Kalemdar 293 Report post Posted May 30, 2010 A - Şemaili Orta boylu, buğday benizli, kaşları hilâl gibi, alınları pırıl pırıl, lâtif bir sîmâya sahip idi. B - Doğumu ve Nesebi H. Hasan Efendi (K.S.) 1339 (M. 1914) Kayseri'nin Yahyalı İlçesi. Kayacık Mahallesi'nde dünyaya geldi. Büyük dedesi seyyidlerden. Hacı Os-manzâde, dedesi H. Ahmed Efendi, babaannesi de Ümmügülsüm Hanımdır. Babaları, Erbilli Muhammed Esad Efendi (K.S.) hz.'nin halifesi Mustafa Hulusi Efendi, anneleri de Baba Hocalardan H. Mehmed Hoca'nın kızı Ayşe hanımdır. Her iki yönden, Peygamberimiz (s.a.v.)'in nur nesline dayanan asil bir ailedendir. C - Çocukluk Dönemi Yakînen tanıyanların ifadesine göre, üç yaşında başından geçenleri hatırlayacak kadar keskin bir zekaya, ruhunun derinliklerinde taşıdığı ulvî seciye ve yüksek karakteri aksettiren bir olgunluğa sahipti. Kötü söz duyulmazdı ağzından. Kimseyle dövüşüp çekişmez, sokak çocuklarıyla oynamazdı. Arkadaşlarıyla oynarken dizdiği taşlarda bile bir düzen bir intizam bulunurdu. Altı-yedi yaşlarında mahallenin yakınındaki Deve Kayası denen bir taştan düşüp ayağı kırıldığında duygularını şu dörtlüklerle dile getirmiştir: Tıfl iken cezbe buldum Musibetle ibtilâ oldum, Şükür olsun sabır kıldım Hamdimiz Mevlâya olsun. Cesedim kayadan düştü, Ciğerim yandı tutuştu, Mürşidim geldi yetişti, Hamdimiz Mevlâya olrun Sabî idim sabreyledim, Her dâim şükreyledim, Allah'tan hediye bildim, Hamdimiz Mevlâya olsun. D - Gençliği "On dörtte vurdular mânevi aşı. Durmadan akardı gözümün yaşı." dizeleriyle başlayan şiirlerinden anlaşıldığına göre on dört yaşında babalarından ders alarak fiilen tasavvuf yoluna girerler. Dersler... Zikirler... Sohbetler... Kılavuz Hafız isimli bir arkadaşı can dostudur. Her dem beraberler... Allah için sevmenin, onun için dost olmanın örneğini sergilerler. Mustafa Hulusi Efendiyi maddi anlamda bir baba olmaktan öte, manevi bir baba, bir önder olarak çok sevmişlerdi. İkaz anlamı taşıyan ciddi bir üslûpla, "Hasan!" dese, gayretinden bayılacak gibi olurlardı. Giyim, kuşam ve temizlik konusunda da son derece dikkatlidirler. Dışlarında da içlerindeki gibi bir düzen ve tertip hakimdi. Zamanın âlimlerinden Muştan Hoca Efendinin fıkıh derslerine katılırlar bir süre. Oldukça zeki ve kabiliyetlidirler. Birgün Kılavuz Hafızla birlikte Adana'ya giderken başlarından şöyle bir olay geçer: Niğde hududlarında bir köy. Gece orada misafir kalacaklar. Akşam ezanı sırasında köyün camiine varıyorlar. İmam Efendi, her şeyi en iyi kendisinin bildiğini zanneden, herkese tepeden bakan, fötr şapkalı tipik bir adam. İmam, ezanı okuyup inerken, avluda bekleyen tanımadığı iki genci görüce duraklıyor. Tuhaf tuhaf yüzlerine bakıyor. Sonra da in misiniz, cin misiniz? der gibi, "Necisiniz?" diye soruyor. Bu garip davranışa Hadis-i Şerifle cevap veriyor H. Hasan Efendi "Mü'mi-nin ferasetinden sakınınız! Çünkü o, Allah'ın nuruyla nazar eder." Hoca beklemediği bu cevap karşısında şaşkına dönüyor, fakat inadından vazgeçmiyor. İllâ bilgiçliğini ortaya koyma veya karşısındakini mat etme çabasında. Akşam misafir oldukları evde, köylülerin yanında yine sataşma. Sigaranın hükmünü soruyor ve imtihan ediyor aklınca. Fakat aldığı anlamlı cevaplar karşısında, daha fazla rezil olmamak için çareyi kaçmakta buluyor. Ve Efendi hz.'leri bu olayı daha sonra hikâye ederken, tevazuan aşağıdaki mısralarla yorumluyorlar: "Bir sinek bir kartalı salladı vurdu yere Yalan değil gerçektir ben de gördüm tozunu." E - Evlenmesi Babaları Şeyh Mustafa Efendi, Adana yöresinden Ali Hoca isimli bir aşiretle Yahyalı'da, Yahya Efendi Medresesinde birlikte tahsil yapıyorlar. Ali Hoca çok saygı duyduğu Mustafa Efendi ile akraba olmak ister ve Şeyh Mustafa Efendi'nin kitabının arasına bir kağıt bırakır. "Kızımı, oğlun Ha-san'a vermek istiyorum." yazılıdır kağıtta. Konu aile meclisinde konuşulur. Fizikî cazibesi, edebi, ahlâkı ve