“Şairim! Zifiri karanlıkta gelse şiirin hası, ayak seslerinden tanırım.Ne zaman bir köy türküsü duysam, şairliğimden utanırım.”
…diyor şair,
yüzyıllar boyu kederlerimizi, sevinçlerimizi, zaferlerimizi, hasretlerimizi hâsılı bizleri dünyaya anlatan türkülerimiz için.
Yanıbaşlarında hiç kimseyi bulamayan ümmi ozanlarımız onlarla nakşettiler engin boşluklara sedâlarını.
O kadar güçlüydüler ki, kendilerinden gayrı anlatacak da yoktu...
Nasıl deyim, türkülere bile türkü yaktık biz.
O’nlar diğer kavimlerin sahip olduğu; kulakları patlatıp, nefisleri öldüren tepinme merasimlerinin kamberi değil, gönüllerden sızan duygunun diğer gönüldeki aksiydiler.
Bu sebepten yanında müzik aleti olsun olmasın dillenir dinlenirdiler. Aslolan yaşanmışlığın ne kadar remzlendirildiğidir zira.
Yani kabuğa değil özedir, kuru gürültü değil manadır türkü,
Bu başlık onlara, onlarla kültürümüzün bir parçasınıda olsa bize taşyanlara olsun...
Sevgi ve muhabbetle kalınız efendim :)
