Jump to content
Necip Fazıl Kısakürek [N-F-K.com Forum]
Sign in to follow this  
Cavit

Beyaz Türk/Necdet Şen

Recommended Posts

Beyaz Türk

Necdet Şen

 

 

 

Paşa dedeler, konaklar, hizmetçiler, halayıklar, dadılar, hususî Fransızca ve keman dersleri, Yalova'da yazlıklar, balolar, madalyalar, asalet ünvanları, antika mobilyalar...

 

Osmanlı hâk ile yeksan olup da Türkiye Cumhuriyeti kurulurken, o günün aristokrat sınıfı "vapor"lara doldurulup Vahidüddin Han ile birlikte Evropa'ya sürgüne mi gönderildi sanıyorsunuz?

 

No monşer. Onlar ekseriyetle burada kaldılar.

 

Kimileri uzak görüşlüydü, iktidarın el değiştirmekte olduğunu sezmiştiler, kimileri ise sırf helecandan, romantizmden, üçer beşer Milli mücadele saflarına katıldılar.

 

Hatta Cumhuriyet'i de onlar kurdular. Her ne kadar ders kitapları başka türlü söylese de, Osmanlı'nın projesidir Cumhuriyet ve Batılılaşma.

 

Türk Memed ve Kürt Memo Çanakkale'de sıram sıram biçildi emperyalizmin mitralyözleriyle; ama paşa hazretlerinin rakı sofrasında onlar değil, Osmanlı sosyetesinden Yunus Nadi Bey'ler, Kılıç Ali Bey'ler, Celal ve İsmet Bey'ler yer aldı. Kim sallandırılacak urganın ucunda, kimler banka ve fabrika kuracak, kimler Ermeni matbaacıdan gaspedilen (pardon, müsadere edilen) beleş matbaa ile "davayı" destekleyen ceride çıkaracak, bütün bunlara Haymana ovasında değil, Ankara'da, İstanbul'da, belki Termal'de karar verildi.

 

Aslına bakılırsa, bizatıhî Vahidüddin Han efendi hazretlerinin kendileri koyu bir Mustafa Kemal hayranı ve Millî Mücadele muhibbi idi, ama mevkî itibariyle Kuvvacı olma şansı yoktu; resmî tarih ona hain rolü biçmişti bir kere, anca giderdi, biz de ense tıraşını görürdük.

 

Cumhuriyet rejiminin değerlerini Cönk bayırında şehit olan yoksul Memed değil, omuzunda mermi taşıyan Anadolu kadını da değil, amele hamal çakal kunduracı tulumbacı hiç değil, Osmanlı'dan artakalan Evropa aşığı "seçkin" azınlık belirledi.

 

Onlar Evropa'ya "medeniyyet" öğrensin diye yollanmış bir ırkın ahvadıydılar. Paris kafelerinde, Viyana üniversitelerinde, Berlin kışlalarında yontulup vatana geri döndüler. Ve buyurdular ki:

 

Batılılaşmalıyız!

 

Niye?

 

Çünkü Batı demek, "medeniyet" demektir.

 

Kim öğretti?

 

Batı.

 

*

 

Hımmm...

 

Peki öyle mi sahiden?

 

Her köyde bir piyano mu "medeniyet" dediğimiz tek dişi kalmış canavarın kıstası?

 

Bir beyfendi tahayyül et. 1960'lı yıllarda cebinde yeşil dolarlar, takılıyor belgeselcilerin peşine, yoksulluktan geberen Afganistan'a gidiyor ve orada şımarık paşa torunu tavrıyla "ho ho ho, koskoca ülkede bir şişe kokakola yok, çocuklar daltaşak dolanıyor" diye alay ediyor. Akabinde işçi partisi milletvekili olarak meclise giriyor. Masonluk da cabası.

 

Oradan hapise. Oradan Turgut'un sofrasına. Oradan plaza ermişliğine. Güney Fransa'da tatile. Ama asla halkın arasına değil.

 

*

 

Bir başka efendi hazretleri daha tahayyül et. Çöreklendiği gazete köşesinden şeytana çarığını ters giydiriyor. Örneğin, kuvvacı bir subayın sergüzeştini yazıyor cilt cilt. Merak ediyorsun "her şey var da neden Ermeni tehciri yok?" diye. Araştırınca görüyorsun ki, bizzat kendisi Ermeni asıllı ve bunu gizleme derdinde.