asaleti sebebiyle kızını vermek isteyenler çok. Ancak Mustafa Efendi. Meryem Hanımı oğluna alarak, onu, göçebe hayatın zor şartlarından kurtarmak istemektedir. Anneleri de uygun görür. Böylece evlilik kararı verilir. Fakat Ayşe Hanım, kıymetli evladının mürüvvetini göremeden, düğünden altı ay önce vefat eder. Edep ve haya timsali bu muhtereme Hanım, ileride M. Sami Ramazanoğlu (K.S.) hz.'lerinin de ziyaret edeceği Yahyalı Derebağ Kasabasındaki mezarda medfûndur. Diğer taraftan Ali Hoca kızını eliyle getirip teslim eder. Birkaç ay nişanlı kaldıktan sonra düğün yapılır. Çeyiz eşyası: bir yorgan, halı, heybe, yastık ve birkaç parça kabdan ibarettir. Halen hayatta olan, üç erkek, dört kız evladı bu evlilikten olmuştur. F - Askerliği 1939 yılında askere gidiyorlar. İlk durak Adana-Dörtyol. Kışlaya teslim olmadan önce Sami Efendi (K.S.) hz.'leriyle görüşüp dualarını alırlar.Dörtyol'da ricâlullahtan Fırıncı Mehmet Efendi ile tanışırlar. Askerlik yaparken bile manevi hizmetlerden geri kalmamışlardı. Zaman zaman komutanlarından izin alınarak camilere vaaz u nasihata götürülüyor, dua ettiriliyor, ağlayanlar, inleyenler, bayılanlar oluyor. O sıralarda Sami Efendi (K.S.) Hazretlerine kutbiyet makamı veriliyor. H. Hasan Efendi bunu manen hissedip beyitler yazıyordu. Daha sonra İstanbul Yalova'ya dağıtım yapıldı. Askerliği boyunca inancından taviz vermeden, herkesle güzel geçinip takdir topluyorlardı. Hiç izin kullanmadığı askerliğini bitirirken, komutanlarına hitaben yazdığı veda şiirini okuyunca; komutanları böyle bir askerden ayrılmanın üzüntüsünü yüreklerinde derinden hissederler. Memleketine dönüşünde büyük bir sevinçle karşılanır. Derin sevgileri ifade eden şiirler yazar sevenleri G - İlim Tahsili Dinî eğitimin yasak olduğu zulüm dönemlerinde Mustafa Hulusi Efendi endişelenir, evladımızı nasıl yetiştireceğiz diye. Annesi Ayşe Hanım cevap verir: "Telaş etme efendi, ben evladımı rüyamda Rasûlullah (S.A.V.) Efendimizin dizinin dibinde okurken gördüm." Fıtratında yaratılıştan gelen bir ayrıcalık, aşk ve rikkat vardı. İstanbul'dan Esad Efendi hz.'lerini ziyaretten dönen babalarını yoğun bir kalabalıkla birlikte karşılarken büyük bir heyecan ve feyz hisseder, içinde... Akan gözyaşlarını gizlerler, kırk yaşındaki insan gibidir sanki. . On-oniki yaşlarında annesi onun yanında rastgele konuşmaktan çekinmeye başlamıştır. Yaylada iken bir rüya görürler. Uyanınca ilk sözleri "Babacığım, kutb-u cihan, gavsül-a'zâm kime denir?" olmuştur. Hayal dünyası evliyâullahın hasreti ve muhabbetiyle doluydu. Anne ve babasının manevi sohbetlerinden ve zikir meclislerinden hiç ayrılmazlardı. H - Manevî Emanetin Verilmesi Sami Ramazanoğlu (k.s.)'nun Kayseri'nin ilçesi Yeşilhisar ve şifalı suyun bulunduğu içmeceye teşriflerinde babaları Şeyh Mustafa Hulusi (k.s.), kayınpederleri Ali Koca Hoca Efendi ve Kılavuz Hafızla kendilerini ziyaretine giderler. Yolda babaları vazifelerini sorar hepsi tek tek derslerini anlatırlar. H. Hasan Efendi ise: "Ben halimi üstadımıza arzederim" buyurur. Ziyaret esnasında yolda geçen bu hâdise Sami Ramazanoğlu (k.s)'na anlatılınca, H. Hasan Efendiyle hususi görüşür. Şeyh Mustafa (k.s.)'ya "Mustafa Efendi, Hacı Hasan Efendi ve icazet veriyorum, bundan sonra ihvanın derslerini sormaya, vazife vermeye kendilerini tayin ediyorum" buyururlar. Bu icazetin ardından H.Hasan Efendi çok ağlarlar. Babaları sebebini sorunca; "Baba, bana sizin irtihaliniz ilham oluyor" buyururlar. Hakikaten de öyle olur. Bu hadiseden on üç gün sonra bir Cumartesi günü Fecr suresinin 27-30 ayeti celilelerini okuyarak Rabbimize kavuşurlar. H. Hasan Efendimiz (k.s.)'in icazet aldığı tarih 1939'dur. Kâdirî icazetnamelerini de yine aynı mevkide Yeşilhisar'ın şifalı sularının bulunduğu içmecede (1965) yılında alırlar. Bununla alakalı bir hadiseyi Hacı Hasan Efendi şöyle anlatırlardı: "Efendimiz bizi çadırlarına aldılar. Hasan