Jump to content
Necip Fazıl Kısakürek [N-F-K.com Forum]

Muvazene

Editor
  • Content Count

    2,115
  • Joined

  • Last visited

  • Days Won

    28

Muvazene last won the day on March 21 2018

Muvazene had the most liked content!

Community Reputation

190 Çok İyi

About Muvazene

  • Rank
    Emektâr
  • Birthday 12/31/1984

İletişim Yolları

  • Website URL
    http://www.mehmetoruc.com

Profil Bilgisi

  • Cinsiyet
    Belirtilmemiş
  • İlgi Alanları
    Edebiyyat, rûhiyyat, mâziyyat

Recent Profile Visitors

30,698 profile views
  1. Latife Hanım'ın Atatürk ile evli olduğu dönemde Sovyet Devrimi önderlerinden Lev Troçki'nin kız kardeşi Kameneva'ya gönderdiği bir mektup. Cumhuriyet`in kuruluşundan 6 ay sonra gerçekleşen bu mektuplaşmadan Latife Hanım'ın zihniyetine dair izlenimler elde etmek mümkün: Latife Hanım'ın kadın sorunu üzerine ne düşündüğüne dair elimizde 1924 mayıs tarihli bir belge var...(1) Latife Sovyetler Birliği'nin Ankara'daki büyükelçisi Surits'le yaptığı sohbetlerde Sovyetlerdeki kadın hareketi sorunuyla ilgilendiğini söylemişti. Surits Latife'nin sorularını ülkesinden bir kadın hakları savunucusuna, Olga Kamaneva'ya iletti, yardımcı olmasını istedi. Sovyet Devrimi'nin önderlerinden Troçki'nin kız kardeşi ve Kamanev'in eşi olan Olga Davidovna Kamaneva o tarihte 39 yaşındaydı. Kamanev'le birlikte 1908 yılında Paris'e gitmiş Bolşevik dergisi Proletany'in editörlüğünü yapmış, Sovyet Devrimi'nin ardından da Eğitim ve Aydınlanma Komiserliği'nin Tiyatro Bölümü'nü yönetmeye başlamıştı. Kamaneva Latife'ye kadın hareketinin genel niteliklerini güzelce özetleyen bir kitapçık gönderdi. Makaleyle birlikte bir de mektup... Kitapçığın ne olduğunu bilmiyoruz ama mektup bugüne ulaştı. 16 mayıs 1924 tarihli mektupta Kamaneva, SSCB'de, kadınlar ile erkekler arasında mutlak eşitliğin sağlandığını bu yüzden artık ülkesinde "genel olarak bir kadın sorununun mevcut olmadığını" yazmıştı. Aziz Madam SSCB'nin Ankara'daki tam yetkili büyükelçisi Yoldaş Surits, bana sizin bizim ülkemizdeki kadın hareketi sorunu ile güzel sanatlar ve müziğin gelişmesi konularıyla ilgilendiğinizi söyledi. Size bunlara ilişkin bazı materyaller göndermemi istedi. Bu isteği memnuniyetle yerine getiriyorum. Ama Yoldaş Surits bana sizin ilgilendiğiniz konuları sadece en genel çizgileriyle aktardığı için biraz sıkıntıdayım. Ayrıca ilgilendiğiniz alanlar öyle geniş ve yelpaze o kadar çok sorunu içeriyor ki, onlara doyurucu yanıtlar vermek, daha somut olmayı gerektiriyor. Bu özellikle kadın sorunu için geçerli. Aslında SSCB'nin kamusal ve toplumsal yaşamı kadınlarla erkeklerin bütün hak ve yükümlülüklerinde mutlak eşitlik ilkesine göre kurulmuş olduğu için, bizde genel olarak kadın sorunu mevcut değildir. Kadınlar erkekler eşit olarak ülkemizdeki devlet görevlerine, serbest mesleklere, siyasal ve toplumsal işlere katılmaktadırlar. Devrim Rusya'da Çarlık rejiminin sürekli olarak (erkeklere) uyrukluk konumunda tuttuğu kadınları, yaşamın önlerine koyduğu ödevleri yerine getirme bakımından pek hazırlıksız bulmuştu. Bu nedenle, Sovyet hükümeti bütün varoluşu süresince, özellikle nüfusun en geri olduğu ve Çarlık yönetimince baskı altında tutulan (Tatar, Türkmen, Votiaki, Gürcü, Ermeni, Oset vb) ulusal azınlık yörelerinde kadınların eğitimine ve kültürel çalışmalara katılmalarına büyük önem verdi. Size bu sorunu tanımanıza yardım edeceği umuduyla, kadın hareketinin genel nitelikleri hakkında genel bir makale göndereceğim. (Onu okuduktan sonra) Daha ayrıntılı bilgi edinmek isterseniz bana bildirirsiniz. Latife de bu mektuba cevap verirken, gönderilen makaleyi çok beğendiğini ve yararlı bulduğunu yazıyor ve Türkiye'deki durumu anlatıyor. Latife'nin Kamaneva'ya gönderdiği mektup şöyle: Aziz Madam, 16 mayıs tarihli mektubunuzu büyük bir memnuniyetle aldım. Teşekkür ederim. Bana gönderme nezaketi gösterdiğiniz özeti büyük bir ilgiyle okudum. Komşumuz, dost ülke Rusya'daki kadınların toplumsal konumuna dair çeşitli konularda birçok bilgi edinmeme yarayan mektuplaşmamızı sağladığı için Bay Surits'e çok müteşekkirim. Bizim devrimimiz yalnız siyasal değil, aynı zamanda toplumsal niteliktedir. Kadınların özgürleşmesinin gelişimi için onların kültür düzeylerinin yükseltilmesini birinci ödev olarak üstlenmiştir. Bu amaç, bizim dünya kadınlar hareketini ilgilendiren her şeyle yakından ilgilenmemizi zorunlu kılıyor. Şimdi siz de, benimle birlikte Türk kadınlarının en iyi temsilcilerinin, çeşitli ülkelerdeki hemcinslerimizin manevî ve maddî yaşam koşullarını niçin merak ettiklerini anlayacaksınız. Belirttiğim üzere, sizin verdiğiniz özet bu açıdan çok yararlı oldu. Sizi de ilgilendireceğini düşünerek Türk kadınlarının da gelecekte başarılı olmayı umduracak sonuçlar aldığını kaydetmek istiyorum. Nihai başarının en önemli etkenlerinden biri olan, Türk köylü kadınlarının Millî Mücadele'de oynadıkları görkemli rolün yanı sıra, Türk kadınlarının devrimin başlattığı ilerlemelere olanca güçleriyle katıldıkları besbellidir. Şimdi tıp ve hukuk öğrenimi görüyorlar., Türkiye'de ve yurtdışında üniversitelere gidiyorlar; sadece serbest mesleklere değil, eskiden erkeklerin tekelinde olan başka birçok uğraşa da girerek, kendi yaşamlarını yetenekleriyle belirliyorlar. Evlilikte de, artık kocalarının köleleri değiller; onlara eşit hak ve ödevlerle eşlik ediyorlar. Aile ve özel yaşam alanında sağlanan ilerleme, bize en yakın gelecekte ülkenin siyasal yaşamına da katılacaklarını umduruyor. Bu bakımdan, Türk kadınları derin bir saygı duydukları Rus hemşirelerinin yolunda gitmekle mutlu olacaklardır. Sonuçta Aziz Madam, gönderdiğiniz not ve kitap için size teşekkür ediyorum. Rus yeteneğinin güzel sanatlar alanında parlak bir biçimde ortaya çıktığı karşı konulamayacak bir gerçektir. Sevimli ülkenizde kadın sorunlarının gelişme sürecinden beni bundan sonra da haberdar ederseniz, size sonsuz müteşekkir olurum. Gerçek şükran ve derin saygılarımı ifade etmemi kabul etmenizi rica ediyorum. Latife Mustafa Kemal Mektuplardan Latife Hanım'ın Sovyet Devrimi'ne gayet sıcak baktığı, kazanımlarını paylaşma konusunda ısrarlı olduğu anlaşılıyor. Ayrıca Sovyet kadınlarından söz ederken "kız kardeşlerim" sözcüğünü kullanması da dikkat çekiyor. Yalnız kız kardeş sözü değil burada altı çizilmesi gereken bir cümle daha var: Sovyet kadınlarının gittiği yoldan gideceklerini söylüyor. O yıllarda Sovyet kadınlarının kazanımlan hatırlanacak olursa bu oldukça iddialı bir görüş. Latife, mektubunda evlilik kurumuna değiniyor ve kadınların kocalarının kölesi olmaktan çıkarak topluma eşit hak ve ödevlerle katılacağını söylüyor. Yazışma devam etti mi bilemiyoruz. Mektupların havasından etmişe benziyor. Kamaneva ile Latife arasındaki yazışma dünyanın gözünden kaçmadı. Nisan 1925 tarihli The Times gazetesi iki kadın arasındaki mektuplaşmadan söz eden bir habere yer veriyor. Nisan ayı içinde Komünist Enternasyonal ve Köylü Enternasyonali toplanmıştı. Bu toplantı sırasında Yeni Doğu adlı Sovyet dergisinde Kamaneva'nın bir yazısı yayımlanmıştı. Kamaneva, bilgilendirme faaliyetinden söz ederken Latife Hanım'la yazıştıklarından ve kendisine broşür gönderildiğinden söz etmişti. The Times o günlerde Sovyet propagandasının nasıl yönetildiğini anlatırken bu olaya atıfta bulunuyor. (2) (1) Mete Tuncay, "Latife Hanım-Kamaneva Mektuplaşması", Toplumsal Tarih, mart 2003 (Novyi Vostok, sayı 7, 1925 s. 228-301'deki Rusçalarından İngilizce'ye şu kaynaklan aktarılmıştır. George Harris, The Communists and the Kadro Movement, istanbul, Isis Press, 2002, Ek 3). (2) "Sovyet Propagandası" The Times, 30 nisan 1925. (İpek Çalışlar - Latife Hanım - Doğan Kitap - s.271-274)
