Merhum Fuat Çamdibi Hocaefendi Ve Sünneti Yaşama Hassasiyeti

[HİÇ 542]

Fuat Çamdibi Hoca ile Bir Sünneti Yaşama Titizliği Üzerine

 

Altınoluk Röportaj

1987 - Kasim, Sayı: 021, Sayfa: 033

KONUŞANLAR: İsmail L. Çakan - Mustafa Eriş - Ahmet Maraşlı - Abdullah Sert - Hasan Kâmil Yılmaz

 

Fuat Hoca 86 yaşmda. Mehib bir insan. Göze önce heybeti çarpıyor. Bembeyaz cübbesi, beyaz sangı ve akpak sakalı ile içinizi dolduruyor. Bu süt renginin içinde ibadetin aklığı yansımış duru bir sima. Vakarın eşlik ettiği.. Ağır ağır atılan adımlar.

Bir sünneti yaşama titizliği üzerine...

Osmanlı'nın son döneminden bugüne, millet hayatımızın çok önemli bir kesitine şahitlik etmiş müstesna insanlardan biri de Mehmet Fuat Çamdibi Hoca. 1901 yılında dünyaya gelmiş. Soyadını doğduğu köyden alıyor. Çankırı'nın Çerkeş ilçesinin Çamdibi köyünde doğmuş. Babası dersiam Mehmed Rüştü Efendi. Annesi Hûriye hanım.

Üç yaşında İstanbul'a geliyor. Babası o sırada Kumkapı'daki çadırcı Ahmed Çelebi Camiinde imamdır. Kısa süre sonra annesini kaybediyor.

İlk okuduğu okul Tavşantaşı Katip Sinan İlkokulu. Babasından ve Cemaleddin Destani'den özel dersler alıyor. Saha Medresesi son sınıf imtihanlarını üstün bir başarıyla vererek ihtisas sınıfına girmeye hak kazanıyor. Burayı bitirdiği sene medreseler kapanıyor. Fuat Hoca, İstanbul Fen Fakültesinin Kimya bölümüne giriyor ve büyük bir başarıyla mezun oluyor. Daha sonra İstanbul Yüksek Mühendis Mektebinde (Şimdiki İstanbul Teknik Üniversitesi) sekiz sene asistanlık yapıyor. Bursa Erkek Sanat Enstitüsünde Fen Bilgisi öğretmenliği, Armutlu ve Hırkai Şerif camilerine imamlık, Şişli ve Arap Camilerinde hatiplik, muhtelif camilerde vaizlik Beyoğlu Müftü müsevvidliği, Beşiktaş Müftülüğü, Süleymaniye Kütüphanesinde memurluk Fuat Hoca'nın dolu dolu geçen hayatının uğrakları oluyor. İslam'ın Nuru mecmuasına makaleler de yazan Hoca, 1960 yılında İstanbul Müftülüğünü deruhde ediyor. Beşiktaş Müftülüğü'nde iken de emekliye ayrılıyor.

Hoca şimdi, Kuzguncuk'taki mütevazi evinde ibadet, dua ve niyazla meşgul. Hoca'yı, Oğlu Mahmut Çamdibi Bey'in tavassutlarıyla ziyaret ediyoruz. Salonda beklerken Mahmut Bey'le Hoca üzerine konuşuyoruz. Hoca'nın Sıla-ı rahime verdiği önemden, hayatının değişik devrelerinden v.s. bahsediliyor. Az sonra Hoca salona giriyor.

Fuat Hoca mehib bir insan. Göze önce heybeti çarpıyor. Bembeyaz cübbesi, beyaz sarığı ve akpak sakalı ile içinizi dolduruyor. Bu süt renginin içinde ibadetin aklığı yansımış duru bir sima... Vakarın eşlik ettiği... Ağır ağır atılan adımlar...