 

Neden?

 

Cumhur-başbakanı olacak, hesabı o. Aslını inkâr etmesi gerek bunun için. Simon dayıyı, Roz teyzeyi yok sayması gerek.

 

Yıllar sonra öğreniyorsun ki, "aslanım Deniz! Aslanım Mahir!" diye yazılar döktürüp, bir kuşağı Nurhak dağında, Kızıldere'de, darağaçlarında telef olmasına çanak tutan şeceresi karanlık herif, gün geliyor, MHP genel başkanına "dincilere karşı ittifak içinde olalım" diye yalakalık ediyor.

 

Nereden nereye? Trafik lâmbası gibi renkten renge giriyor Beyaz Türk. Değişmeyen tek özelliği, fitne ve fesat.

 

*

 

Osmanlı'yı batıran İttihat ve Terakki kafası, kılıktan kılığa girerek, kâh solcu, kâh milliyetçi, kâh liberal, kâh Kemalist, kâh yanardöner, oldum olası bir sürü olarak gördüğü kara kafalı Türk'e her dönem yenilenen dahili ve harici bedhahlar yaratıyor.

 

Bir avuç ittihatçı kalıntısı ve onların birkaç on bin kişiyle sınırlı bağnaz takipçisi, bir ülkenin gündemini ve istikbalini ablukaya alıyor.

 

Ayak'lar ve Baş'lar

 

Bu ülkenin bir Beyaz Türk gerçeği vardır efendiler. Beyaz Türk bu ülkenin kamburu, baş belâsıdır.

 

Onlar kendi halkını ve o halkın değerlerini sevmezler. Çünkü onlar, tıpkı kendi kimliğinden utanıp, adını Henry diye değiştiren ve kafasında rölöve şapka, sırtında blazerle çarliston dansı yaparak kendini sahici Batılı zannetmeye çabalayan son Çin İmparatoru Pu-Yi'ye benzerler.

 

Anadolu halkları yakıcı güneşin, kavurucu soğuğun, açlığın, hastalığın pençesinde kıvranırken, payitahtta çöreklenmiş olan ve kendilerine bahşedilmiş imtiyazlar sanki damarlarındaki "asil" kanın tanrı tarafından gönderilmiş ödülüymüş gibi, tüm Anadolu'ya ve onun bin yıllık değerlerine mağrur nazarlar fırlatarak, balolarda, plajlarda, kokteyllerde ve dahi sıkıyönetim mahkemelerinde narsizmlerini kabarttılar onlar.

 

Papağanlar gibi besteci, yazar, film, rejisör, terminoloji ezberlediler ve sandılar ki, ne kadar malumat ezberlersen o kadar bilinçlisin.

 

İslâmiyet'i, hatta Budizm'i, Hinduizm'i, Tasavvuf'u, Asya'yı, Afrika'yı, tüm mazlum ülkeleri ve onların halklarını ve de o halkların değerlerini yok saydılar. Emperyalistin değerlerine sımsıkı sarılarak anti-emperyalist takılmayı becerebilen görülmemiş bir insan türü oluşturdular bu iki yüzlülükleriyle.

 

Bu ülkenin en dogmatik, en ezberci, en dar kafalı, en tahammülsüz kesimi oldukları halde kendilerinde nedense hep demokratlık ve bilimsellik vehmettiler.

 

Onlara göre biz sırf ahmaklıktan tahılla beslenen ve kol kalınlığında bok sıçan bir barbarlar sürüsüydük. Sanki Viyana senin, Paris benim gezme tozma, fink atma şansımız vardı da, ilkelliğimizden Diyarbakır'da, Gümüşhane'de yaşamayı seçmiştik.

 

Bize "sınıf bilinci"ni öğretirken bile aşağılayarak ve "alt tabaka" olduğumuzu her fırsatta hatırlatarak yaptılar bunu.

 

Düzen değişecekti, ama onların ayrıcalıklı konumu değişmeyecekti. Padişah sofrasından kalkıp Mustafa Kemal sofrasına, oradan kalkıp Cemal Gürsel sofrasına, oradan kalkıp Turgut Özal sofrasına, oradan kalkıp...

 

Tek bir şartları vardı, kim gelirse gelsin, onlar hep orada olacaklardı.