  2. Üstad'ın İslam davasına hizmet etmek gayesiyle çıkarmaya başladığı edebi, siyasi, fikri muhtevaya sahip olan Büyük Doğu Dergisi, döneminin Müslümanlarını şuurlu bir yolda yürümeye sevk etmesi bakımından hayli önemli bir konumdadır. Üstad, dergide birden fazla mahlas ile yayımladığı yazılarının dışında, okurlarından kendisine gönderilen mektuplara da dergide cevap vermiştir. Üstad'ı konferanslarına veya direkt yazıhanesine giderek görüp konuşma fırsatını bulamayan insanlar, bu sayede Üstad ile iletişim kurmuş ve ortaya çıkan hasbihal ve fikir teatisi dergi sayesinde diğer okurlara da ulaşmıştır. Derginin muvaffakiyetine yönelik olarak ve bazı hususlarda gönderilen tebrik, takdir, teşekkür mektuplarının dışında, bilhassa Üstad'ın bazı mektuplara verdiği cevaplar, üzerinde durulacak mahiyete sahip. Verilen cevaptan Üstad'a yönelik olarak suçlamalar yapıldığını, okurların Üstad'ın bazı konularda fikirlerini almak istediğini görmek mümkün. Bunlardan bazılarını eklemek istiyorum. İşte Üstad'ın "Sizinle Başbaşa" köşesinde okuyucu mektuplarına verdiği cevaplardan bazıları: B. VELİ HİÇYILMAZ, T, M. OFİSİNDE İTFAİYECİ, ANKARA İstediğiniz cevabı buyurun: Evvelâ verdiğiniz isim ve adresin doğru olduğuna inanmıyoruz. Fikrimizce bunu kahramanlık satmak için yaptınız. Eğer hüviyet ve adresiniz doğruysa, mektubunuzu savcıya versek tek celsede mahkûm olursunuz. Fakat merak etmeyin, biz ona tenezzül etmiyecek ve sizi sadece on binleri aşan Büyük Doğu'cular önünde teşhir etmekle kalacağız. Necip Fazıl'ı komünistlikle suçlayan manzumeniz: Yüzde seksen köylüyüz, açılsın Enstitüler, Eğer aksi olursa gelsin Süper Mürşitler! Diye bittiğine göre, sizin bizzat bir komünist, hem de pek aptal bir komünist olduğunuza şüphe yok! Ankara Savcısı bu satırları görür ve gereken takibi yaparsa, vazifesini yerine getirmiş olur ve bu âmme haklarına girer. Biz şahıs hakkımızı kullanmayız, dedik! Hüviyet ve adresinizin de doğru olup ol¬madığı meydana çıkar! Allah sizi ve benzerlerinizi ıslah etsin!.. (11 Kasım 1964 tarihli Büyük Doğu Dergisi'nden) -- B. ŞEVKİ UÇAR, KAYSERİ Sakarya şiirini defalarla okuyup anlayamamak, doğrusu bir Kayserili zekâsına yakışmaz. Manası bundan daha açık bir şiir de gösterilemez. Bazı konferansların sonunda hararetle istenen ve şiddetle alkışlanan bu şiiri, her halde mânasını anlayamadığınız İçin değil de, siyasi tefsirini istediğiniz için ileriye sürüyorsunuz. Buna da şimdilik lüzum yoktur. Hoşça kalınız! (22 Kasım 1967) -- B. SADIK ÖZARSLAN, ÜSKÜDAR Allah Resulünün hâs ismini hürmet hissimizden kullanmadığımız doğrudur. Allah adına gelince, o hepsinden mukaddes ama, kullanılmaması imkansız derecede umumi ve bu yüzden kullanılması mecburî... Selâm... (25 Kasım 1964) -- B. ALİ ÖNER, ZONGULDAK Mecmuamızda Enver Paşa'ya karşı kullanılan dili yermeniz; hislerinize tabi olmaktan gelen bir zaaf işaretidir. Nitekim "O benim kumandanımdı!" demeniz bu zaafa işarettir. Enver Paşa'yı tanımak için onu görmüş olmaya lüzum yoktur. Bir insanın yaşayacak şahsiyeti, ilmen ve tarihen sabit olan tarafıdır. Enver Paşa saf ve iyi yürekli bir insandı; fakat yahudi ve masonların kuklası olmaktan ve bunların elinde (Donkişot) mevkiine düşmekten kurtulamadı. Bu hükmümüz değişemez... Selam ve saygı. (29 Kasım 1967) -- B. HÜREYÎN BALCI, İSTANBUL Necip Fazıl'ın hâlâ içki içtiğini ve İslam ahlâkını lâf olsun diye savunduğunu iddia edenlere verilecek cevap, onun, tam mânasiyle İslâm zevkine vardığı 30 yaşından evvelki hayatında bile hiç içki kullanmadığından ve mizacı bakımından dahi içkiye ilgi göstermediğinden İbarettir. Türk'ün İstiklâl Savaşiyle kurtuluşu, sadece milli irade sayesindedir. Bugün Osmanlı hanedanından geride kalan bakiye Türklük ve Müslümanlık hasletlerini kaybetmediği gibi, Arap illerinde, Avrupa'da, şurada, burada açlığa terkedilmiş bir sefalet hayatı yaşamaktadır. Selâm ve muhabbet... (6 Aralık 1967) -- HABERCİ, KARABÜK Bir Büyük Doğu'cu sıfatiyle bize verdiğiniz bilgiler son derece alâkaya şayandır. Demir Çelik Lisesinde Biyoloji öğretmeninin bütün bir dersi Necip Fazıl'a tahsis ederek ona ağız dolusu çatması ve bu yüzden yazılı imtihanları ertelemesi hiç de şaşılacak bir şey değildir Öğretmenler içinde ruhçu ve milliyetçi olanların Necip Fazıl'ı telakki ediş tarziyle, solcu ve güya ilerici geçinenlerin ona bakışı arasında minare ve kuyu farkı vardır. Size düşen vazife ise, bu hali görüp ibret almak ve hak bildiğiniz yolda yürümektir. Lisede tarih okutan "Vahdet iskender" isimli kişinin 9 Kasım günü sınıfa girip şu sözleri söylediğini ayrıca bildiriyorsunuz: -Yarın Atatürk'ü anacağız, ama Necip Fazıl gibi bir yobazı aramızda yaşatmıyacağız! Onun gibi bir yobazı, bir vatan hainini... Onun gibi bir ümmetçiyi, bir soysuzu protesto edeceğiz! Ziya Gökalp, Atatürk gibi bir büyüğü nasıl kötüleyebilir? Buna karşılık vatanı satan bir Vahdetin'i nasıl göklere çıkarır? Kendisini benimseyen Milliyetçiler Derneği de iyi bir teşekkül değildir ve Nurcuların yatağıdır. Onlar da ümmetçidir. Ben vaktiyle bu derneğe üye idim. Sonra kötü yolda olduğunu görüp ayrıldım. Bu demek Necip Fazıl gibi bir İslamcıyı getirsin, rahatça konuştursun da siz buna meydan verin; hiç olacak iş midir? Aranızda böyle manasızlıkları benimseyen var mı? Baştan başa yalan ve tezvirden ibaret olan bu sözlerin tek gerçek delaleti bahsettiğiniz tarih öğretmeninin din ve hakikat düşmanı yeni mamulâttan bir örnek olduğudur. Ve bütün bunlara ibret ve nefretle bakıp kendilerini tam tasfiyeye ve tâbi tutacak günü beklemek ten başka çare yoktur. Cumhuriyet Bayramından sonra, Karabük Lisesi bayrak gönderine bir kadın kombinezonu çekildiğini ve bunun üzerinde bazı öğretmenlere küfürler yazılı olduğunu söylüyorsunuz! İnanılmayacak kadar korkunç olan bu haberinizi sadece kaydetmekle iktifa ediyor ve halimize Allah acısın!. demekten başka söz bulamıyoruz. (6 Aralık 1967) -- B.OSMAN GÜLALAN, BOZCAADA 1958 yılı Mart ayının 18'inde Mason defterine kaydedildiğini İddia ettiğiniz Adnan Menderes'in böyle bir musibete giriftar olduğundan haberli değiliz. Biz onu DP İktidar kadrosu içinde mason olmayan nadir İnsanlardan biri biliyorduk ve yine öyle bilmekteyiz. İddianızı vesikalandırabilirseniz büyük bir vatan hizmeti görmüş olur ve kütleleri, bağlandıkları veya bağlanacakları İnsanlara karşı uyandırmış olursunuz. Biz de bu iddiaya, ancak riyazi vesikasını gördükten sonra kıymet verebiliriz. Bu gibi rivayetler muhtelif düşman mihraklarından çıkarılabileceği gibi bizzat masonlar tarafından da uydurulabilir. Sizi uyanık ve dikkatli olmaya davet eder ve bildirdiğiniz hadisenin ispatına çağırırız. Saygılar. (27 Aralık 1967) -- B.