Efendi! Abdülkadir Geylâni (k.s.)'nin emriyle yazılan Kâdirî icazetnamemiz budur, sizi de bu hususta vekil tayin ediyorum. Kadınlar (500), erkekler (1000) Tevhid okusunlar, her yüz tevhidde bir defa da 'Muhammedurrasulullah' desinler" buyurdular. Üstadımız bize. "Efendimize inanmıyormu idik ki Kâdirî icazetlerini gösterdiler? Böyle bir emir geldi deseler biz yine inanırdık" buyurdular. Hacı Hasan Efedi bu hadiseyi hatırladıkça "Acaba teslimiyetimizde mi bir eksiklik var?" diye üzülürlerdi. Halkı irşad için de Sami Ramazanoğlu (k.s.) "Üç ihlas bir fatiha oku ruhlara gönder Hasan Efendi" buyururlar. Cami, vesair yerlerde yapmış oldukları vaaz ve sohbetlerde binlerce kişi hakikati görür. 1955 yılında adana Şeyhoğlu Camii'nde Ramazan-ı Şerifteki vaazlarında cemaatin onbin kişi olduğunu, fellahların imana geldiğini, fuhuş mahalline giden kadınların tesadüfen Hocaefendinin vaazlarını işitip oldukları yere, ağlayarak yığılıp kaldıklarını, "Allah'ım bizi affetmez mi?" diyerek Adana'nın müftüsü Abdullah Develioğlu'na müracaat ettiklerini anlatırlar. Abdullah Develioğlu da şöyle nakleder: "Ben Hasan Efendi'yi okutmaya-cakmısın Mustafa Efendi diye pederlerine sorduğumda; "Biz onu manen okutuyoruz" demişlerdi. Binlerce insanın irşadını görünce hakikati anladım. Adana'daki vaazlarında Hocaefendiyi mütevazi bir şekilde sağ taraflarından Peygamberimiz (s.a.v.)'in tuttuğunu, sol taraflarından da Sami Efendi'nin tuttuğunu düşünerek giderler, daha yürürken gözyaşlarını tutamayanlar çok olur. Kürsüye çıktıklarında kendileri de cemaat de on dakika kadar ağlardı. Hacı Hasan Efendi'nin gördükleri başkalarının ise görmedikleri bir zât da "iftihar etme Hasan efendi, aman!" der ve kaybolur. Sami Ramazanoğlu (k.s.) o günlerde "Adana'da çok feyz var" buyururlar. Babaları Şeyh Mustafa (k.s.) hanımları Aişe valideye durumun müsait olmamasından dolayı evladımı tam manasıyla okutamadım deyince, Valide Sultan "Üstadım, oğlumuz Hasan Efendi için endişe etme, mânâ aleminde Peygamberimiz (s.a.v.)'in mübarek dizlerine koymuş ben onu kitabını okurken gördüm" der. Son anlarında H. Hasan Efendi yakınlarından birine "Her hoca bizi dinliyor, sebebi nedir bilir misiniz?" dediklerinde "Hayır Efendim, bilmiyoruz" deyince: "Bize harflerin talimini Peygamberimiz (s.a.v.) öğretti" buyururlar. Emir Buhâri hazretlerinin buyurduğu gibi kendini hesaba çekmeye çalışan sonunda da mahcup olan hocalar "Babam! Bir kimsenin medresesi Arş-ı A'zam, Hocası Fahr-i âlem olursa, O'na kimin gücü yeter?" der. H. Hasan Efendi de aynı sırlara mazhar olunca bizim gibi acizler onun hakkında neyi anlatabilirler? Ancak deryadan bir damlayı sunabiliyoruz. Zahirde gördüklerimiz bu, batında olanlar Hakk ile kendi aralarında. Nakşî ve Kâdirî icazetleri olan Hacı Hasan Efendi bu vesikaların yanında iki lütfa daha mazhardırlar. O da mahviyyet ve mahfiyyet. Mahviyyet, gönülden Allah'tan başka şeylerin silinmesidir. Mahfiyyet ise gizliliktir. Enbiyadan biri vahyi rüya yoluyla alır. Mevlâmız bu altın tası gizlemesini emreder. Ne kadar gizlese de ortaya çıkar. Sebebini sorunca Allah (c.c), "Bu güzel amellerdir, kişi ne kadar gizlese yine zahir olur" buyurur. Hacı Hasan Efendi de aynen öyle kendini gizler, zahiri iltifatlardan hoşlanmazlardı. Medine-i münevvere'den Mersinli Yusuf Amcadan hediye geldi. Üzerinde Yahyalı'lı Nakşi halifesi Hasan Efendi'ye verilecek yazılıydı. Hacı Hasan Efendi "Ne halifesi, biz Cenâb-ı Hak'ın en aciz kuluyuz" diye ifade etmişlerdi. (1976) Sami Efendi "Medine-i Münevvere'de Nakşî Halifelerinden Hasan Efendi duâ buyuracak" dediklerinde Hacı Hasan Efendi, "Nakşi halifesi dediklerinde haya ve utancımdan sanki belkemiğim sızladı" buyurmuşlardı. Kendilerini hiçbir şeye layık görmezlerdi. Manevi iltifatlara da layık değildik, ama Cenab-ı Hakk lütfetti" buyurmuşlardı. Sami Ramazanoğlu (k.s.) 1978 yılında mümtaz bir topluluğun huzurunda üç defa "vekilimsin" buyururlar. Medine-i Münevvere'ye hicretlerinde de yakınlarına "Hasan Efendi'yi her beldeden grup grup ziyaret etsinler. O bir beldeye gelirse sohbetine iştirak etsinler" buyurur. 