Arif BALTACI

Eyvah, eyvah, Sakaryam, sana mı düştü bu yük?

Bu dâva hor, bu dâva öksüz, bu dâva büyük!..

Üstad çok haklı ama bu davayı öksüz bırakmayalım biz...

Zamanı kokutanlar mürteci diyor bana;

Yükseldik sanıyorlar, alçaldıkça tabana.

Üstad bugünü anlatmış...

Zamanda herşey kopuk, kesik;

Biçkisi kader makasında.

Ey insan, sana son sıgınak,

Son peygamberin hırkasinda!

yoruma gerek varmı ki bu lafın üzerine...

Değil mi hocam... Çok güzel üstad iki mısraya yaşamın amacına sığdırmış...

Bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmiş;

Yerde çıplak bir gömlek, korkusundan dirilmiş.

Süt beyaz duvarlarda çivilerin gölgesi;

Artık ne bir çıtırdı, ne de bir ayak sesi....

Yatıyor yatağında, dimdik, upuzun, ölü;

Üstü boynuna kadar bir çarşafla örtülü.

Bezin üstünde ayak parmaklarının izi;

Mum alevinden sarı, baygın ve donuk benzi.

Son nefesle göğsü boş, eli boş uzanmış yana;

Gözleri renkli bir cam, mıhlı ahşap tavana.

Sarkık dudaklarının ucunda bir iz var;

Küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir ân kadar.

Sarkık dudaklarında asılı titrek bir ân;

Belli ki, birdenbire gitmiş çırpınamadan.

Bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm..

Bana geldiği zaman, böyle gelecek ölüm....

Necip Fazıl Kısakürek

Üstad bu her şiirinde farklı bir tarz farklı bir lezzet veriyor... Beğenmediğim şiiri yok diyebilirim... çok çok güzell...

Öncelikle üstadın şiirlerin çevirisinin yapılması güzel ama asla burdaki anlamı veremezler. Üstadın bu şiirinde insan perdenin arkasını görmek istiyor. Üstad öyle bir anlatıyor ki mesela ölümü anlatsa insanın ölesi geliyor....

Ne mükemmel bir şiirdir bu. Sanat dediğiniz zaman, şiir dediğiniz zaman bu şiir aklıma gelir. Bu şiirlerdeki tasvirleri yapacak başka şair okumadım henüz...