ŞENEL SAFÇI Hazret-i Muaviye aleyhinde neşredilmiş olduğundan bahsettiğiniz kitaptan haberimiz yoktur. Fakat bazı kafaların o büyük sahabi hakkında ne düşündüğünden ve ne haltlar karıştırmaya müsait olduğundan haberliyiz, İslâmı bölmek ve parçalamak İçin Hazret-i Osman devrinde başlayan bu yahudi oyununa karşı muhafazalı olmak Müslümanlığın başlıca şartlarındandır. Ayrıca tafsilata lüzum yoktur. Bu mevzuda herşey yüksek âlimler tarafından bildirilmiştir. Size düşen tek ölçü, Muaviye'ye söven birini gördüğünüz zaman onun ne büyük hüsran ve dalalette olduğunu yüzüne çarpıp fazla çekişmeye düşmeksizin yanından uzaklaşmaktır. Sevgiler. (27 Aralık 1967)
  3. Üstad'ın bazı vecizelerinin görsel şekilde videoya aktarılmış hâlini izlemek için tıklayınız: http://www.dailymotion.com/video/xdc022_ustad-dan-vecizeler-www-n-f-k-com_creation facebook linki: http://www.facebook.com/video/video.php?v=...9374&ref=mf
  4. Üstad'ın O ve Ben kitabından: Üstad, efendi hazretlerine soruyor: - Efendim; son günlerde bir modadır tutturuldu. En adî işlerde "yarattık, yarattığımız, yarattığınız" diye konuşuyorlar. Olur mu bu? - Eğer (yarandırmak, yararlı kılmak) mânasına kullanılıyorsa, olur; halketmek mânasınaysa asla!..» - Türkçede (yaratmak) halketmek manasınadır. Ancak Allah yaratır. - Olmaz, olmaz! İnsanî fiillere bu tâbir yakıştırılamaz. (O ve Ben - Büyük Doğu Yayınları - 14. basım - s. 173)
  5. Necip Fazıl'ı değişik illerden konferansa davet ediyorlardı. Hilmi Oflaz, her konferansına yetişiyor, çeşitli kereler dinlediği sözleri, kesinlikle kimse onun kadar can kulağıyla dinlemiyordu. Birgün Hilmi Oflaz, yayınevine geldi. Niyazi'ye: - Bir teklifim var, dedi. Maddî ve manevî kazanç getiren bir teklif. Ben nasıl olsa Üstad'ın konferanslarına gidiyorum. Kitaplarınızdan iki yüzer tane verin, konferans salonunun kapısında sergi yapayım. Siz kâr edersiniz; ben de kitapçıya bıraktığınız bölümü ben alır, masrafımı çıkarırım. Üstad'ın kitabı yayılmış olur; yeni basacaklarınız için de satış potansiyeli doğar. Niyazi, Hilmi Oflaz'ı iyi tanıyordu. Kesinlikle kötü niyetli değildi; fakat idrakinde para kavramı teşekkül etmemişti. Akıl almaz derecede cömertti; elindeki, avucundakiler için "Çabuk yiyin, bitsin." derdi. Niyazi paranın gelmiyeceğini biliyor, ama onu kırmak da istemiyordu. - Necip Fazıl Üstadı dinlemek başka şey, okumak başka şeydir. Dinleyen herkes kapasitesi ölçüsünde bir şeyler alır; fakat okuduğunu anlamayan, kapasitem kadar anlıyorum, demez; kitapları bu şekilde satılmaz; götürüp getireceksin; sana bir yığın eziyet olacak. - Biz çile adamıyız; hiçbir şey bize eziyet olmaz. Niyazi, aralarına soğukluk girmesinden endişe ediyordu. - Otobüs ve yemek paranı ödeyeyim; maddî derdin olmasın. Onar tane de kitap vereyim, bir dene. - İşin maddî tarafını dert edinme, başkasının yıkıldığı yerde, biz dimdik durmasını biliriz. Onar tane çerez bile olmaz. Anadolu'dan iman orduları fışkırıyor. Kitaplarınızdan iki yüzer adet vereceksin; dönüşümde kuruşu kuruşuna hesabını alacaksın. Çetin tartışmalardan sonra Necip Fazıl'ın "Reis Bey" ve Vecdi Bürün'ün "Nasıl Öldüler" adlı kitaplarından yüzer âdede iki taraf da razı oldu. Hilmi Oflaz, içlerinde onar tane kitap bulunan paketleri büyük kolilere doldurdu; kalın iple bağladı. Bir kamyonete koyup, götürdü. Salı günü Hilmi Oflaz yayınevine geldiğinde elleri bomboştu. Niyazi sordu: - Hilmi Ağabey kitaplar satıldı mı? Ayak ayak üstüne atan Hilmi Oflaz, baş parmağı ile işaret parmağını birleştirip, sağ elini salladı. - Bir tane dahi kalmadı. Niyazi gülümseyerek: - O zaman hesabı görelim, dedi. Tavrında hiçbir değişiklik olmadan, hakim bir edâ ile cevap verdi: - Şu anda ödemek bakımından müsait değilim. Fakat bu demek değildir ki, ödenmeyecektir. Kesinlikle son santimine kadar ödenecektir. Önümüzdeki pazar Üstad'ın Adana'da konferansı var. Ben cuma gününden kitapları alıp, gitmek istiyorum. Hilmi Oflaz, Niyazi'nin kendisini sevdiğini bilirdi. Bunu istismar etmek istemediğinin Niyazi de farkındaydı. Ancak pek çok insan gibi Hilmi Oflaz da kendini tanımıyordu; ama Niyazi onu iyi tanıyordu. - Dostluk bir tarafa, biz ticaret yapıyoruz. Aldıklarının parasını ödeyeceksin; sonra yeni kitap alacaksın. - Dünyada hiçbir şeyimiz kalmasa, sadece don gömlek kalsak bile biz sözümüzün eriyiz. Aldıklarımızın da, alacak olduklarımızın da parasını kirpik kadar eksiksiz ödeyeceğiz; fakat şimdi değil, Adana'dan döndükten sonra. - Para kasaya girecek, kitaplar dışarıya çıkacak. Parasız yeni kitap nasıl basarız? - Kitapları basıp, hizmet edeceksiniz. Son insan kalıncaya kadar hizmet devam etmelidir; sorumluluğunun şuurunda olan buna köstek değil, destek olur. Bana da kitapları hizmetten mahrum kalmayayım diye vereceksiniz. - Hilmi ağabey, sen hizmetten mahrum kalmazsın, taşlara, kuşlara nutuk çekmekle de hizmet yapabilirsin, fakat biz parasız hizmet yapamayız. - Mor kayalar üzerinde dört nala uçarken, rüzgârdan gebe kalan bir kısrak kadar hassas olan benim hizmet aşkıma bigâne kalmak, yeşermekte bulunan diriltici medeniyeti kırağı çalmasına göz yummak gibidir. Nihayet Niyazi şöyle bir imzalı yazı alıp, kitapları vermek mecburiyetinde kaldı. "Ben Hilmi Oflaz, ikinci kere Ötüken Yayınevi'nden "Reis Bey" ve "Nasıl Öldüler" kitaplarından yüzer adet alıyorum. Birinci ve ikinci partilerin parasını ödemezsem, bir daha satmak üzere kitap istemeyeceğimi taahhüt ediyorum. Tabii, yayınevinin bastığı her kitaptan hediye hakkım saklı kalacak." Konferans saatinden önce Hilmi Oflaz salonun önünde sergi açtı. Necip Fazıl'ı dinlemeye gelenler kitaplara bakıp salona girerlerken Hilmi Oflaz ellerine birer tane tutuşturuyordu. Mersin'de bulunan Özer, Necip Fazıl'ı dinlemek bir saatlik yolculuğa fazlasıyla değer deyip Adana'ya geldi. Salonun kapısında Hilmi Oflaz'ın para almadan, girenlere birer tane kitap verdiğini görünce, şaşkınlığını ifade eden bir tavırla sordu: - Hilmi ağabey ne yapıyorsun? Hilmi Oflaz gayet soğukkanlı cevap verdi: - Dağıt Özer Revanoğlu, sen de dağıt; yayılsın. (Mehmet Niyazi Özdemir - Dahiler ve Deliler) - Tıklayınız: Üstâdın manevi oğlu Hilmi Oflaz
  6. Muvazene

