AB-I HAYAT 0 Report post Posted May 28, 2010 29/12/2009 HAZAN Akşam ağır ağır salmakta kendini Sarkmış bir çehre Anılarla yordu beynini! Çöktükçe karanlık Uzak görünüyordu uçtaki aydınlık, Ne yolun sonu ne de başı; Selamlamaktaydı yorgun adamı Yıllanmış bir vücud yorgun Yıpranmış bir beden durgun... Gün doğumu geç, Gün batımı erken Telaşla hazırlanma vardı Ahirete göç ederken! Mevsimler ne de çabuk geçiyor, Bak şimdi sonbahar, Bir vücud daha toprağa iniyor.. Sonbaharın akşamı almış başını gidiyor Yapraklar öksüz; Ağaçlar çıplak kalıveriyor! Yaşam;yaşamadan asılıp Eski elbise misali çekilip kenara Yamalı, tozlanmış olarak konuluyor tabuta! Ve hapisten kaçan bir kaçak gibi Dönmüyor insan bir daha geri Bedeni bitap,ruhu bezgin... Toplamı et yığını olan Bir baş bir yürek sahibi; Yapayalnız bir insan! Hazandı elvedayı anlatan Dünyanın kuklası bir insan! Elvedası her mevsim sonbaharda, Bırakıp gitmek kaderin oyununda! İşte sonbaharın akşamı çöküyor, Tarümar olmuş bir çehre; Hayata son kez göz kırpıyor... Quote Share this post Link to post Share on other sites
