Necip Fazıl Babam da diyor ki; Sırtımda taşınmaz yükü göklerin!
Ben sizi Necip Fazıl Babamın, Sırtında ki o Yükü sırtlayıp, ona koşmaya Davet ediyorum, onu yaşamaya…
Sonum yokluk olsa, bu varlık niye? Diye diye sorguladım tüm soruları. Cevap dedi ki; tepersin nefsi, Taparsın Allah’a. Deştim nefsimi kazmasız küreksiz, yalnız inancımla. Daldım ben O merhametlinin, rahmetinde boğulmaya. Tırnak uçlarımdan, kafa tasıma kadar, benliğimi yırttığım günden beri, anladım “çile’yi” Kusmuştum öz ağzımdan kafa tasımı, bende onun gibi. Kuruldum hiçlik makamıma, ne görüyorsun? diye soranlara “hiç” der gibi seyrettim alemi, Ey Adem’in alemi nedir bu sendeki aklın ahengi? Siz ki O merhametlinin eseri, nedir bu benlik telaşesi? Sonra Gaiplerden bir ses geldi, işte akıllılık işte sarhoşluk dedi. Bu onun sesi, sanki Necip Fazıl Babam, Kainatın aşikar meydanında ki sırrına, aşık olmuş ermişti. Ah Sultan Hazretleri, ne güzel akıyordu hikmetli nehri…Nasılda nefisten arıttı, temizledi Üstadın yüreğini. O yürek uğruna kaç benlik delinmez ki? Okuyunca anladım ki, “Sanat Allah’ı aramakmış, gerisi yalnız çelik çomakmış”! Bende mi sanatkarım şimdi? Üstadım şiirlerini okuyup hayran kalıyorlar, ben şiirin sahibi seni özlüyorum şimdi, semanın hangi katındasın ki? Ufku seyrediyorum, gözümü kırpmadan saatlerce, hayalini bekliyorum yılmadan, rüzgar ol gelde kopyala yüzümü, mırıldanırken şiirini hıçkırmadan…
Ey can kafesim, bu sana son öğüdümdür, okuduklarından feyz alki kafesten kurtulmaya bak…İlk gelen vahiy “oku” son gelen vahiye bile öğüttür! Okumaya bak.
4. Nesir Yarışması
in Etkinlikler
Posted · Report reply
Benden Necip Fazıl Babama Hitab...
Bana, “Necip Fazıl Kısakürek’i anlat” diyorlar…
Necip Fazıl Babam da diyor ki; Sırtımda taşınmaz yükü göklerin!
Ben sizi Necip Fazıl Babamın, Sırtında ki o Yükü sırtlayıp, ona koşmaya Davet ediyorum, onu yaşamaya…
Sonum yokluk olsa, bu varlık niye? Diye diye sorguladım tüm soruları. Cevap dedi ki; tepersin nefsi, Taparsın Allah’a. Deştim nefsimi kazmasız küreksiz, yalnız inancımla. Daldım ben O merhametlinin, rahmetinde boğulmaya. Tırnak uçlarımdan, kafa tasıma kadar, benliğimi yırttığım günden beri, anladım “çile’yi” Kusmuştum öz ağzımdan kafa tasımı, bende onun gibi. Kuruldum hiçlik makamıma, ne görüyorsun? diye soranlara “hiç” der gibi seyrettim alemi, Ey Adem’in alemi nedir bu sendeki aklın ahengi? Siz ki O merhametlinin eseri, nedir bu benlik telaşesi? Sonra Gaiplerden bir ses geldi, işte akıllılık işte sarhoşluk dedi. Bu onun sesi, sanki Necip Fazıl Babam, Kainatın aşikar meydanında ki sırrına, aşık olmuş ermişti. Ah Sultan Hazretleri, ne güzel akıyordu hikmetli nehri…Nasılda nefisten arıttı, temizledi Üstadın yüreğini. O yürek uğruna kaç benlik delinmez ki? Okuyunca anladım ki, “Sanat Allah’ı aramakmış, gerisi yalnız çelik çomakmış”! Bende mi sanatkarım şimdi? Üstadım şiirlerini okuyup hayran kalıyorlar, ben şiirin sahibi seni özlüyorum şimdi, semanın hangi katındasın ki? Ufku seyrediyorum, gözümü kırpmadan saatlerce, hayalini bekliyorum yılmadan, rüzgar ol gelde kopyala yüzümü, mırıldanırken şiirini hıçkırmadan…
Ey can kafesim, bu sana son öğüdümdür, okuduklarından feyz alki kafesten kurtulmaya bak…İlk gelen vahiy “oku” son gelen vahiye bile öğüttür! Okumaya bak.
Sinem Gültekin