    Allahsız

    Üstadın Dedektif X Bir mahlasıyla Büyük Doğu Dergisinde kaleme aldığı bir yazı: 1 Güya münevver geçinen, fakat ayağını nereye bastığı ve yüzünü ne tarafa çevirdiği belli olmıyan, kokmaz, bulaşmaz bir zümre vardır ki, Birinci Cumhur Reisi hakkında şöyle düşünür: «Onun İslâmiyete hiçbir zararı olmamıştır! Belki de, kaba taassubu yok etmek bakımından dine faydası dokunmuştur! Ne imana, ne ibadete, ne de herhangi bir dini esasa el sürmüş değildir!» Böyleleri, benzerleri ve benzerlerinin benzerleri arasında, Birinci Cumhur Reisini rahmetle ananlar, ona Mevlit okutturanlar bile vardır. 2 Halbuki Birinci Cumhur Reisi, herhangi bir temenniye «İnşaallah...» duasını katan insan için «Bak, Allahtan bekliyor, Allaha inanıyor!» diye mukabele edecek ve Kâinatın Mefhari hakkında «Donsuz Bedevi!» hakaretini savuracak kadar Allah ve Resulünün düşmanıydı. 3 Bize her şeyden evvel düşen borç, kıymet hükmümüzü izhara lüzum bile görmeden, ukdelerin ukdesi ve bütün tarihi görüş inkılâbının düğüm noktası olan Birinci Cumhur Reisi mevzuunda, sadece ilmî ve (Akademik) hüccetlerle onun din, İslâmiyet ve Peygambere karşı vaziyetini tesbit etmek ve hiç olmazsa «Dine ne yaptı?» sözüne sarf imkânı bırakmamaktır. Renkler, siyahla beyaz halinde belli olsun da, mücadele ona göre dürüst ve namuskârane cereyan etsin; fakat, mevzuları bir türlü çerçeveliyememekte en feci idrak belâsı olan renkleri birbirine karıştırma zaafının önüne geçilmiş olsun... 4 Bütün icraatı, baştan başa en keskin din ve şeriat düşmanlığını billûrlaştıran Birinci Cumhur Reisinin bu mevzuda izhar edilmiş (net) ve (ideolojik) sözleri ve görüşleri büyük bir yekûn teşkil etmediği ve bilinmediği için, icraatı sözden daha büyük bir fikir tecellisi diye alacak herhangi bir irfan zümresinin de eksikliği yüzünden, Birinci Cumhur Reisi hakkında «Canım, İslamiyete ne yaptı? Allaha ve Peygambere inanmadığı nereden malûm?» gibi bir demagocyaya muhatap bulunabilmektedir. 5 Şimdi bizim yapacağımız, din ve imanı yok etmek için 15 yıllık icraatı dağ gibi yükselen ve bütün bir «lisan-ı hal» ile her şeyi söyliyen Birinci Cumhur Reisinin bu icraata esas teşkil edici kanaat ve sözlerini, üzerinde münakaşa edilmez şekilde vesikalara bağlamak ve onun bu cephesini artık inhiraf kabul etmez bir vuzuhla tesbit etmektir. Böylece, dine en küçük bir temayül ve sevgi içinde, Birinci Cumhur Reisini müdafaaya imkân kalmamalıdır. Müdafaacıları, cephelerini apaçık göstermeğe mahkûm şekilde, Birinci Cumhur Reisi dostluğiyle Allah ve Peygamber düşmanlığını bir arada temsile mecbur tutulmalıdır. 6 Bu hususta tek, kafi ve riyazi hüccet, Birinci Cumhur Reisinin bizzat yazdığı, devlet işlerini bırakarak mevsimlerce meşgul olduğu ve 1931 yılında Maarif Vekâleti armasiyle devlete mal ve tabettirdiği meşhur tarihtir. Bu tarih onun bütün ruh (portre) sini ve dünya görüşünü hulâsa eder. İşte bu tarihin daha ilk sahifelerinde, Birinci Cumhur Reisinin zekâdan başka (idealist) hiçbir kıymete inanmadığı ve bütün ruh ve mavera âlemini insanlarca uydurulmuş birer masal saydığı hemen belli olur: «Bundan, tabiatı anlamakta zekâmı en büyük cevher ve müessir olduğu anlaşılıyor ki, tabiatın fevkinde ve haricindeki bütün mefhumların, insan dimağı için kendi tarafından uydurma şeylerden başka bir şey olmadığı meydana çıkar.» Cilt 1, sahife 2, satır 35 ilâ 39. 7 Birinci Cumhur Reisi, sadece umumi mânada bir «Allahsız» değil, ruhunda en küçük (idealist) havaya pay bırakmıyan koyu ve sert bir (materyalist) tir. Bu bakımdan, belki de (Karl Marks) ve (Lenin) i aşacak bir istidatta, kaba maddeden başka bir hedef tanımaz: «Her halde hayatın, herhangi bir tabiat harici âmilin müdahalesi olmaksızın, dünya üzerinde tabii, zaruri bir kimya ve fizik seyri neticesi olduğunu kabul etmek lazımdır.» Cilt 1. sahife 5. satır 10 ilâ 17. 8 Umumi mânadaki bu ruh seciyesinden sonra Birinci Cumhur Reisi, pek, ama pek hususî mânada tam bir İslâmiyet düşmanıdır: «Mekkeliler Arapları kendi mabetlerine çekebilmek için Arap yarımadasının muhtelif yerlerinde mabut tanılan 360 putu Kabede yerleştirmişlerdi. Kabenin kutsiyetini Yahudi ananelerine de raptetmişlerdi. Bu uydurmalara göre İbrahim, karısı Hacer ile oğlu İsmail'i buraya getirmişti. Bunların hepsi, bittabi, sonradan uydurulmuş masallardır.» Cilt 2, sahife 85, satır 19 ilâ 27. 9 Birinci Cumhur Reisinin bütün hayat, fikir ve hamlelerine hâkim olan en büyük nefret kutbu, bizzat Allahın Sevgilisidir. Bu tarih kitabında, en küçük bir hürmet edası gösterilmeksizin sadece hâs ve mukaddes ismiyle, polis zabıtlarındaki sanıklara ait üslûpla anılan Gaye-İnsan ve Ufuk-Peygamber (Salât ve Selâm O'na olsun) hattâ kasden methediliyormuş gibi durulduğu noktalarda bile sistemle düşürülmek istenmiştir. Mukaddes ismi nokta nokta göstererek metinleri takdim ediyoruz: «........ 40 yaşına geldiği zaman, vatandaşlarını, kendisinin bulduğu ve doğru olduğuna inandığı yeni bir dine davet etmeğe başladı.» Cilt 2, sahife 89, satır 15 ilâ 18. 10 Birinci Cumhur Reisince her şey Allah Resulü tarafından (hâşâ) uydurulmuştur. Bu uydurmaların (namütenahi defa hâşâ) mecmuası da Kur'andır; yoksa o. sanıldığı gibi, Allahın kelâmı değildir: «........'in koyduğu esasların toplu olduğu kitaba Kur'an denir.» Cilt 2. sahife 90. satır 25 ila 26. Bakınız, uydurma diye iddia ettiği mukaddes oluşların izahını nasıl yapıyor ve Peygambere nasıl bir hile isnat ediyor: «O, Arapların ahlâk ve âdetlerinin pek fena ve pek iptidai ve ıslaha muhtaç olduğunu anlamış, bunların ıslahı için tenha yerlere çekilerek senelerce düşünmüş ve yıllarca tefekkürden sonra kendisinde vahiy ve ilham fikri doğmuştur.» Cilt 2, sahife 40, satır 33 ilâ 36. Aynı hile isnadının devamı: «........ uzun bir devredeki tefekkürlerin mahsulü olan âyetleri, lüzum ve ihtiyaçlara göre takdir ediyordu.» Cilt 2, sahife 41, satır 26 ilâ 27. 11 O kadar İslâmiyet düşmanıdır ki, bu dinde samimî olanları bile yabancılar kabul eder ve onun kaynak teşkil etliği ırk ve kavmi, İslâmiyetle beraber düşürmek ister: «Arap olmıyan, kavimler İslamiyeti hırsla benimsediler, halbuki asıl Araplardan olan sınıflar İslamiyeti, tahakküm etmek için bir siyaset vasıtası olarak kullandılar. Nihayet nüfuz ve iktidar Arap olmıyan Müslüman kavimlerin ellerine geçti. Araplar adeta çöllerine döndüler.» Cilt 2. sahife 93, satır 25 ila 29. 12 Ve nihayet mahut tarihte ki gayet sinsi (taktik), Âlemlerin Efendisini bir kumandan ve devlet reisi olarak medheder gibi görünüp O'nun aslî, ulvi ve münezzeh mâna ve hakikatine ağız dolusu sövmek, böylece güya yeni bir rütbe ve paye adına nihaî ve mefkûrevî rütbeyi, en haşin bir küfür asabiyetiyle ayaklar altında çiğnemektir: «Aksi takdirde........'i her şeyi bir melekten alan ve aynen muhitine tebliğ eden ümmi, cahil, hissiz, hareketsiz bir put derekesine indirmek hatasından kurtulmak mümkün olmaz.» Cilt 2, sahife 93, satır 32 ilâ 35. Büyük Doğu Dergisi - 22 Aralık 1950 - Sayı: 40, sayfa 3