1980 yılında Hacı Hasan Efendi umreye gittiklerinde Sami Ramazanoğlu (k.s.)'nu ziyaret etmek için pekçok kişi müracaat eder ancak izin alınamaz. H. Hasan Efendiye ziyaret arzusunu söyleyince kabul buyururlar. Hacı Hasan Efendimize pek çok ikramlar yapılır. Ayrılacakları zaman üç defa müsafaha ederler. Her defasında Hacı Hasan Efendi geriye doğru çekilirken Hasan Efendi tekrar müsafaha edelim, buyurur. Her bir defasında "vekilimsin" derler. Damatları Ömer Kirazoğlu "Bu iltifat hiçbir kimseye yapılmadı, siz sevinmiyor musunuz?" deyince, "Ömer Bey kusurlarım gözlerimin önüne geliyor" buyururlar. I - İrşad ve Cihad Dönemi Askerlik dönüşü bir taraftan geçimlerini levha yazarak temin ederken bir taraftan da manevi hizmetlerine devam ediyorlar. 1946'da yanlarında halaları olduğu halde, gemi ile hacca giderler. 93 gün süren bu hac yolculuğu sonrasında da aşk ve şevk dolu hizmetlerine devam eder. 1955 yılında Adana Şeyhoğlu Camiinde iki yıl üst üste vaaz etmişlerdi. Daha sonra bu vaazlar Ceyhan, Kozan, Niğde, Develi gibi çevre yerleşim merkezlerinde devam etti. Bir ara Yahyalı'nın Yerköy köyüne yerleştiler. İrşad niyetiyle dört yıl kadar burada kaldılar. Köyde daha önce birkaç kişi namaz kılarken; kadın, erkek, çoluk-çocuk bütün köy halkı namaza başlamıştı. Ayrıca kendi beldeleri Yahyalı'da 10 yıla yakın fahri vaizlik yaparken, bir taraftan da tasavvufi sohbetler devam ediyordu. Vaazını dinleyen, sohbetinde bulunan nice insanlar, eşkiya gibi iken evliya gibi, odun gibi iken ipek gibi oluyorlardı. Çünkü yaşayarak örnek oluyorlar, üstadlarından aldıkları terbiye ile hayatta kimseyi incitmiyor, herkese faydalı olmak için çırpınıyorlardı. Aile fertlerinden birisi şöyle anlatıyor: Çocukları yatırdıktan sonra gaz-lambasının ışığında gece yarılarına kadar kitap okurlardı. Yatılı misafirleriyle candan ilgilenir, geç saatlere kadar sohbet, zikir, fikir, tefekkürle manevî ziyafetler verirlerdi. Yakın akrabalarına çok ilgi gösterir, imkan nisbetinde ihtiyaçlarını giderirlerdi. Fakat fukarayı gözetir, evde pişen yemeklerden tabak tabak komşularına gönderirlerdi. "Bir mahallede zengin uarsa fakir yok, fakir uarsa zengin yoktur. " buyururlardı. Nerede bir hasta var. mutlaka ziyaret eder. cenaze sahiplerine taziyede bulunmayı ihmal etmezlerdi. Son derece temiz, düzenli ve planlı bir hayatları vardı. Dışardan gelen misafirler, eşraftan insanlar Onda misafir kalırlardı. İ - Hastalığı ve İrtihali Cenab-ı Hak sevdiklerine derdi çok veriyor, Efendi hazretlerinin de bir çok rahatsızlıkları olduğu halde hizmetlerini ihmal etmemeye çalışırlardı. Doktora ve ilaca başvurmakla beraber tabiî tedavi metodlarını uygularlardı. Romatizma için Ilgın, Haymana ve Bursa kaplıcalarına giderlerdi. 1976'da şeker hastalığından ciddi şekilde rahatsızlandılar Şeker 450"ye çıkmış. Fakat Efendi hazretlerinde davranışlar ve konuşma normal. Doktorlar hayret içinde: ''Bu şekerle bu denge mümkün değil!" derler. 15 gün Ankara Numune hastanesinde tedavi görürler. Akın akın ziyaretler olur, hastalarda ve hasta bakıcılarda güzel değişmeler meydana gelir. 1982'de Ankara'da gözlerinden katarakt ameliyatı olurlar. 