Heybede Ne Var?

[Beylerbeyi 177]

Heybede ne var?

 

Ömrümüzü gün gün bir heybenin içinde biriktirdiğimizi düşünelim. Ne yapıp ediyorsak bulunsun o heybenin içinde. Bütün yaşadıklarımız, bütün öğrendiklerimiz, bütün hissettiklerimiz, yani bütün biriktirdiklerimiz... Mümkün olsun, heybe dolmadan dökelim önümüze bir bakalım hayat sermayemize. Muhtemel ki büyük hayal kırıklıklarına uğrayacağız. "Bu muydu yani hepsi!" deyip kederlere garkolacağız.

Ama korkmayın (aslında korkun), bunu yapmayacağız. Her şeyi bir heybenin içinde biriktirdiğimizi düşünmeye yanaşmayacağız hiçbirimiz. Buna müsait olmayan bir kayganlığa erişti insanlığımız. Her şeyin, hiçbir yere bağlanmadan akıp gittiğine inanmaya mütemayiliz. Ne söylersek söyleyelim, böyle bu. İnsanlığımızın, yapıp ettiklerimizle, hayrımız ve şerrimizle, doğruluk ve yanlışlığımızla, günahımız ve sevabımızla bir yerde birikmekte olduğuna, bir kitaba yazılmakta olduğuna, bir hesaba eklenmekte olduğuna inanmaya yatkın değiliz.

Kendimizi, hayatın içinden gelip geçmekte olan fani yolcular olduğumuza ikna edecek bir delilimiz yok yaşadıklarımızda. Aksine, kalmaya gelmiş gibiyiz buraya, kendisi de fani şu üç günlük yalan dünyaya.

İnsanın zamanın bir yerinde her şeyi durdurup kendisiyle yüzleşmesi çok zor bu devirde. Kendimizle neredeyse hiç karşılaşmadan yaşıyoruz biz. Biz yapamadığımız gibi; yokluğumuzu, yoksulluğumuzu, yoksunluğumuzu yüzümüze vuracak başka kimsemiz de yok. Yalanı hepimiz bir ucundan tutuyoruz ki, gerçeğin çıkacak bir deliği kalmasın. Biri bu centilmenlik anlaşmasını bozmaya kalksa, biliyor ki, çözülüp gidecek bu güvenlikli yalan ve bir kişinin yalanı diğer bütün yalanları da ortaya çıkaracak. Bir yalan, bütün yalanların sigortası...

Yaşarken öyle büyük bir dağdağanın içinden geçiyoruz ki çok fazla şey başardığımız zannına kapılıyoruz ister istemez. Günlerin muhasebesini yapma alışkanlığımızı da çok zaman evvel tümüyle yitirmiş olduğumuzdan hayat yoksulluğumuz dağ gibi birikiyor etrafımızda. Yüzleşmedikçe gerçeğimizle, yalan daha sıkı, sımsıkı sarıyor çevremizi. Tıkanıyor, tükeniyor, kıskıvrak mahpus kalıyoruz bu anaforun içinde.

Bir şey olsa, sıra dışı bir şey, herkesin heybesi ölmeden önce dökülse önüne. Hayat diye sarıldığımız o yalan, boylu boyunca serilse orta yere... Hadi içimizde biriktirdiklerimiz, dile getirmediklerimiz, göz önüne çıkarmadıklarımız yine içimizde kilitli kalsın; sadece birbirimizin gözü önünde yaşadıklarımız görünür olsa topluca tek bir fotoğrafta... Böyle bir insanlık doyurur muydu kalplerimizi? Hayat diye yaşayadurduğumuz bunca ıvır zıvır, günlerin içine tıkıştırdığımız onca yalan dolan, ipe sapa gelmez onca boş meşguliyet, kandırır mıydı yaşama hevesimizi.

Ortada bir heybe yok diye, durmadan bir şeyleri bir şeylerin içine tıkıştırmadığımızı sanmayalım. Bütün yapıp ettiklerimizin biriktiği bir yer var. Bozuk para gibi harcadığımız her şeyin, boşa geçirdiğimiz her anın, insanlığımızdan düşüldüğü bir şaşmaz hesap... Bizler tutmasak da bir tutan var yaşarken kim olduğumuzun muhasebesini.