Hüseyin Gülerce

[kurşunkalem 56]

Tokat Reşadiye'de yedi askerimizin şehit edildiği saldırı, tek kelimeyle provokasyondur.

Bu topraklarda, bir defa daha oyun oynanıyor. Bu oyun, koskoca bir milleti, birbirine düşürerek sürdürülüyor. 60 sene öncesine dönüp bir bakalım. Bütün darbe zeminleri birbirine benziyor. Önce anarşi hortlatılıyor. Aynı günde aynı tabancayla bir solcu, bir sağcı genç öldürülüyor. Gazeteciler, aydınlar, akademisyenler, sendikacılar, politikacılar suikastlara uğruyor. Günlük hayat çekilmez hale getiriliyor. Millet canından beziyor. Sonra, "size bir kurtarıcı lazım artık..." diye konuşulmaya, yazılmaya başlanıyor. Ve "kurtarıcılar" sahne alıyor.

 

Bu oyun 27 Mayıs 1960'tan beri aleni, acımasızca, insafsızca oynanıyor. İnsan hayatının bu oyunda, hiç ama hiç önemi yok. Sadece 12 Eylül 1980 öncesi büyük çoğunluğu üniversite gençliği olmak üzere, tam beş bin insan öldürüldü. Güneydoğu'da son 25 senede tam 17 bin 500 faili meçhul cinayet var. Teröre verdiğimiz can sayısı 40 bin.

 

Burası nasıl bir ülke? Bunca provokasyondan, bunca tertipten, bunca oyundan neden toplum olarak ders çıkaramıyoruz? Çünkü onlar çok güçlü. Ellerinde silah var. Emirlerinde kamuoyu oluşturan, yönlendiren güçlü bir medya var. Yüksek tepelerde himayecileri, dışarıda yaslandıkları merkezler var.

 

Fakat şimdi bir fırsat doğdu. Daha önce olmayan bir durum var. Alternatif bir medya, bunların üzerine cesaretle gidebilen mangal yürekli insanlar var. Artık toplumun büyük çoğunluğu oyunu fark etti. İki şey insanımızın gözünü açtı. Biri Ergenekon davası, diğeri açılım.

 

Mesela Ergenekon davası ile birleştirilen Danıştay saldırısı. Hain saldırı, dindarların üzerine yıkılmak istendi. Laik sisteme, Cumhuriyet'e saldırı diye yaftaladılar. Şimdi tezgâhın farkındayız artık. Mesela, Sivas'ta Madımak otelinde yakılarak öldürülen 37 insanımız. Buradan bir Sünni-Alevi çatışması çıkarılacaktı. Ama şimdi Alevi kardeşlerimiz sorular sormaya başladılar. Dört gün önce, Alevi Bektaşi Federasyonu Başkanı Ali Balkız; "Madımak'tan belki Ergenekon çıkacak, üstüne gidilsin. Tugay, iki adımlık yoldan neden saatlerce aşağı inmedi? Askerler, olay yerine 20 metre yakına kadar gelip neden ellerini bağlayıp baktı, sonra çekip gitti?" diye soruyor.

 

Demokratik açılım da öyle. Güneydoğu insanımız, Kürt vatandaşlarımız ilk defa ümitlendi, heyecanlandı. Bir de baktık, sözde Kürt sorununun çözümünü en çok ister görünenler, tekere taş koymaya başladılar. DTP; açılımı, PKK açılımına döndürmenin Şark kurnazlığına yattı. Faili meçhullerle ilgili, "Albay Temizöz" davası diye bir dava başladı. Ne beklerdiniz? Güneydoğu'nun sivil toplum örgütleri, DTP'li belediye başkanları bu davaya sahip çıksınlar, değil mi? Ama öyle olmadı. Nihayet, yine birkaç gün önce uzun yıllar, DEHAP'ta, DTP'de genel başkan yardımcılığı yapan Taraf Gazetesi yazarı Orhan Miroğlu patladı: "Kürtler, Ergenekon ve Temizöz davasında iyi sınav vermiyorlar. Eğer DTP isteseydi, hem Ergenekon davasını, hem de bölgede süren JİTEM davasını, çok daha canlı biçimde kamuoyu gündeminde tutabilirdi..."

 

Her geçen gün, resmi tarihin yalanları üzerine oturan vesayetçi sistemin temelleri sarsılıyor. Dün kendi gençlerinin birbirini öldürmeleri için provokasyon yapanlardan, onları birbirine kırdıranlardan, Güneydoğu'da 17 bin beş yüz faili meçhul cinayet işleyenlerden her şey beklenir.

 

Onun için hissiyatlarımıza esir düşüp, provokasyonlara gelmeyelim. İnsan olarak, toplum olarak ağır tahrik altındayız. Daha büyük oyunlar oynayabilirler. Büyük şehirlerde daha fazla cana kıyabilirler. Sonra bize dönüp, "ey Türkler daha ne duruyorsunuz?", Kürt kardeşlerimize dönüp, "ey Kürtler daha ne duruyorsunuz?" diyeceklerdir.

 

Türkiye, hiç bu günler kadar, bir iç savaş tehlikesi altına girmedi.