1984'den itibaren kendisine sık sık şeker ve kalp tedavisi yapılır, zaman zaman hastanede yatarak tedavi görürlerdi. Kayseri Tıp Fakültesi hastanesinde kalbinden rahatsız olarak yatarken, başına toplanan tıp öğrencilerine, ziyaretçilere ve hizmet eden hastane personeline sohbet etmeyi, dini öğütler vermeyi de ihmal etmiyorlardı. Hastanede ziyaret edip de serumlar, iğneler takılı bir vaziyette gören ve kendisini çok seven asker arkadaşı Dereköylü Ömer Amca gözyaşları içinde Cenab-ı Hakk'a yalvarır, derin bir samimiyet, coşkun bir muhabbetle: - Allah'ım! Benim ömrümü al, Efendime ver. Onu o durumdan kurtar ya Rabbî! diye niyazda bulunur. Ve ertesi gün Ömer Amca aniden beklenmedik bir şekilde vefat eder. 1987 yılı. Efendi Hazretleri Kayseri Tıp Fakültesi Hastanesinde yoğun bakımdadır. Doktorlar her türlü tedavi imkanlarını kullanmışlar ancak fazla bir değişiklik yok. Durumları kritik olduğu halde ısrarla hastaneden çıkmak istemektedir. Ve 27 Ocak 1987 yılı akşam saat 22.00 ... Yatmakta oldukları bir ihvanın evinde, ellerini açarak dudakları kıpırdayarak dünya hayatına veda ederler. Acı haber derhal duyulur. Ertesi günden itibaren Türkiye'nin dört bucağından dalga dalga insanlar Yahyalı'ya akın eder. Muazzam bir kalabalığın ve bir çok seçkin insanın katıldığı ve İpek Hoca (Hasan Türkmenoğlu)'nın kıldırdığı cenaze namazından sonra kendilerinin yaptırdığı Yahyalı Kavacık Mahallesindeki Kalender Camii'ne defnedilmiştir. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted May 31, 2010 ŞİİRLERİ ---------- ZİYARET ÂDÂBI Huzura abdestli varın Gayet hafif selam verin Yedine varınca erin Yüksek söyleme sözünü Göstediği yere otur Nefsini önüne yatır Kalbin bir araya getir. Her yere eğme özünü Kardeş gölgesine basma Huzurda kimseyi kesme Zahmet etme o nur yüzüne Dağıtma orda ağzını Kalksa yerine oturma Gam verecek söz götürme Çok bakıp edep yitirme Daima dikme gözünü İncitecek işi yapma Öyle bir kutuptan şaşma Huzurda başka el öpme Dönderme şaşkın yüzünü İzin almadan gidene Ne deyim zahmet edene Kılıçlar vurur bedene Yarama atma tuzunu Aman az olsun kelamın Feyz almaksa emelin Muhkem kurulsun temelin Kurban et oğlun, kızını Kalkmak için ta’cil eyle Müşkilin var ise söyle Mürşidine edep böyle Uzak, yakın çök dizini Ele söyler kendini bilmez Nefsi serkeş, yola gelmez Kalemdar bu böyle olmaz Başkaya açma ra’zını Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 1, 2010 VASİYET Vasiyet ederim size Abdest alın taze taze İçi fena, güzel yüze Yapma işte riyadır bu İlim, edep, takva olsun Gönlünüze feyiz dolsun Kov istemem, ihvan bilsin Söz getirmek fenadır bu Sünnete temessük edin Cami, cemaate gidin Emir tutman, "ihvan" adın Saliklere muzırdır bu Fıkıh ile hadis öğren Nefsini yıkmaya davran Mürşide binde bir uğran Sakal altı sualdir bu. Cahil sofulara varma Bağlandığın ipi kırma Huzurda boynunu burma Görür içi, röntgendir bu. Şöhreti talep eyleme Sakın, cahîmi boylama Dersini ele söyleme Mıntıkada lekedir bu Halkın içine karışma Şeytan ile hiç barışma İhvanlar ile çekişme Fena ahlak, sıfırdır bu Halvette kadınla oturma Kalb gülistanın batırma Ordan ora laf götürme İçimizde nemmamdır bu Zenginler ardına düşme Tamah edip yoldan şaşma Kimselere kuyu eşme Kendi kazıp düşendir bu. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 1, 2010 SAKINMAK GEREK Beş şey kalbi öldürür, Zikrin gülünü soldurur, Gaflet içine daldırır, Bunlardan sakınmak gerek. Evvelkisi fazla yemek İkincisi çok uyumak Üçüncüsü gıybet demek İşte bundan hazer gerek Dördüncüsü pek gülmesi Beşincisi rızık kaygısı Yoldan çıkarır, çok nası Emrazını bilmek gerek. Beş şey kalbini taş eder Böyle dedi büyük peder Sakınmazsan cevher gider Muhafaza etmek gerek. Birisi günah kesreti İkinci, tokluk zulmeti Üçüncü zulüm gayreti Hadisleri bilmek gerek. Dördüncü, namaz geçirmek Beşinci, sol elle yemek Yapsan bunu gider emek Sünnete riayet gerek. Münafıkda, üç alâmet Herkes bunu eder nefret Boşa çekilmesin zahmet Kendini veznetmek gerek. Söylerse ol, yalan söyler Va'deylese hulf eyler Emanete hiyanet eder Bu fiilden uzak gerek. Şu beş eve melek girmez Aklı olan sûret komaz Pis içkiye, iyi demez Bundan çok sakınmak gerek. Ebeveyne âsî olma Misafiri geri kovma Köpekler eve koyma Meleklere ta'zim gerek. Dört alâmet akıllıda Feyizden alır ol gıda Allah için ağlar dîde Gözden yaşlar dökmek gerek. Evvel, gelmeyene gider Zulmedenleri affeder Vermeyene ita eder Kötülüğe iyilik gerek. Kalemdâr