 

Kimileri Çerkez bilmemne paşanın torunuydu, kimileri Arnavutluk hanedanının ipten kazıktan kurtulmuş son ferdi, kimileri padişahın taharetçibaşısının evlâtlığı. Ortak yönleri, bu toprağa ve bu halka yabancı oluşlarıydı. Besleme bir azınlıktılar. Onlar hiç yoksulluğu ve ezikliği tanımamışlardı, ipleri kuşaklarına denk yaşamışlardı hep ve daima öyle kalmalıydılar.

 

Gazeteler onların tekelindeydi, matbaalar, radyo istasyonları, subay gazinoları, lojmanlar, boğaz kıyıları, Moda burnu, Prens adaları, Nişantaşı, Beyoğlu, Suadiye ve tüm mutena semtleri ve meyhaneleri İstanbul'un, onların dedelerine bahşedilmişti. Biz (ve ceddimiz) ancak kapıcı, boyacı, müsdahdem olarak girebilirdik bu köşklerin, konakların, kültür saraylarının kapılarından.

 

Demokrasiyi bile onlar lutfetmişti bize, yüzümüz tutup isteyememiştik.

 

Nasıl demokrasi isteyecektik ki, kıçımızda don yokken?

 

Allah için, şövalye ruhluydu bazıları; lûtfettiler sosyalist oldular bizi "kurtarmak" için. Hapislerde yattılar, işkence gördü çoğu, çileler çektiler, yoksullaştılar zamanla, çok bedel ödediler. Ama yine de değişmedi huyları, açlıktan nefesleri kokarken bile bizim "avam" kendilerinin "asil" olduklarını unutmadılar.

 

"Aaah! Ayaklar baş oldu, başlar ayak!" dediklerini duymaya başladık sık sık. "Ayak kim, baş kim?" sormaya utandık, sanki ayak olmayı biz seçmişiz gibi.

 

Dostlarımız, Mozart, Haydın, Çaykovski

 

Türkü sevmezler onlar, opera ve bale severler.

 

Halkı sevmezler onlar, "halkı kurtarma" fikrini severler.

 

Kendileri opera ve bale sevmekle kalmaz, aşağılaya aşağılaya bize de ezberletmeye çalışırlar bu tercihlerini.

 

Biliyor muydunuz bir vakitler İstanbul'da şehir hatları vapurlarının Kadıköy ile Köprü arasında devasa hoparlörlerden Ravel'in Bolero'sunu çala çala gidip geldiklerini?

 

Bir zamanlar saz şairlerinin sazlarının jandarma marifetiyle kırıldığını biliyor muydunuz? Türkülerin yasaklandığını? Eski Taş plakların radyoevinin iç avlusunda çağdaşlık adına yakıldığını.

 

Efendilerimiz, çekilesi kulağımızı "çağdaş" müziğe alıştıracaklardı.

 

Fikrimizi soran kimdi ki? Tanrılar bizi yontmaya karar vermişlerdi bir kez.

 

Ve onlar inanıyorlardı ki, hepimiz çok sesli müzik dinler, vals yapar, bilek kalınlığında değil de serçe parmak kalınlığında sıçarsak, "uygar" olacağız.

 

Bu konuda bizim ne düşündüğümüzün hiç önemi yoktur.

 

Tanrımızla alay ederler (çünkü onlar "çağdaş"tır); ama biz kendimiz gibi bir fanî olan Mustafa Kemal'i değil eleştirmek, onların emrettiği şiddette benimsemez ve övmezsek, ensemizde boza pişirirler.

 

Dedim ya, onlar "çağdaş"tır; biz kara kafalı kalabalık.

 

Çocuklarının adları genellikle Devrim, Evrim, Ülkü falandır onların.

 

Bazı kelimeler var ki onların dillerine persenk ettikleri ve kolumuzu büke büke ezberletmeye çalıştıkları, işte o kelimeleri ne zaman işitsem Kinova gibi kafa derim kaşınıyor.

 

Laik, çağdaş, Cumhuriyet, irtica, aydınlanma, köy enstitüsü...

 

Bu kavramların kendisine değil, bunların üstünden yapılan demagojiye sinir oluyorum. Ne zaman sohbeti dönüp dolaştırıp, kendi icadı olan "irtica" evhamına getirse Beyaz Türk ve tezini kabul ettirmek için abansa, kan beynime sıçrıyor, inan olsun ki pataklayasım geliyor.

