Adım Atmak

[meryemce 0]

ADIM ATMAK

 

Adım atmak...

Öyle büyük başarılara, güzelliklere adım atmaktan falan değil yürürken bildiğimiz adım atmaktan bahsediyorum. Başarılara, güzelliklere adım atmak anlamlıdır da, yürürken adım atmanın gözümüzde neden hiçbir anlamı yoktur? Yanıldığımız, kandığımız, aldandığımız yerdir burası. Hayır efendim! Bildiğimiz adım atmak da en az başarılara, güzelliklere adım atmak kadar anlamlı ve değerlidir, çünkü biri diğerinin tamamlayıcısıdır. Yola çıktığımız zaman varmak istediğimiz yere ulaştırmak için bedenimizi taşıyan ayaklarımıza, attığımız her adım kadar şükretmemiz gerekir. Ya ayaklarımız olmasaydı? Ya doğuştan engelli doğsaydık ya da bir kaza sonucu ayaklarımızı kaybetseydik? Mevsimler baharı müjdelerken sokaklardaki, bahçelerdeki çiçeklerin kokusunu duyabilmek, bahar neşesiyle tam deniz kıyısında kuşlara selam durabilmek. Kış geldiği zaman sokaklardaki beyaz örtüyü sevdiklerimizle geçirdiğimiz neşeli zamanların hatırası olarak her mevsimde hafızamızda saklamak... Bir adım atmaktan aciz, bunların hangisini yapabilirdi insan? ''Hiçbirini'' dediğinizi duyar gibiyim. Bütün bu güzelliklere yüklediğimiz anlam kadar attığımız adımlara da anlam yükleyebilseydik hayat lügatımızda şikayet kavramının yeri olmayacaktı. Çünkü o zaman, güzelliklerin bize hayatta verilen herşeyle birlikte, ellerimizden, ayaklarımızdan tırnaklarımıza kadar farklı anlamlarla donatıldığını, hepsinin Yaradan'ın bir emaneti olduğunu bilecektik. Bu bilinçle daha az hasta olacaktık belkide. En azından hastalık hastası olmaktan vazgeçecektik. Kısacası, hayatımızı kendi ellerimizle çekilmez bir hâle sokmayacaktık. Ellerimizi, ayaklarımızı, nefeslerimizi ve herşeyden önemlisi kalbimizi unuttuğumuz günden beri büyük şeylerin peşinden koşar olduk. Bize verilenle tatmin olmadık. Mutlu olmayı beceremedik. Daha doğrusu mutlu olmayı küçük şeylerin arasından çekip aldığımız günden beri mutsuz hayatlar yaşamaya başladık. Mutsuzluğu yaşadığımız ölçüde karşımızdakine de yaşattık. Belki daha acısını, daha beterini...

 

Bir adım eksik atsak gitmek istediğimiz yere varamayız. En temel ihtiyaçlarımızı gidermemiz bile adımlara bağlıdır. Ah ne çilekeştir şu ayaklar! Bütün gün vücudun ağırlığını taşır, derdini tasasını çekerde bir gün olsun şikayet etmez. Şikayet etmez dediysem bir yere kadar tabi. İnsanların bile bir patlama noktası varken ayakların nasıl olmasın. İşte tam bu noktada ayak ağrıları patlak verir. Ayağımız ağrıdığında yerimizden kalkmak istemeyiz. Hiçbir ağrı yokken yapılması gereken işler ayaklarımız ağrıdığında öylece bekler durur. Gidemeyiz. Adım kapısının önünde ayak ağrısı kilidi vardır çünkü. Keşke adımlarımızın kıymetini sadece ayaklarımız ağrıdığında anlayabilsek. Daha acısı, onları kaybettiğimizde anlamaktır elbette. Ağrıyan ayak sağlığına kavuşur ama kaybedilen ayağın yerine gelmesi ne mümkün!... Bu yüzden adımlarımızın kıymetini anlamak için ne ayaklarımızın ağrımasını, ne de onları kaybetmeyi beklememiz gerekir. Unutmayalım. Attığımız her adım değerlidir. Adım attığımız başarılar, koştuğumuz zaferler kadar... Büyük şeylere verdiğimiz kıymetin çok çok ötesinde bir değerdir bu. Karşılığında trilyonlar teklif etseler ve sizden ayaklarınızı kesmenizi isteseler trilyonlar karşılığı bile olsa böyle bir şeye kalkışır mısınız? Kalkışmassınız elbette biliyorum. Öyleyse bu kıymet vermemezlik niye?

 

Bilgisayarıma kadar adım atamasaydım bunları yazamayacaktım. Sofraya adım atmasaydım aç gezecektim. Üst katın merdivenlerini çıkamasaydım beni merak eden zavallı anneannemi sabaha kadar merakta bıracaktım. Gittiğim yerlerde işim bittiğinde çıkmak için adım atamasaydım, eve 5 dakika geç kalınca telefona sarılan annemin kalbini ''acaba bu kıza birşey mi oldu?'' heyecanı ve endişesiyle güm güm atar halde bırakacaktım. Bütün bunlar ne kadar önemsiz görünüyor değil mi? Küçük ve önemsiz görünen şeylerin altında yatan mânâya vâkıf olan insanların hayatlarına dönüp bakalım. 40 yaşından sonra gözlerini kaybeden fakat hayatı gözleri olan insanlardan daha iyi gören düşünce ve tefekkür adamı Cemil Meriç'e doğru adım atalım meselâ. Ömrünü babasının gören gözleri olmaya adamış Prof. Dr Ümit Meriç'in söylediklerine bakalım. '' Babam gözlerini ilk kaybettiği an ben, ilkokul üçte idim ve bundan büyük bir teessür duydum. Babamın kör olduğunu düşünmek bile beni ağlatmaya yeterdi. Ben babam için yani görmeyen bir insana hayatı sevdirmek için, onu yaşatmak için kendimi silmeyi seçtim. Babamın mutlu olması için kendi mutluluğumu sağlayacak şeyleri sildim, kendi mutluluğumdan vazgeçtim. Babamın mutlu olması için yaşamaya başladım. Küçükken anlamadığım kitapları okurdum babama. Hiçbir şekilde doymak bilmeyen bir okuma iştiyakı... oku, oku, oku, oku ve oku... Babamı mutlu etmek istiyordum.''

Şimdi ayaklardan gözlere nereden geldin diyeceksiniz. Cemil Meriç'in görmeyen gözleriyle gördüklerine, kızı Ümit Meriç'in fedakarlığına adım attık. Yürümekten farklı olarak, beynimizin ayaklarıyla düşünce dünyasına adım atsakta sonunda yine adım attık işte.

Fena mı oldu sizce?

[nfk321 7]

Bu aralar o adımları atmaktan acizim ne yazık ki. İşi tembelliğe vurarak, adım atmaya atmaya körelip en sonunda tekerlekli sandalyeye mahkum olacakmışım gibi geliyor.:D

Kaleminize sağlık güzel bir yazı çıkarmışsınız ortaya.

[meryemce 0]

Allah korusun kardeşim öyle demeyin. İnsan her daim hem maddi hem manevi adım atmaya meyillidir. Yeterki gönülden isteyebilsin. Teşekkür ederim. :D

[sonsgnak 0]

Bir yerden başlamak gerek . . (uzaktan takip etmek de bi yere kadar deyip) güzel yazınızla siteye bir adım atıyorum . . Paylaşımınız için teşekkürler . . Yüreğinize sağlık . .