  7. Sağlığında kendisi ile bu gibi şeyleri konuşma imkânım olmadı. Ötüken Yayınevi dolayısıyla başlayan, yayımcı-yazar ilişkileri giderek Üstâd'ın kendine has üslûbu içinde epeyce gelişti. Zaman zaman üniversite gençliğinin bir temsilcisi görüntülerim, aksiyona çok meraklı olan Üstad'ın ilgisini çekiyordu. Bana eski hayatından anekdotlar anlattığı olurdu. Bir keresinde eşi Neslihan Hanım'ı ilk fark ettiği günü anlatmıştı: "Elinde tuttuğu kitabı imzalatmak için sıraya girmiş, bir gün karım olacağından habersiz..." Bir başka gün, Marmara Kıraathanesi'nin önünden aşağı dönerken karşılaştık. Koluma girdi. O zamanlar, Fen Fakültesinin yanından Vezneciler'e çıkan cadde üzerinde, yarı bodrum bir yerde olan Ötüken'e uğradık. Kasada hiç para yoktu. " Gel seni tiyatroya götüreyim" dedi. Yürüyerek, Saraçhanebaşı'ndaki Reşat Nuri Güntekin Tiyatrosu'na gittik. Oyun başlamıştı. Hangi oyunun sahnelendiğini de bilmiyordum. Üstad pervasız adımlarla içeri girerken, görevlilerin tatsız bir üstüne yürüyüşüne ramak kalmıştı ki farkına vardılar. Salon doluydu. Ön tarafa iki sandalye getirilip yerleştirildi, oturduk. Niye bilmiyorum, sonra oyunun ortasında kalktık. "Gel boza içelim" dedi. Vefa Bozacısı'na gittik. Evine ziyarete gittiğimiz zamanlarda da bizimle sanat - edebiyat üzerine konuşmazdı; siyasetten ve öğrenci hareketlerinden konuştururdu. Bir keresinde "ne var, ne yok" diye sordu. Ben de "Efendimiz, sessiz bir gürültü var." dedim. O sıralarda Abdullah Öztemiz Hacıtahiroğlu'nun bu isimde bir şiir kitabı çıkmıştı. Sert bir şekilde "Kes kes! Dedi, Üniversitede neler oluyor anlat." Yıllar sonra Milliyetçi Hareket Partisi'nin Meclis Grubu odasına gelmişti. Onaltı milletvekili, büyük grup masasının etrafında oturmuştuk. Genel Başkanımız, milletvekillerini kendisine tanıtıyordu. Benim adımı söylediğinde, rahmetli Üstad, hafif bir yüz seğirmesi ile Ellerimle yoğurup, size teslim ettiğim adamdır" Dedi. Saygıyla başımı eğdim. Üstad'ın hiç kimseyle öyle yakından ilgilenip yoğuracak vakti olmazdı: ayrıca bu onun üslûbu değildi. Onun merakı kalabalıklara idi. Bir kişiyi dizinin dibine oturtup, onunla uğraşacak mizacı yoktu. O, "Durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak..." diye kollarını açtığında karşısında bütün milleti, hatta ümmeti Muhammed'i düşünürdü: muhatabı tek kişi olmazdı. O kalabalıklar bazen çok canını sıkardı. Necip Fazıl, her büyük sanatkâr gibi, inceliklerin adamı idi. Müthiş tasvirleri, çarpıcı benzetme ve kesik cümleleri, bu fikir ve ruh inceliklerinin en ufak ayrıntılarını bile kaybetmemek içindi. Ama kalabalıklar her zaman orada olamıyorlardı. Bazen yükseklerde uçan bu kartalı, sadece ağzı açık, teslim olmuş bir hayranlıkla izleyebiliyorlardı. Son yıllan yakın idi; Ankara'da Arı Sineması'nda bir konferansına gittim. Salon tıklım tıklım doluydu. Salonun arka giriş kapısının ağzına kadar ancak gelebilmiştim. Boyumun da uzunluğu sayesinde, boynumu biraz uzatarak Üstâd'ı sahnede görebiliyordum. Daha konuşma başlamadan içerinin havası boğucu bir hâle gelmişti. O gün beni bir tanıyan çıksa da birkaç adım ileriye gidebilsem diye ne aklımdan geçirdim... Fakat ne tanıyan vardı, ne de kimsenin kimseye medet edeceği. Bırakıp çıkamıyordum da Necip Fazıl'ı uzun süredir dinlememiştim. Üstad konuşmaya başladı; her zamanki güzellik ve mehabetinde idi. Fakat ara sıra aksamalar oluyordu. Şöyle ki; kalabalık konuşmanın inceliklerini, hatta yer yer kalınlıklarını da algılamakta güçlük çekiyordu. Olmadık yerde alkışlıyor, "yaşşa Üstad" diye nara atıyorlardı. Necip Fazıl'ın tam, son kelimeye vurgu yapıp, elini havada hafif bir burgu hareketiyle durduğu yerde ise, millet lafın sonunu bekliyordu. Üstad; alkış, kalabalık ise lafın sonunu bekliyordu. Ya da kalabalık paldır küldür alkışa kalkıyor, haykırıyordu. Bunların denk geldiği de oluyordu ama, genellikle koca çamlar devirerek, ortalığı ezip geçiyorlardı. Sözün inceliklerini arayacak zaman değildi. Üstâd'ın iyice sıkıldığını hissediyordum. Doğrusu ben de bulunduğum yerde tere batmış, iyice bunalmıştım, ama gidemiyordum. Nihayet Üstad, yine böyle bir çam devrildiğinde, birkaç saniye sustu ve sonra mikrofona yaklaşarak "Bir sigara içebilir miyim?" dedi. Derken de sigarasını yaktı. Üstad kalabalıklardan izin alacak adam mı?. Öfkesini bastırmak ve kalabalığı ikaz etmek için böyle söylüyor. Sesinin tonunda da bu var. Ama kalabalık yine anlayamamıştı. "İç Üstad, iç" "Sana helâl olsun" gibi sesler yükseldi. Üstâd'a izin veriyorlardı. Ben telin koptuğunu hissettim. Necip Fazıl mikrofona yaklaştı; salonu şöyle bir süzdü ve şunlan söyledi: "Kırk yıldır koca bir buz dağını hohlaya hohlaya erittim, karşıma bir çamur deryası çıktı!". Eliyle kalabalığı gösteriyordu ve salondan yine şiddetli alkışlar yükseliyordu. Unutmam mümkün olmayan o sahneden sonra, benim artık bir şey dinlemeye mecalim kalmamıştı. Zor belâ çıktım. Esasen; Üstâd'ın seçtiği konu hakkında söyleyecekleri çok da önemli değildi. Çünkü o, saçından tırnağına kadar bir üsluptu. Deha ışıldayan bir sanatkâr üslûp... Kavrayıp, kadrini bilmediğim bir afetinden de söz edeyim. Ötüken Yayınevi'ni kurmuştuk. İlk kitap olarak, çok sevdiğim, Peyami Safa'nın "Yalnızız" romanının yeni bir baskısını yapmayı arkadaşlarım kabul etmişti. Hatta ben, Yayınevinin adının Simeranya olmasını istiyordum: kabul ettiremedim. Yalnızız'ı da rahmetli Peyami Safa, sıkışık bir zamanında diğer altı veya yedi romanıyla birlikte Inkilap Yayınevi sahibi Garbis Fikri Efendi'ye satmış olduğu için yayımladık. Yayınevinin kuruculan olarak kitap meraklısı idiysek de yayımcılık anlamında kitaptan anlayanımız yoktu. Duyduk ki Necip Fazıl yeni bir piyes yazmış, satar mı, satmaz mı bilmeden peşine düştük. Sonunda Reis Bey'i Babıâli'de yankılanan, güzel ve özgün biçimli bir kapak içinde yayımladık. Kitabın reklâmı olmak üzere de bir broşür hazırladık. Çeşitli yerlerden elde ettiğimiz adreslere gönderecektik. Broşür, üçe katlanmış bir dosya kâğıdışeklinde idi. Birinci sayfasında Necip Fazıl'ın imzası dişi klişe hâlinde kullanılmıştı. İçeride "Reis Bey ve Necip Fazıl" diye bir tanıtma yazısı vardı. Üstad, "broşür basılmadan önce görmeliyim" demişti. Öğrenci idim ve Site Talebe Yurdu'nun 236 numaralı odasında kaçak kalıyordum. Gece yatağın üzerinde çalışarak bu yazıyı yazmıştım. Ertesi gün provayı Necip Fazıl'a götürdüm. Okumaya başladı. Her cümleyi yavaşça ve vurgularıyla okuyordu. Nefesimi tutmuş, kıpırtısız duruyordum. Arada bir, cümleyi bir kere daha okuyor, şöyle bir duruyor, yahut "hımm" diyordu. Bir keresinde alt dudağını hafifçe kaldırıp "eh, olabilir..." anlamında başını yavaşça iki yana salladı. "Devrik cümle kullanmışsın." dedi. Ben öylece durmuş bekliyordum. Yazıyı bitirdi ve bana dönerek "Aferin" dedi, "güzel yazmışsın". Bu benim o güne, belki de bugüne kadar aldığım en büyük aferindi. Ama nasıl oldu bilmem, o "aferin" bende hiçbir iz bırakmadı. Bir hataya uğramamış olmanın rahatlığını hatırlıyorum ama, kaleme kâğıda davranmak için bir şevk, bir heyecan... böyle bir etkisi olmadı. Unuttum gitti. Yıllar sonra, Üstâd'la ilgili sıradan sohbetler sırasında bu olayı hatırladım. Bir yazar için, hele kitaba kâğıda meraklı bir öğrenci için bu "Aferin"in ne kadar değerli olduğunu biliyorum. Bugün, Üstâd'ın bir aferini ile epey yol yürünür gibi geliyor bana. Ama o gün, sanki o söz hiç söylenmemiş gibi oldu. Niye öyle oldu bilmiyorum. (Nevzat Köseoğlu - Doğumunun 100. Yılında Necip Fazıl - Kültür Bakanlığı, Güzel Sanatlar Genel Müdürlüğü Yayınları)