ahlâkın fena Bu fiille gitme sine tutar bunu, akîldâne Ahlâk güzel olmak gerek. Kalemdar Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 3, 2010 GENÇ VAR Kİ Genç var ki imanı kuvvetli, Din-i âli’ye hizmetli, Büyüklerine hürmetli, Adam olacağı belli… Genç var ki imana gelmiyor, Öğüt versen tesiri olmuyor, Büyük, küçüğü bilmiyor, İnsan olmayacağı belli… Genç var ki abdestini alıyor, Beş vakit namazını kılıyor, Halis müminleri buluyor, Adam olacağı belli… Genç var ki cami görmemiş, Secdeye yüzün sürmemiş, Âlim yanında durmamış, İnsan olmayacağı belli… Genç var ki kuran elinde, Allah’ın zikri dilinde, Büyük zatların yolunda, Adam olacağı belli… Genç var ki kahvede yatar, Evin eşyasını satar, Derya-ı günaha batar, İnsan olmayacağı belli… Genç var ki ilme çalışır, Vaaz vermeye alışır, Büyük zatlarla buluşur, Adam olacağı belli… Genç var ki sinema işi, Yitirmiş ekmeği, aşı, Geçiyor kıymetli yaşı, İnsan olmayacağı belli… Genç var ki camiden çıkmaz, Elin namusuna bakmaz, Fanilere boyun bükmez, Adam olacağı belli… Genç var ki namazdan kaçar Korkmaz Haktan, içki içer, Salyasın etrafa saçar, İnsan olmayacağı belli… Genç var ki anneyi kırmaz, Babasına karşı durmaz, Sigaraya para vermez, Adam olacağı belli… Genç var ki babasını döver, Din, iman anneye söver, Para için insan boğar, İnsan olmayacağı belli… Genç var ki söylersen tutar, Gayet tevazulu yürür, Din yolunda canın verir, Adam olacağı belli… Genç var ki gayet açık suçu, Danslarda ağarmış saçı, Siyonizmi sever içi, İnsan olmayacağı belli… Genç var ki kürsüye çıkar, Sözü müminleri yakar, Gözlerinden yaşlar döker, Adam olacağı belli… Genç var ki açık bacağı, başı, Şeytanın tam olmuş eşi, Gece gündüz kumar işi, İnsan olmayacağı belli… Yahyalılı Hacı Hasan Efendi Ks. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 4, 2010 ŞİFA TARİFESİ Besmele geçsin başına Gelsin mü'minler hoşuna Geçirme ömrün boşuna Kur'anına devam lâzım. ALLAH'a hamdeder kulu Peygamber göstermiş yolu Şükre devam eyle, ulu Bu nimeti bilmek lâzım. Gelip kıldırdı dumanı Kula öğretti imanı Resul'dür etme gümanı Salavata devam lâzım Bilin Muhammed Mustafa (a.s.) Vazifeyi etti îfa, Al-i Ashab ruha safa Yollarından gitmek lâzım. Namaz, İslâm'ın binası Şahâdet oldu hanesi Tenvir etti, uyan nası Tehvid'e çalışmak lâzım. Savm ile kır nefsin belini HAK sever zekat veren kulunu Hacc et, gör Mekke ilini Farz olana gitmek lâzım. Evvelâ ilim olmalı Amel nehrinden dolmalı İhlâs bahrine dalmalı Bu işe ihtimam lâzım. Tarikat temeli bunlar Rabıtayla kalbi dinler Teslim olup işi anlar Meyyit gibi olmak lâzım. Tarifeye hile etme Eksik yahut fazla gitme Kendi fikrin sözün tutma Başını indirmek lâzım. Letâif dersini alan Mahsun olma, geri kalan Riyakârlar bela bulan Yokluğa atılmak lâzım. Kardeş gel benliği bırak Gerek gayet temiz yürek Yakın sanma, yol çok ırak Tedarikin görmek llâzım. Kalbin zikri soldan başlar Ruh'un dahi, sağdan işler Sır çalışır, olur üçler Tarifeyi tutmak lâzım. Hafî, sağ memenin üstü, Ahfa'nın, Muhammed dostu İhvanın tez geçmek kasdı Lâkin burda durmak lâzım. Beşini bir eyle burda Daima kalbinden kur da Çok durdukça şifa derde Temel muhkem olmak lâzım. Söylemeden tez tez geçme Tarifçiye yara açma Her arkın suyundan içme Menbaını bulmak lâzım. Beş'den sonra alna çıkan Adû nefse zincir takan Zikrin aleviyle yakan Rabıta çok olmak lâzım. Şeytan, dünya hücum eder Meyledersen zikir gider Yetişen var etme keder Hazrete çağırmak lâzım. Bundan sonra zikr-i kül'e Bir sızı çökmeli bele Zikir hiç gelemez dile Cemi' âza demek lâzım. Zikr-i sultanî'ye dönen Mâ, hevâ, nâr, turab binan Bütün vücud bir dil sanan Yarenlarla sohbet lâzım. Bundan sonra nefy-ü isbat Gelir tevhid, gider zulmez Lâkin çok istermiş gayret Fikren buna devam lâzım. Nefesini çeken içe Tek olacak, varın üçe Yirmi bire yol aça Maksut, matlub, rıza lâzım. Yazmakla bu iş bilinmez Sadr'a yazılır silinmez Bu