 

Oyuna gelmeyelim. Hissi davranmayalım. Devletin güvenlik güçleri varken kimse kanunsuzluğa kalkmasın. Allah'ını seven provokasyona gelmesin...

[kurşunkalem 56]

Organizasyon da, kimin işi?

 

Bir fotoğrafın bütününü görebilirseniz, doğru değerlendirme imkânınız olur. Galatasaray'ın yeni stadının açılışında Başbakan Erdoğan'ın protesto edilmesine de öyle bakmalıyız.

 

Türkiye'nin bir asırdır tek bir fotoğrafı var. Bugünün ileri ülkeleri demokratikleşme ile mesafe alıyor. Bizde ise bir zihniyet, halktan yetki almadığı halde ülkeyi yönetme ısrarından vazgeçmiyor. Kendini her sahada tahkim etmiş. Medyada, sivil toplum kuruluşlarında, siyasette, iş dünyasında, üniversitelerde, yüksek yargıda ama her yerde organize olmuşlar. Kurdun gövdeye girdiği gibi, her yere girmişler. Darbeler, balans ayarları, siyaset ve toplum mühendisliği hep onların işi. Türkiye'de her olayı, ancak vesayet sisteminin varlığını hatırlayarak doğru analiz edebilirsiniz.

 

Onun için bu ülkede "öğrenci olayı" diye bir şey yoktur, olamaz da. Biz de 1968-1971 arasındaki kavgalarımızı öğrenci olayı zannediyorduk. Üniversitelerdeki, yurtlardaki sağ-sol çatışması denen olayların, nasıl da derinlerdeki adamların organizasyonu olduğunu yıllar sonra anladık. Çok iddialı bir laf edeyim, son günlerin o yumurtalı saldırıları var ya, onların hepsi organize. Vatandaşın evinin önünde park ettiği arabaların yakılması nasıl organize ise, o yumurtalı saldırılar da organize... İşte kalpaklı Prof. Yalçın Küçük, ağzından kaçırmış, "küçümsemeyin, o yumurtalı protestolar, 1960 darbesine zemin hazırlayan öğrenci olaylarının benzeridir" diyor... Ben de tam bunu söyleyecektim, bu ülkede bütün öğrenci olayları, meşru iktidarları yıpratmak ve darbelere zemin hazırlamak için kurgulanmış olaylardır. Bir gün bütün faili meçhul cinayetler gibi, bu olayların da nasıl organize olduğu gün yüzüne çıkacaktır/çıkarılacaktır. Bu ülkede, sıradan, kendiliğinden oluyormuş gibi görünen ve "öğrenci olayı", "taraftar tepkisi" diye ambalajlanan bütün protestolar organizedir. Organizasyonu yapanlar 80 senelik tecrübeye sahip profesyonellerdir. Ve 12 Haziran genel seçimlerine kadar, akla gelmedik daha ne provokasyonlar, tertipler sahnelemek isteyeceklerdir. Alevi vatandaşlar meydanlara sürüklenebilir, Cumhuriyet mitingleri benzeri gösteriler, statlarda yeni eylemler tezgâhlanabilir. Sokak anarşisi tırmandırılabilir, bakanlara, siyasilere ses getirecek fiili saldırılar, suikast teşebbüsleri olabilir. Açık söylüyorum, AK Parti'nin yeniden ve daha güçlü iktidara gelme ihtimali vesayetçileri tedirgin ediyor. Değilse, bir köşe yazarı, "Tunus'ta pişer, Türkiye'ye düşer..." diyerek, bizde de bir halk ayaklanması çağrısı yapar mı? Bir insan ancak tetikçi ise, Türkiye'yi Tunus'a benzetebilir.

 

Bu oyunları, organizasyonları deşifre etmek, iktidar için çok önemlidir. Hızlı hareket edip, provokatörlerin kimlerle bağlantıları olduğunun tespiti gerekir. Oynanan oyunu hızlı ve doğru istihbarat, hızlı ve adil yargı bozabilir.

 

Bugünden bir hususun altını çizmek gerekiyor. 12 Haziran genel seçimleri belki de Türkiye'nin en hayatî demokrasi merhalesidir. Evet, Demokrat Parti'nin, Anavatan Partisi'nin ve AK Parti'nin ilk iktidara geldikleri seçimler de çok önemliydi. Ama onların hepsinin ardından vesayetçiler güçlerini korudular. Yeni döneme göre "postmodern" yollar, yöntemler buldular. Medya da, anayasal kurumlar da tahkimatlarını güçlendirdiler. Darbe hazırlıklarından, darbelerden, muhtıralardan vazgeçmediler.

 

Fakat 12 Haziran 2011'de "Ergenekon"dan yana olan partiler kaybederse, AK Parti, hem de yüzde 50 civarında bir oyla yeniden iktidara gelirse, vesayet bir daha belini doğrultamaz. Vesayetin bütün payandalarındaki kozmik adamlar, asker içindeki bütün cunta heveslileri havlu atarlar. Türkiye, demokratikleşmenin sağlıklı, güvenilir zeminlerine kavuşur.

 

12 Haziran seçimleri işte bu yüzden vesayet için hayat memat meselesidir. AK Parti'nin önünü kesmek için her yolu deneyebilirler. Kimse meseleye, AK Parti meselesi olarak bakmamalıdır...