  8. Necip Fazıl'ın Konferans ve Hitabe Dizini Beklenen Sanatkâr (Hitabe): D Grubu'nun Taksim Belediye Salonundaki Resim Sergisi'nde. 1934 Abdülhâk Hâmid ve Dolayisiyle (Hitabe): Çeşitli tarihlerde Zonguldak, İzmir, Balıkesir ve Manisa Halk Evlerinde. 1938 Materyalizma ve Komünizma (Konferans): İst. Marmara Üniversiteliler Lokali'nde. 15 Nisan 1949 Ruhçuluk ve Maddecilik (Konferans): Samsun'da. Ağustos 1949 Ruhçuluk ve Maddecilik (Konferans): Kayseri'de. Ağustos 1949 Kayseri Hitabesi (Hitabe): Kayseri B.D. Cemiyeti Lokali'nde. 8 Şubat 1950 Tavşanlı Hitabesi (Hitabe): Tavşanlı B.D.Cemiyeti Lokali'nde. 13 Eylül 1950 Kütahya Hitabesi (Hitabe): Kütahya B.D.Cemiyeti Lokali'nde. 10 Kasım 1950 Komünizma Geliyor (Hitabe): İst. Özel Bir Lokal'de. 1962 Yunus Emre Hassasiyeti (Hitabe): İst. Milliyetçiler Derneği'nde. 1962 Tarih Boyunca Ahlâki Gelişimiz (Sohbet-Konferans): Salihli'de. Haziran 1963 Tarih Boyunca Ahlâki Gelişimiz (Konferans): İzmir'de. 1963 İman ve Aksiyon (Konferans): Erzurum'da. 4 Ağustos 1963 İman ve Aksiyon (Konferans): Van'da. 1963 İman ve Aksiyon (Konferans): İzmit'te. 1963 İman ve Aksiyon (Konferans): Bursa'da. Nisan 1964 Edebiyat ve Cemiyet (Konferans): Konya'da. Mayıs 1964 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): Konya'da. Mayıs 1964 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): Adana'da. 1964 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): Maraş'da. 1964 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): Tarsus'da. 1964 Tarih Boyunca Ahlâki Gelişimiz (Konferans): Malatya'da. 11 Ekim 1964 Mehmed Akif (Hitabe): İst. Çapa Yüksek Öğretmen Okulu'nda. 1965 Türkiye ve Komünizma (Konferans): Adıyaman'da. Mart 1965 Türkiye ve Komünizma (Konferans): Maraş'da. Mart 1965 Türkiye ve Komünizma (Konferans): Burdur'da. 13 Mart 196 Türkiye ve Komünizma (Konferans): Gaziantep'de. 3 Nisan 1965 Türkiye ve Komünizma (Konferans): Kilis'de. 4 Nisan 1965 Dünya Görüşümüz (Konferans): Kayseri'de. 17 Nisan 1965 Türkiye ve Komünizma (Konferans): Akhisar'da. 24 Nisan 1965 Türkiye ve Komünizma (Konferans): Ankara'da. Nisan 1965 Türkiye ve Komünizma (Konferans): Kırıkkale'de.Nisan 1965 Türkiye ve Komünizma (Konferans): Eskişehir'de. Mayıs 1965 Türkiye ve Komünizma (Konferans): İstanbul'da, 5 ayrı yerde. 24-28 Mayıs 1965 Esir Türkler (Konferans): İstanbul'da. 7 Ağustos 1965 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): Kırklareli'nde. 29 Ağustos 1965 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): İstanbul, Eyüp'de.9 Ekim 1965 Sosyalizm (Konferans): İstanbul MTTB'de. 18 Aralık 1965 Türkiye ve Komünizma (Konferans): Adapazarı'nda. 19 Aralık 1965 Ayasofya (Hitabe): İst. MTTB'de. 1 Ocak 1966 Türkiye ve Komünizma (Konferans) Turgutlu'da. 2 Ocak 1966 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans) Ankara'da. 6 Mart 1966 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans) İzmir'de. 24 Nisan 1966 islâm ve Bütün Dünya (Konferans) Ankara'da. 10 Aralık 1966 Tarihimizde Sahte Kahramanlar (Konferans) Ankara'da. 12 Aralık 1966 Tarihimizde Sahte Kahramanlar (Konferans): Konya'da. Şubat 1967 Tarihimizde Sahte Kahramanlar (Konferans): Aydın'da. 1967 Tarihimizde Sahte Kahramanlar (Konferans): Maraş'da. 1967 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): Ankara, Polatlı'da. 12 Mart 1967 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans Gölcük'de. 7 Mayıs 1967 Sahte Kahramanlar (Konferans): Malatya'da. 18 Mayıs 1967 Sahte Kahramanlar (Konferans): Trabzon'da. 20 Haziran 1967 Sahte Kahramanlar (Konferans): Rize'de. 21 Haziran 1967 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans ): Amasya'da. 12 Ağustos 1967 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): Ço rum'da. 26 Ağustos 1967 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Sohbet-Konferans): Samsun'da. Eylül 1967 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans):Terme'de... Eylül 1967 Sahte Kahramanlar (Konferans):Edirne'de Ekim 1967 Sahte Kahramanlar (Konferans): Adapazarı'nda. Ekim 1967 Sahte Kahramanlar (Konferans): Düzce'de Ekim 1967 Sahte Kahramanlar (Konferans): Karabük'te Ekim 1967 Dünya İdeolojileri ve İslâm (Konferans): Samsun'da... 28 Ekim 1967 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): İstanbul'da. 18 Kasım 1967 (Kadıköy Kaymakamlığı tarafinda iptal edilmiştir!) Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): Kastamonu'da. Kasım 1967 Sahte Kahramanlar (Konferans): Çankırı'da Aralık 1967 Sahte Kahramanlar (Konferans): İst. MTTB'de 25 Aralık 1967 1967 yılı içinde, Tarih ve Konferans konuları tam tespit edilemeyen diğer yerler: (İzmir, Gönen, Balıkesir, Manisa, Demirci, Denizli, Tavşanlı, Simav, Uşak, Kütahya, Afyon, Antalya, Adapazarı, Bolvadin, Ordu, Elâzığ, Erzurum Diyarbakır, Nizip) Fatih ve Onun Yeni Nesline Selâm (Hitabe): MTTB'de. 1968 Şahlanış Mitingi (Hitabe): İst. Taksim Meydanında. 1968 Sahte Kahramanlar (Konferans): Kırıkkale'de... Mart 1968 Sahte Kahramanlar (Konferans): Konya'da. Mart 1968 Sahte Kahramanlar (Konferans): Zonguldak'da. 24 Mart 1968 Sahte Kahramanlar (Konferans): Diyarbakır'da. 31 Mart 1968 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): Yoz-gat'da. 6 Mayıs 1968 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): Van'da. 15 Haziran 1968 Yolumuz, Hâlimiz, Çaremiz (Konferans): Denizli'de. Eylül 1968 Özlediğimiz Nesil (Konferans): Aydm'da. Ekim 1968 Özlediğimiz Nesil (Konferans): Manisa'da. Ekim 1968 Özlediğimiz Nesil (Konferans): Amasya'da. 25 Ekim 1968 Özlediğimiz Neslin Vasıfları (Konferans): İst. Eskişehir'de. 18 Ocak 1969 Ali Fuad Başgil (Hitabe): İst. MTTB'de. 1969 Aksekili Ahmed Hamdi (Hitabe): İst. MTTB'de. 1969 Mustafa Bilgi (Hitabe): İst. MTTB'de. 1969 Özlediğimiz Neslin Vasıfları (Konferans): Erzincan'da. 1969 Özlediğimiz Neslin Vasıfları (Konferans): Antalya'da. 1969 Özlediğimiz Neslin Vasıfları (Konferans): Alanya'da. 1969 Özlediğimiz Neslin Vasıflan (Konferans): Rize'de. 25 Ağustos 1969 Milli Nizam Partisi Açılış Hitabesi (Hitabe): Ankara'da. 1970 İslâm ve Bütün Dünya (Konferans): Konya'da. 25 Şubat 1970 Hâlimizin Muhasebesi (Konferans): İst. MTTB'de. 8 Mart 1970 Hâlimizin Muhasebesi (Konferans): Afyon'da. 14 Mart 1970 Seçim Hitabesi (Hitabe): Konya'da. 1970 Milli Nizam Partisi 1. Büyük Kongresi (Hitabe): Ankara'da. 24 Ocak 1971 Mimar Sinan (Hitabe): İst. MTTB'de. 1971 Manzara (Konferans): Manisa'da. 13 Mart 1971 Manzara (Konferans): İzmir'de. 14 Mart 1971 Manzara (Konferans): Kayseri'de. 21 Mart 1971 Gurbet Kültürü (Konferans): Almanya'da. 1972 Gençliğe Hitabe (Hitabe): İst. Milli Gençlik Gecesi'nde. 1975 Beklenen Zuhur (Hitabe): İst. Talebe Teşekkülleri Toplantısı'nda. 1975 Manzara (Konferans): Elâzığ'da. Mayıs 1965 Mukaddesatçı Gençlik (Hitabe): İstanbul'da. 1975 Manzara (Konferans): Erzurum'da. Mayıs 1965 Jübile Töreni (Hitabe): İstanbul'da. 1975 Gençlik (Hitabe): İstanbul'da. 1976 Tarihte Yobaz ve Yobazlık (Konferans): İst. MTTB'de. 6 Nisan 1976 Tarihte Yobaz ve Yobazlık (Konferans): İstanbul'da... 22 Mayıs 1976 Dünya Bir inkılâp Bekliyor (Konferans): Ankara'da. Ocak 1977 Dünya Bir inkılâp Bekliyor (Konferans): Si-vas'da. 19 Mart 1977 Seçim Mitingi (Hitabe): Kayseri'de. 26 Mayıs 1977 Gençlik (Hitabe): İst. MTTB'de. 1977 Türk Münevveri (Konferans): İst. Aydınlar Ocağı'nda. Ocak 1978 Edebiyat ve Cemiyet (Hitabe): İst. Sultan-üş Şüera Gecesi'nde. 26 Mayıs 1980 Ahval-i Âlem (Sohbet): İst. Türk Edebiyatı Vakfı'nda. 24 Nisan 1981 Basında 50. Yıl (Hitabe): İst. (Mehmet Kısakürek tarafından okunmuştur.) 21 Mayıs 1983 (Yedi İklim Dergisi, Necip Fazıl Özel Sayısı-Mayıs 2005)
  9. Garip Bir Koleksiyoncu, Türk Edebiyatı Vakfı tarafından düzenlenen Necip Fazıl Kısakürek Senaryo Yarışması'nda Jüri Özel Ödülü alan bir film. Nurettin Özel'in senaryosunu kaleme aldığı film, 1994 yılında çekilmiş. Türk Edebiyatı Vakfı'nın ilk olarak ne zaman Üstad adına böyle bir senaryo yarışması tertiplediği, yarışmanın en son ne zaman yapıldığı ve hâlâ devam edip etmediği hakkında bir bilgim yok. Türk Edebiyatı Vakfı'nın sitesinde de bu konuyla ilgili bir bilgi bulamadım. Zamanında Üstad'ın adına böyle bir yarışma tertiplenmiş olması, Üstad'ın da senaryo roman yazdığı düşünülecek olursa yerinde ve güzel bir fikir olmuş. Ölüm mefhumu, insanın hayattaki gayesi, ölüm karşısında gafletten kurtulamayan insanın hâli gibi meselelere incelikle eğilen konusu ile, havailik üzerine kurulu sinema dünyamıza kalite getiren bir senaryosu var filmin. İyi seyirler. http://video.google.com/videoplay?docid=58...ir+koleksiyoncu