Salonun bir penceresinden Boğaz görülüyor. Hoca o pencerenin yanındaki koltuğa oturuyor. Elini öpmek istiyoruz. Elini elimize alıyoruz. Kısa bir buluşma bu. Hemen çekiyor. Tutmakla öpmek aynı anda oluyor gibi. Ancak bu kısa buluşmada abdeste doymuş bir elin serinliğini, yumuşaklığını, ılıklığını, maddi ifadelerle ancak anlatabildiğiniz abdest güzelliğini hissediyorsunuz. Bu hissi, Fuat Hoca gibi, abdeste doymuş kaç mü'min elinde hissettiğinizi siz de bir hatırlamaya çalışınız. Mahmut Bey bizleri tanıtıyor Hoca Efendi'ye... Sohbetin anahtarı her zaman Hoca efendilerde... Burada da öyle oluyor. Mümkün olduğunca onların sürüklemesini istiyoruz. Bizlerin görevi sadece onların sohbetine yol açmak...

Bir saat kadar süren sohbetten sonra, izin isteyerek ayrılıyoruz.

Dışarı çıktığımızda bakışlarımız birleşiyor. Galiba hepimiz aynı şeyi düşünüyoruz. Hislerimizi bir arkadaşımız dile getiriyor:

- Fuat Hoca Efendi, bizlere hayatımızın dersini verdi...

Fuat Hoca, sakal üzerinde fevkalade titiz. Sohbetimiz genel olarak o çerçevede cereyan ediyor. Altınoluk'la ilgili çalışmalarımızı tebrik eden Hoca "Ancak bir noksanınız var, onu da tamamlarısınız" demeyi ihmal etmiyor. İki arkadaşımız sünnet üzere sakallarını bırakmışlar. İki-mizin ise sakalı yok. Mevzuatın hışmına uğramış, iş muhitinin hışmına uğramış... Sebep mi yok. Ama işin özünde titizlik meselesi var. Sünnete "temessük" var. Fuat Hoca, işte onu vurguluyor:

- 16 yaşında sakalı bıraktım ve ondan sonra hiçbir zaman kesmedim. Askerlik dahil.

Hayretimizi bekliyor olmalı:

- Evet, askerlik dahil, Yapsalar yapsalar nefer yaparlar, dedim kendi kendime. Ondan ötesi yok ya. Ben de ona razıyım.

Hoca "en kötüsüne razı olduktan sonra, bir ibadeti yerine getirmenin önünde hangi engel olabilir "demek istiyor belli ki...

Askerde bir paşa geliyor teftişe. Birlikler içtimada. Fuat Hoca sakallı. Paşa gelip duruyor önünde. Şöyle bir bakıyor.

- Şimdi, diyor, senin sakalını kesmekle boynunu kesmek arasında fark olmasa gerek değil mi?

Evet paşam, diye cevap veriyor, Fuat Hoca. Bana dünyayı verseler, şu sakalını bir kere kes, sonra yine bırak deseler kesmem. Paşa;

- Tabi tabi, niye keseceksin diyor ve uzaklaşıp gidiyor.

Şimdi askerde değil, üniversitelerde bile sakalın, başörtüsünün gördüğü idarî baskıyı düşününce Türkiye'nin inanç hürriyeti yönünden ileriye mi geriye mi gittiğini düşünmekten kendimizi alamıyoruz.

Fuat Hoca, sakalın Peygamberimizin güzel bir sünneti olduğunu belirtiyor sık sık. Onun Peygamberimizin bu sünneti üzerindeki titizliği, bizde, yangından bir parça kurtarma çabası olarak iz bırakıyor. Müslümanlar bir farzı, bir vacibi, bir sünneti, müslümanlar İslam'ı Fuat Hoca'nın hassasiyeti içinde temessül edebilseydiler, bugün onun gibi ömrünün hesabını yüzü ak verebilirlerdi. Fuat Hoca adeta "Ben şu kaleyi yüzümün akıyla savundum" diyor. Elhak doğru. Ya diğer burçlarımız nerde? Onları kim bekliyordu? Hani onların bekçileri?

Fuat Hoca'ya sohbetin sonuna doğru tanıdığı alimlerden, katıldığı zikir meclislerinden soruyoruz. Zikir meclisler tatlı bir lezzet halinde Hoca'nın gönlünde yaşıyor. Esat Efendi Hazretlerinin zikirlerini anlatıyor.

Coşkulu bir havaya giriyor. Teybimize Hoca'nın bu coşkulu havasından zikirler alıyoruz. Hoca bu anları şöyle noktalıyor:

- İşte o zulumatın içerisinde o nurlar bizi aydınlatıyordu.

 

http://dergi.altinoluk.com/index.php?sayfa=yillar&MakaleNo=d021s033m1