 

Çünkü kendi halkını zenci gibi gören, onun, yeme içme alışkanlığından, aksanına, türkülerine, örfüne, töresine, hatta yoksulluğundan mütevellit hırpaniliğine "ilkellik" damgasını vuran, Anadolu konusundaki ufku Pendik'ten öteye gidemeyen, kapıcısının oy verdiği partinin birinci parti oluşunu "irtica" diye adlandıran, kararname zoruyla mektepli kızlara şort giydirip, sonra da Batı efendi hazretlerine dönüp, "bakınız, çağdaşlaştık" diyebilen, hem emperyalistten aferin bekleyip hem de solcu-milliyetçi geçinen, inananların başörtüsünü bile "çağdaşlık" adına yasaklama hakkını kendinde bulabilen, zorba, saygısız, çiğ, tepeden inmeci ve şizofren bir insan türüdür Beyaz Türk.

 

"Harran'da Oksford vardı da biz mi okumadık?" diye soran İbo'yu çok daha sahici, çok daha inandırıcı buluyorum.

 

Kendi yabancılaşmasını topluma dipçik ya da demagoji zoruyla benimsetmeye çalışan ve bunu "gelişme" diye adlandıran bu yoz oligarşik katmana ve onun dayattığı kalıplara baş kaldırıyorum.

 

Gel Ciguli, benim güzel kardeşim, gel Müslüm, gel Kibariye, gel ağzıyla kuş tutsa kendini Beyaz Türk'e beğendiremeyen rahmetli Ahmet Kaya, gelin hepiniz, kara kafalı sefil halkın bağrına bastığı ayak takımı taifesi... Sizin kargacık burgacık türkülerinizde, eğitimsiz, detone sesinizde, rasgele notalarınızda kendi yalın hakikatimi buluyorum.

 

Yoksulluktan okuyamamış türkücüye "Mozart konser verse gider misin?" diye tuzaklı sorular soran kara yürekli despotlara ezdirmem sizi.

 

Tamam, evimde hiç birinizin kaseti yok, ben Jethro Tull ve Deep Purple dinlemeyi yeğliyorum; ama bu köklerimden kopmuşluğumu sizin sahiciliğinizden üstün saymıyorum hiç değilse. Haddimi biliyorum.

 

Aslına bakarsanız, ben de bir Beyaz Türk'üm. Ve umarım doğru yolu bulurum.

 

Belki de bulamam. Böyle parçalanmış kalırım. Ama yine de o despotlara ezdirmem sizi.

 

O despotlar ki, dedelerine bahşedilmiş imtiyazları kendi erdemleri sanırlar.

 

Ve o despotlar ki, her daim muktedir kalabilmek adına kardeşi kardeşe kırdırırlar.

 

Bir avuç şımarık, saygısız, kendini beğenmiş zıpırdan ibarettirler, kaç yaşına gelirlerse gelsinler, hep öyle kalırlar, koskoca toplumu kendilerine benzetmeye çalışır, bunu da devrimcilik sanırlar.

 

Beyaz Türk denir bunlara; hiç bir halta yaramazlar patırtı çıkarmaktan başka.

7 Şubat 2002

 

http://entellektuel99.myfreebb.com/viewtopic.php?t=609

Share this post


Link to post
Share on other sites

"Hatta Cumhuriyet'i de onlar kurdular. Her ne kadar ders kitapları başka türlü söylese de, Osmanlı'nın projesidir Cumhuriyet ve Batılılaşma"

Yazınızın bir çoğuna katılmakla beraber meselenin öncesi olmazsa sonrası olmaz

Tanzimatla hız kazanan batılılaşma ve ihanet süreci cumhuriyetle ivme kazanıp bu günkü durumlara geldiler.

Necip Fazıl 'ın sahte kahramanlarını okuduğumuz zaman zamanı değiştirip rolleride şimdikilere yüklesek değişen hiç bir şeyin olmadığını anlarız

Vatanını bu duruma getiren kahraman, savunan kötü. Tıpkı Tahir Efendi gibi.

Onu azl edip koca Reşit Paşa'yı sadrazam yatıkları gibi

Selamlar

Share this post


Link to post
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
Sign in to follow this  

×
×
  • Create New...