  10. 1965 ler olacak, bürosundayız, ben ve Pakdil. Üstad bir yerden para bekliyor. Parasını bir adam getirdi. Galiba üçbin lira civarında bir para.. Üstad bir ara o günler parasız olduğunu da söylemişti. Parayı aldı, hep birlikte dışarı çıktık. Sonra vedalaşıp ayrıldık. Pakdil tutturdu : — Üstad'tan para isteyelim! Verirdi, vermezdi, ayıp olurdu, olmazdı gibilerinden konuşu yoruz. — Haydi koş iste! Diye hep beni ileriye sürüyor Pakdil. — Canım istenmesine istenir de, ama gel vaz geçelim. Falan diyorum, aldırmıyor. 'Sen iste, yok sen iste, haydi ikimiz birlikte isteyeyelim gibi tartışmalardan sonra, hizmet dayıya düştü, çarnâçar koşup yetiştim Üstad'a. Pakdil, yüz metre kadar geride keyifle ve merakla bizi seyrediyor. — Üstad'ım, dedim, biraz paraya ihtiyacımız var. — Yani sen ve o. İkiniz de şimdi parasızsınız. Ve İstanbul'dasınız. Tabii, elbette başka kimden istiyeceksiniz. Bendekiler yeter mi? Sonradan gönderme falan olmayacak. Bayılırım parasız kalmalara, bilirim. Alın. Cebindeki paranın önemli bir bölümünü avucuma sıkıştırdı. Utana sıkıla aldım. * Yeniden çıkacak olan Büyük Doğu'ların ebadını konuşuyoruz. Üstad düşündüğü ebadı bize açıklamak için, Mehmet Soyak'a : — Git bir Akbaba dergisi al gel. Diye talimat verdi. Mehmet kalktı, kapıya doğru gitti ve sonra geri dönüp : — Param yok Üstad'ım. Üstad, birden bire neşelendi. Çıkarıp bir beş lira verdi. Mehmet gidip dergiyle dönünce, paranın üstünü de Üstad'ın önünü-ne bırakmıştı. Üstad, bir Mehmet'in yüzüne, bir paralara baktı, sonra paraları toplayıp kendi cebine attı. Bizler, artan paralan normal olarak Mehmet'e bırakır diye beklemekteydik oysa. Üstad ekledi : — Çook güzel, beş parasızsın, hoşuma gitti. Bana parasızlık günlerimi hatırlattın, bayıldım. Hep birlikte gülüştük. (Akif İnan - Mavera Dergisi Üstad Özel Sayısı)
  11. RESİMLİ KUR'ÂN Din işlerinde güya yenilik sevdâlısı yeni bir İranlı sapık... Humeyni rejimi tarafından ne nispette himaye gördüğünü bilmediğimiz bu sapık dalâletini bir takım broşürlerle yaymak ve propagandasını yapmak faaliyetindedir. Aynı broşür bana da gelmiş, beni nefretlere boğmuş ve aslî harfleriyle üzerinde taşıdığı âyetleri korumak için tarafımdan yakılıp atılmıştı. Memleket içi ve dışı bunca dalâlet ve rezaletle uğraştığım bir sırada, menfur hadiseyi ele alamamıştım. Şu: îranlı sapık «Kur'ân-ı Musavver» yani resimli Kur'ân ismi altında Allah'ın Kelâmını bir (fotoroman) şekline getirmektedir. İran dediniz mi tüylerim ürperir. İran başından beri İslâm dâvasında ya en hâlis ve müspet, yahut en sahte ve menfi kafaların yatağı olmuştur. Büyük sahabîlerden Selman (Farisî) ve İmam-ı Âzam Hazretlerinden Şiîlik yanlısı ve hattâ ilâhlık iddialısı nice tiplere kadar... İslâmı mahfuz tutmak vazifesinde, birkaç asır öncesine dek Türk'ün tavrı bir nöbetçi asker sadakatiyle mükemmeldir. İslâmı bulandırmak ve bozmak davranışında da en büyük rolü Bizans ve Fars oynamıştır. Netice itibariyle, tasavvuf büyüklerinin «Peygamberler dili» diye isimlendirdiği Arapça ve onun yanında «velîler dili» olarak gösterilen Farsça, lisanımıza temel mefhumları aktarır ve kültürümüzü pırıldatırken bilhassa Fars alemi, bazı îslâmî ölçü ve disiplin kaçaklarının içimize sızmasına kadar gitmiştir. Kur'ânı resimlemek, onun namütenahi mücerret ruhunu en âdi şekilde müşahhaslaştırmak, hattâ zahirî mealiyle başka dillere yapılan nakillere Kur'ân ismini vermek küfürdür. Bu mevzuda Diyanet İşlerinin nasılsa zuhur edebildiğini gördüğümüz tepkisi fevkalâde hoşumuza gitmiştir. (Kürtaj) bahsindeki tepkisiyle de milimetre milimetre hakka yaklaştığını gördüğümüz Altıkulaç Efendi'yi tebrik eder ve bundan böyle adımlarını kilometre boyunca atarak hakka varmasını dileriz. (Rapor 8'den)
  12. MEKTUP Genç kız, birkaç aydan beri esrarlı mektuplar alıyor. Daktiloyla yazılmış, imzasız mektuplar... Bu mektuplarda onun günlük hayatı en mahrem ve tamamıyla şahsî çizgilerine kadar anlatılıyor ve sonuna birkaç kelimelik bir öğüt cümlesi eklenerek imza yerine bir (V) harfi konduruluyor. İlk mektup şöyle başladı: «Küçük hanım; Çalıştığınız dairenin müdürü sizden ümidini kesince iş bahanesiyle sizi paylamak adiliğine düştü ve daktilograf olarak bir işe yaramadığınızı yüzünüze söylemeye kadar vardı. Siz de ona şu cevabı verdiniz: (Tarafınızdan beğenilmemi sağlayacak şartlardan daima uzak kalacağım!..) Dikkât ediniz; bu adam tehlikelidir ve asîl tavırlardan anlayacak biri değildir.» Ve bu satırların altında bir (V) harfi... Bu mektubu yazan kim olabilirdi?.. Her halde müdürün kendisi... Bir iş vesilesiyle müdürün odasına girince, orada gözleri yere doğru, şöyle dedi: - Mektubunuzu aldım! - Ne mektubu? - (V) imzasıyla yazdığınız mektubu... - Çıldırdınız mı siz?.. -Buyrun!.. Ve çantasından mektubu çıkarıp uzattı. Müdür mektubu bir hamlede içip başını kaldırdı: - Bunu ben yazmadım! Müdürün doğru söylediği çok geçmeden meydana çıktı. Mektuplar üstüste geliyor ve genç kızın en hurda işlerine kadar nelerden haber vermiyordu: «Küçük hanım; Size, tek başınıza sinema sinema sürtmemenizi ihtar eden annenizin kalbini kırdınız ve kadıncağızı saatlerce ağlatıp yine sokağa vurdunuz! Unutmayın ki, cennet, annelerin ayaklan altındadır!...» Yine (V)... Bu iş artık genç kızı dehşetten dehşete çekmeye başlamıştı. Annesi okur-yazar değildi; genç kızın yatak odasındaki daktilo makinesinin tozunu almaktan başka bir şey bilmezdi. Mektubu yazmış olamazdı. Öyleyse?.. Bu basit vak'ayı annesiyle kendisinden başka bilen olmadığına göre?... Yoksa semavî bir ihtar karşısında mıydı? Mektuplar sıklaşmaya ve her güne binmeye başladı. «Allah versin!» diye terslediği dilenciden, krediyle alıp borcunu ödemediği kürke; bütün bir gün kaynattığı dedikodulardan, yakışıklı bir delikanlının daveti üzerine gidip son dakikada vaz geçtiği ve geriye döndüğü randevuya kadar, neler neler! Artık çıldıracak hale geldi. Bu sırrı çözmek için hoca hoca gezmeye koyuldu. Ona, ermişliği söylenen münzevî bir din adamını salık verdiler. Ermişliği söylenen ihtiyar, gık demeden genç kızı dinledi ve gösterdiği mektupları ona okuttu. - Kızım; gaibi Allahtan başkası bilemez ve bu sırrı kimse çözemez. Ama, bana öyle geliyor ki, sen, müthiş bir günah korkusu çekiyorsun!.. İşte bu halin o mektupları yazdırıyor! - Kime yazdırıyor? - Orasını bilemem! Adetâ vicdanın senin içinden çıkıp mektupları yazan kalemin içine giriyor! Korkunç!.. Ermişliği söylenen din adamının yanından adetâ koşarak kaçtı ve son mektubu aldı: «Küçük hanım; Ermişliği söylenen din adamı sana gerçeği bildirdi. Mektupları yazdıran vicdanındır. Zaten altındaki (V) harfi de bunun ispatı değil mi?... Vicdanını ara! İmza (V)...» Sır çözüldü... Genç kızın apartman kapısı çalındı. Kapıda, sırıtkan, posta müvezzii: - Yine her günkü mektuplarınızdan biri... - Onları hep sizin postahanenize mi veriyorlar? - Hattâ apartmanınızın kapısındaki posta kutusuna atıyorlar. Oradan mektupları alırken dikkât ettim. Bu zamana kadar bu işi başka arkadaş yapıyordu. - Demek ki, mektuplar, bu sokakta oturan birisi tarafından geliyor. - Belki de bu apartmanda oturan birisi tarafından... Annesi, aynı günün gecesi, romatizma ağrıları tutup uyuyamayınca, duyduğu bir tıkırtı üzerine usulca koridora çıktı. Kızı, sırtında beyaz bir (robdöşambr), heykel gibi dimdik, giriş kapısına doğru ilerlemekte... Onu arkasından görüyor... Sol eli göğsünde, sağ eli sarkıtılmış... Ve sağ elinde bir zarf... Kızını ürkütmemek için, olduğu yere mıhlandı. Onun bir uyur-gezer olduğunu biliyordu. (1971) Hikâyelerim'den
