mehmet ali meric

ankara bulusmasi cok guzel bir fikir, lakin istanbulda da yapilmasina mani midir acaba?

ey istanbul ahalisi! ustadin olum dogum yildonumunde ruhunu eritip, kalipta dondurup topraga kondurduklari sehirde de bir bulusma tertiplenebilir zannimca?

ne dersiniz hos olmaz mi?

benim hatasıyla sevabıyla sevmek deyiminden anladigim, hatalarin kabullenilmesi degildir. ayrica cemil merici bir fikir adami, munekkid yada buna yakin ifadeler cercevesinde ele alacaksak, konuya iliskin hata algimiz kendinin dusunce istikametindeki hatalar olmalidir. bu kritige tabi tutulacak hususlar da kendisinin yayinladigi makalerler yada kitaplari arasindan secilmelidir. ozel yasamina ilgilendirecek hususlarda hatalarini irdelemek sanirim biraz haddimizin otesinde olur. jurnalde gecen notlarda yazilanlar yayimlanmasi icin yazilmamistir. bunlar sonradan derlenip yayina sunulmustur. boyle bir derleme yapilmasini hata olarak degerlendirebilirsiniz ama orada kendine ozel olarak yazdigi dusuncelerini kritige tabi tutmak, hele ozel yasamina iliskin notlarsa bunlar, cok yerinde degildir bence. gunlugumuzu okuyan biri gunlukte yazdiklarimizi begenmek ve tasvip etmek zorunda degildir ancak o gunlugu elestiremez de. o gunlukleri okuyan biri o kisiyi tanimak icin okumustur. sevip sevmemek artik kendisine kalmistir. son soz olarak bastaki sozumu tekrar etmek istiyorum. ben o cumlede hatalari sevmeye ve sevdirmeye yonelik bir tesvik gormuyorum.

saygilarimla

Cemil Meric, huysuz bir dede imaji cizdi bende. son derece hissi fakat hislerini evirir cevirir, mantikla yogurur oyle bir hale getirirki sen onun ne oldugunu kolay farkedemezsin. kendiyle cok fazla celisir, bu da hissiliginden kaynaklanir. duygularini gizlemeye calisan huysuz bir dede, ama onu taniyanlar bunda hic de basarili olmadigini anlayacaktir. yasamini kendinden dinledigimizde tahammulu guc duygularla pistigini gorecegiz. okumaya asik biri icin gozlerini kaybetmenin ne manaya geldigini anlayabilmemiz mumkun degildir. bu durum herkes icin bir felaket getirir muhakkak, fakat herseyi kitaplarda bulan biri icin cok daha fazla dirayet gerektirir. kendisi sanirim jurnalde bu hali su sekilde ifade ediyor. "olmek gibi bisey, hatta daha da beter, olumden sonra yasamak gibi"(kitap su an yanimda olmadigi icin orjinal metni sunamayacagim.) uslubu oyle keskindir ki, cogu zaman bir dusunce hali degil de bir teslimiyet hasil olur okuyunca. onu dusunmek, yazdiklarini anlayabilmek cok guctur. dunyasina girebilmek lazimdir. diger turlu cok uzaktir yazdiklari. cemil tanidikca sevecegimiz biri. baglanacagimiz biri degil baska bir arkadasin da belirttigi gibi, ama tanidikca kendimizden parcalar bulacagimiz, hatalariyla sevaplariyla sevip kabullenebilecegimiz biridir.

Ataturk'u daha fazla saga sola sundurmenin luzumu yok. daha kendimizi anlayamamisken bir mitin altini karistirmaya hic gerek yok. ama despot yonetimleri biraz anlamak istiyorsak "mevcut toplum duzeni" geyiklerinden ziyade toplum muhendisligi yapan despot yonetimlerin basucu kitabi olan "hukumdar" i bi okuyun derim. machiavelli iktidari elinde tutanlarin gozetmesi gereken dengeleri belirtmis. onlara oykunen bizlerin durumu da idraklerimizi cok zorlamasa gerek.

herkesin kutuphanesi kendinedir, bi noktada kimligidir kutuphanesindekikitap secimi. sadece bu kadar ismin sayilip da cemil meric'in sayilmamasina uzulurdum ki, bir arkadas onu da saymis. yalniz cemil meric'i arkadas sag goruslu diye lanse etmis. cemil meric okuyan birinin boyle bir iddia ile gelecegini sanmiyorum. cemil meric sag gorusludur demek, onu hic anlamadim demektir bir noktada.

saygilar