  13. ZELZELE Esmâ Kadın Erzincanlı... Oralı bir rençberle evlenip, her Anadolu kadını gibi her sene bir çocuk doğuruyor. Aradan 6 yıl geçmiştir. Esma Kadının, karnında bir, sağ elinde bir, sol elinde bir, evinde de iki çocuğu.. Hepsi 5 çocuk... Kocası isyanda: - Bu kadar çok doğurma, hanım; biliyorsun, benim elim dar, besleyemiyorum onları!.. Esma Kadın daha büyük isyanda: - Onu sen düşün! Hem ne diye rızk korkusu çekiyorsun? Rızk korkusu çekmenin günah olduğunu bilmiyor musun? Allah yarattıklarının rızkını verir. - Öyle ama Allah bize akıl vermiş, yol düşünmeyi de emretmiştir. Ben yetişemiyorum bu kadarına... Esma Kadının güçlü kuvvetli kocası 5 çocuğunu yanına alıp İstanbul yolunu tuttu. Duyduğuna göre İstanbul'da açıkgöz hamallara büyük iş vardır. «Babıâli» dedikleri basın muhitinde hamallık edenler, biraz para biriktirip işi okkalık iade toplamaya ve ondan sonra beyaz kâğıt ticaretine döktüler mi, zengin oldular, gitti. Esma Kadının kocası bütün bunları yaptı ve hele kâğıt karaborsacılığından dünyayı kazandı. Tez zamanda altında hususî bir otomobil ve boynunda, çaylakların ciğer sanabileceği kıpkırmızı bir kravat... Kravatını «üçken» dedikleri şekil de bağlıyor ve ayna karşısında kendisini pek beğeniyor: - Artık beyefendi olduk! Artık okuyup yazmasını da ilerletmiş, hele padişah tuğrası şeklinde imza atmayı çok iyi öğrenmiştir. Esma Kadın hep o... Aksaray taraflarında oturduğu basit evde, en büyüğü 9, en küçüğü 1 yaşındaki 9 çocuğuyla bir arada... Artık geçim sıkıntısı yok, fakat onun yerine, yoksulluktan beter bir felâket... Beş vakit namazında ve her ân Allahı fıkretmekte olan Esma Kadın, kocasının gidişinden memnun değil ve boğazlarından geçen lokmaların haram olduğu şüphesinde... Nihayet, kocasının çantasında gördüğü vadeli çekler ve deste deste senetlerden vaziyeti sezdi: - Sen elâleme borç para mı dağıtıyorsun? - Tabiî; ne olmuş ki?.. - Çıkarın ne bu işde?.. - Faiz alıyorum! Ayda yüzde 10 faiz... Tutturabildiğim de cabası... - Faizin haram olduğunu bilmiyor musun? - Ne yapalım, hanım; geçim dünyası bu... Artık doğur, doğurabildiğin kadar!.. - Yenilerini doğurmak şöyle dursun; Allah 9 çocuğumu haram lokma yemekten korusun!.. - Nasıl korusun?.. Canlarını mı alsın onların?.. - Nasıl bilirse öyle yapsın!.. «Babıâli» hamallığından milyonerliğe yükselen kocası, Esma Kadına, her haliyle öyle giran gelmeye başladı ki, bugün ona dayattı: - İzin ver de 9 çocuğumu alıp Erzincan'a gideyim. Orada küçük bir ev tutup oturur, büyük çocuklarımızı da ilkokulda okuturum. Babamdan kalan tarlayı işletebilirsem, belki sana muhtaç olmaktan da kurtulurum. Esma Kadını, 9 çocuğuyla Haydarpaşa'dan uğurlayan eski hamal, boynunda hiç ayrılamadığı kırmızı kravatı, kendisine Beyoğlunda (karsonyer) diye ezberlettirdikleri küçük apartman dairesine doğru gide dursun... Erzincanda, iki odalı evinde 9 çocuğuyla oturan Esma Kadın, bir gece, teheccüd namazı için abdest almak üzere bahçedeki kuyunun başına geldiği zaman, ayak bastığı toprağın, bir masa örtüsü gibi ayağının altında çekildiğini hissetti ve yere yığıldı. Yer altından gelen korkunç dev homurtuları arasında fıkırdayan, sarsılan, çöken bir dünya... Esma Kadın: -İşte Kıyamet! Diye düşündü ve başını kaldırıp evine baktığı zaman, onun birbiri üstüne devrilmiş iskambil kâğıtlarına dönmüş olduğunu gördü. İki gün sonra yetişen koca, Esma Kadını, şehir dışında, ölüleri gömdükleri yerde buldu. Kadın, tırnaklarını yanaklarına geçirmiş, hıçkırmakla kahkaha salıvermek arası sesler çıkaran bir deli... Kocasının onu kaldırmak isteyen ellerine yığıldı ve haykırdı: - Bütün bunlara sebep sensin! Allah, çocuklarımın haram lokma yemelerine razı olmadı, onları buraya gönderdi. (1971) (Hikâyelerim'den)
  14. RÜYA Adını taşıdığı Hazret-i Fatımâ'ya âşık... Bu ismin «ateşle alâkası kesilmiş» mânasına geldiğini öğrenmiştir. «Betûl» lâkabının ise «kendisini Allah veren» demek olduğunu biliyor. Hele Hazret-i Ali ile belirttiği eşlik ahengine öylesine hayran ki, bu duygusunu hiçbir kelimeye emanet edemez. Bir Ramazan günü kapılarından geçen ve Allah için bir şey isteyen bir dilenciye nasıl bütün iftarlıklarını verdiklerini ve suyla iftar ettiklerini hiç unutamaz. Bütün merakı, kadın evliyaların menkıbelerini okumak... Bunlar arasında da, Hazret-i Fatımâ'nın soyundan gelen ve Mısır'da ölen «Seyyide-tün - Nefise» Hazretlerine tutkun... O'nun, sokağa çıkmak zorunda kalan bir hıristiyan aile tarafından, doğuştan kötürüm çocuklarını bekletmek üzere çağrıldığı, büyük kadının bu nur yüzlü, yatalak çocuğa bakıp ağladığı ve «Rabbim, onu ayağa kaldır!» diye dua ettiği, hıristiyan ailenin de sokaktan dönünce çocuklarını ayakta gördükleri ve dehşetler içinde kalıp hemen müslüman oldukları, gözlerinin önünde ebedî levha... Öğretmen okulunu bitirdikten sonra onu bir köye tayin ettiler... Mektepteyken, boyuna dinî menkıbeler anlattığı için ona «Fatma Hoca» lâkabını takmışlardı arkadaşları... Saçını başını örttüğü için de onu kınayanlar çoktu. Bu yüzden, arada bir başını açıyor, derken yine örtünüyor, yine kapanıyor ve bu arada iffet akan yüzü, başının her açılışında acı çizgilerle doluyordu. Nihayet köye geldi ve kurtuldu. Sımsıkı örtündü ve kendisini masum çocuklara ve Allaha verdi. Bir gün okula gelen bir ilk öğretim müfettişinin kendisini istediğini haber verdiler. Müfettiş, genç, top enseli ve favorili biri: - Namazdaymışsınız, öyle mi? - Evet... - Sizin gibi, genç, güzel, aydın bir öğretmen namaz kılar mı? - Niçin kılmasın?.. - Geri kafalı olmadığı için... - Ben kafamdan memnunum! Müfettişin, keskin gözleriyle onu soymak, elbiselerini parçalamak istercesine bakışını görmemezlikten geldi; ve büyük şehirlere tayin edilmeyi isteyip istemediğine dair suâlini aynı tarzda cevaplandırdı: - Köyümden de memnunum! Bir gece, rüyasında «Seyyide-tün - Nefise»yi gördü: Ulvî kadın, kalabalık bir yerde, yüksekçe bir noktada duruyor... Topuklarına kadar inen beyaz bir harmânî içinde başı yine bembeyaz bir tülbentle sarılı, bir vakar ve heybet âbidesi... Yüzü, insanı bir anda yıldırımla vuracak kadar güzel.. Bir uçtan öbür uca, türlü açık-saçık kadınlar arasında, sağ elini uzatmış, onu gösteriyor: - Sen bu topluluk içinde kendini koruyamazsın!.. Yanıma gelmeye bak!.. Fatma'nın ciğerine kurşun gibi işleyen bu sözlerden sonra dört kelime: - Ali, Ali, Ali!... Unutma!... Fatma ilk sözlerin, onu, daha yirmi yaşına basmadan öbür dünyaya davet olduğunu anladı; fakat son kelimeleri bir türlü izah edemedi: - Ali, Ali, Ali!.. Unutma!.. Hazret-i Ali mi, yoksa, günün adamlarından biri mi kasdediliyordu. Birkaç gün geçmemişti ki, köye gelen, namazında, niyazında bir üniversite talebesi, ona annesini gönderdi: - Seni oğluma almak istiyoruz. Varır mısın? Fatma'nın sorduğu tek suâl şu oldu: - İsmi?... -ALİ... Ve Fatma, hemen cevabını verdi: - Evet... Evlendiler... Evliliklerinin ikinci ayında, mes'ut çift beraberce İstanbul'a gelirken otobüslerinin devrildiği ve yalnız onların öldüğü haberi köye geldi. Cesetler yoldayken Fatma'nın sandığını karıştıranlar, orada, kıza ait gelinliğin yanında, onun öz eliyle hazırladığı kefenini buldular... (1971) Hikâyelerim'den
  15. Bir gün Anadolu davasının savaşçısı olan arkadaşını son yolculuğuna uğurlamak amacıyla gitmiş olduğu ziyarette, arkadaşının hastalığı epeyce ilerlemiştir. Artık son demlerini yaşayan arkadaşı titremekli hâliyle şairimize “hoş geldin” der. Bu hâl karşısında ise arkadaşına verdiği cevap mânidardır: “Ne titriyorsun. Sen ve ben herkesin Allah lafzını ağzına almaktan korktuğu bir devirde bu işin bayraktarlığını yaptık. Durma, vur kapıyı, gir içeri” ( Mustafa Karaosmanoğlu – Kendi Kurduğu Hayalin İçini Dolduran Adam )
×
×
  • Create New...