ders herkesde bulunmaz Lâkin tarif etmek lâzım. Gir murakabe içine Katın ebrarlar göçüne Bunlar gelmesin hiçine Hedefin gözetmek lâzım. Kalbin arşa tam açmalı ALLAH'ın feyzini içmeli Fena ahlâktan geçmeli Nefsini çiğnemek lazım. Üç şey bu derslere zarar Hasta, derde deva arar Üstazımız vermiş karar Reçetesin tutmak lâzım. Şeriatsız işi yapmak Fenalık ardına kopmak İğne kadar haktan sapmak Zararını bilmek lâzım. Şeriatsız tarîk olmaz Cahil sofu dinin bilmez Belki camiye de gelmez Bu kavimden kaçmak lâzım. Kadınla zikre oturur 'Helâl' der, dînin yitirir Girdiği köyü batırır Namusu korumak lâzım. Ekserî cahil toplanır Varır ilmeye saplanır Yumurta olsan kulplanır Cahillerden kaçmak lâzım. Böyle olur kerametten azan Şeriat, elde bir mizan Aldatır, 'sen de keramez kazan' Her şahsı bir tartmak lâzım. İkinci, gafille sohbet Aman, bu işten et nefret Sana lâzım gözüm uzlet Halvete çekilmek lâzım. Üçüncü, dünyayı sevmek Kalbine sevgisin koymak Daima lâfını etmek Bu sözlerden hazer lâzım. Kalemdar, kusurun dolu Bu üç şey sende var, belî Öyle ise niden eli Kendini düşünmek lâzım. Kalemdar Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 9, 2010 Tercüme-i Hal Besmele, hamdele başladım söze, Mevlâ fütühat lûtfetsin bize. Muhammed Mustafa'ya salavât olsun, Âl ve Ashab'ı bizleri bulsun. Geçirdiğim gözden devr-i alemi Bi-izni Hüda, çektim kalemi. Yakın elli'ye, sorman yaşımdan, Geçti çok şeyler dahi başımdan. Beş-altı yaşımda vardım hocaya, Elifi bitirdim, geçtim heceye. Okudum Kur'an-ı yedi yaşımda, Var idi bir sevda dahi başımda. Gayet sever idim zikir çekmeyi, O güzel mecliste boyun bükmeyi. Kadrî'yle nakşî'den halife peder, Bu aciz oğluna teveccüh eder. Sekiz ile dokuz, on'u bitirdim, İlmihâlimi çok şükür yetirdim. Onbir onikide sohbet arardım, Pederimden müşkillerim sorardım. Onüç dedim, maneviyat açıldı, Gönül alemine ferah saçıldı. Ondörtte vurdular manevi aşı, Durmadan akardı gözümün yaşı. Kötü akrandan daim kaçardım, Rabıtada füyuzatlar içerdim. Onbeş ile yirminin arası, Nefs-i emmarenin çoktur yarası. Basınca kardeşim yirmibire, Muayene oldum, o hazık Pîr'e. Ramazanoğludur tabibin adı, Gönüllerde yaşar bu zatın tadı. Hastahanesine girenler bilir, Emretse, bu fakir uğrunda ölür. Ayetle hadisten recete yazdı, Evrad-u Ezkâr'dan ilaçlar dizdi. Yirmider otuzuna varınca, Herkes imrenirdi bizi görünce. Bu arada askerliği bitirdim, Bilirim ya tecrübemi artırdım. Halam ilim düştük hicaz yoluna, Çok şükür kavuştuk cihan gülüne. Evimizi yaptırdım bu arada, Fışkırırdı sevgiler bu sırada. Otuzdan kırka vadık, on sene, Vaaz verip hizmet ettim bu dîne, Otuz sene kürsülerde konuştum, Sebeb oldu çok insanla tanıştım. Bu arada levha yazdım, doldurdum... Muterizin sözlerini kaldırdım. Hak, rızkımı bu sebeple taşırdı, Rahatlığı başımızdan aşırdı. Sayısızca şükür olsun yaradan, Esirgesin hıgıd, ucub, riyadan, Lakin ahret derdi düştü içime, Tövbe olsun yaptıtklarım suçuma. Düşüncem hele imanla ölmek, Halık-ı Barî'nin rızasın bulmak. Ziyaretci üst üstüne gelirdi, Sohbetlerde feyz-i Rahman alırdı. Fırsat yoktu dışarıya çıkmaya, Kardeşlerim lâyıktı bakmaya. Ayrı ayrı derslerini sorardım, Tomur tomur güllerini dererdim. Hafta geçmez tekrar gelip görüşür, Edep ile letâifin danışır. Cümlesinden razı olsun yaradan, Dünya ahret seçme bizi aradan. Yalvarırım, iman ile ölelim, Mevlâmızın rızasını bulalım. Kırkı bitirdik, yaklaştık elli, Devr-i mezalim olduğu belli. Kurtulur haksız, haklı dövülür, Alim yobazdır(!), cahil övülür. Genç nesil bozuldu, etmez itaat, Şimdi mübah oldu; menhiyyat. Çıkmaz kahveden evi orası, Şeytan ile gayet iyi arası. Korkmaz Allah'tan içki içiyor, Duyunca ezanı, nasıl kaçıyor. Halık'ımız ıslah eylesin sizi, Mümkün değil ise kurtarsın bizi. Bu sene hicazdan nasip açıldı, Gönül alemine ferah saçıldı. Salih refiklerle beraber gittik, Ederken tavaf, üstada yettik. Kayseri vilayet, Yahyalı kazam, Binüçüzotuz tevellüt yazam. Kavacık mahallem, doğdum burada, Mevlâmız halketmiş böyle sırada. Yahyalılı Hacı Hasan Efendi (k.s.) Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 11, 2010 KURBAN OLDUĞUM Evvela besmele yazar Salikine eder nazar Ol ser’i semada gezer Başına kurban olduğum Cümleden fazla hayâsı Durmaz irşad eder nası Alnında güneş ziyası Kaşına kurban olduğum Mevlasına yanmış özü Kalbi irşad ede sözü Dürr’ü mercan döker gözü Yaşına kurban olduğum Salikine pek hoş bakar Kemendi beline takar Feminden bir rayha çıkar Dişine kurban olduğum Allah’ın indinde kadri Zannettik semanın bedri Arş-ı azam olmuş sadrı Döşüne kurban olduğum Kalbinden feyiz alınır Çar-i Yâr ile salınır Rasulullah'la bulunur Eşine kurban olduğum Mekke Medine’de bazı Bir hatvedir hem yeryüzü İçi güneşin has yüzü Dışına kurban olduğum Nefsin binaların yıkar Kılıçla demini döker Mahşerde evladın çeker Peşine kurban olduğum Kalemdar’ım aciz gedâ Himmetinden gelsin gıda Ömrün uzun etsin hüdâ Yaşına kurban olduğum KALEMDAR Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 12, 2010 YAKMA YARABBİ Seherlerde açılan güller hürmetine, Rükûu da bükülen beller hürmetine Zikrinle dönen diller hürmetine, Cehennem narında yakma yarabbi Yakma ya rabbi, yakma ya rabbi, Cehennem narına atma ya rabbi (Muhammed(s.a.v) aşkına yakma ya rabbi) Secdeye kapanan başlar hürmetine Aşkınla sızlayan kalpler hürmetine, Gecelerde dökülen yaşlar hürmetine Gazabınla bize bakma ya rabbi Yolunda kaim kullar hürmetine Rızana giden yollar hürmetine Arşına açılan eller hürmetine Cahimin içine sokma ya rabbi Muhammet Mustafa(s.a.v) özü hürmetine Fatima’tuz Zehra kızı hürmetine Yetim yetemanın yüzü hürmetine Huzurundan bizi kovma ya rabbi Cemii peygamberlerin cani hürmetine Cihar-i yar-i guzinin dini hürmetine Uhud şehitlerinin kanı hürmetine SUÇLARIMIZI BASA KALKMA Ya Rabbi SUALDE BIZLERI FAZLA SIKMA Ya Rabbi Muhammed aşkına yakma Ya Rabbi Kabe aşkına yakma Ya Rabbi Kur’an aşkına yakma Ya Rabbi Yakma Ya Rabbi.. KALEMDAR Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 13, 2010 Yahu Nerdesin? Aşık maşukunu durmadan arar Muhabbetsiz geçen gün ihvan zarar Tabi bu meslekten etmedin firar Gel bir görüşelim yahu nerdesin? İstihare ile bulmuştun bizi Bekliyor yolunu acizin gözü Ölsem de terketmem kardeşim sizi Gel bir bilişelim yahu nerdesin? Yüzünü görmüyor, soruyom elden Geçen günler ise düşmezdin dilden Sağlam teslimiyet, bağlansan belden Gel bir buluşalım yahu nerdesin? Geçtik mektubundan, gelmiyor selam Hak, Rezzak-ı Alem çekmeyin elem Mevla huzurunda şahittir kalem Gel bir sarışalım yahu nerdesin? Yaz-kış demeyip her an koşarken Muhabbette ihvanları aşarken Ağlayarak sohbetlerde düşerken Gel bir alışalım yahu nerdesin? Dersini alırken çöktüğün dizler Kardeş, nereye gitti o kadar sözler? Bekleyi bekleyi kırıldık bizler Gel bir barışalım yahu nerdesin? Sizi bizden sorar bazı yarenler Bu meslek içinde gonca derenler Bizi çok ileri geçti erenler Gel bir erişelim yahu nerdesin? Hubb-u dünyaya nefsimiz kandı Acep bu alemde ölmek mi sandı Yıkıldı herhalde feyziyin bendi Gel bir çalışalım yahu nerdesin? “Ölsem ihvanlardan ayrılmam” derdin Halin inkar etme çok şeyler gördün Acep nerden artıyor senin bu derdin? Gel bir bilişelim yahu nerdesin? Kalemdâr gibi kendini vurma Bilen var derdini, ağyardan sorma Küsüpte yakana, yalnız durma Gel bir sarışalım yahu nerdesin? Hacı Hasan Efendi (k.s.)(1914-1987) Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 14, 2010 ***ALTIN SİLSİLE*** Hâlık-ı arz u semâya eyleriz hamd ü senâ Ahmed-i Muhtâr'ı kıldı âleme nûr-ı hüda Hazret-i Sıddîk u Selmân, Kâsım u Ca'fer gibi Eylemiş neşr-i hakîkat Bâyezîd-i reh-nümâ Bü'l-Hasen zât-ı mükerrem Bû Ali kân-ı kerem Yûsuf-i vâlâ-şiyem sâlâr-ı ceyş-i asfiyâ Hâce Abdü'l-hâlik oldu Ârif ü Mahmûd'a pîr Şeyh Alî, Baba, Külâl etti cihânı rûşenâ Vâris-i taht-ı tarîkat şâh-ı âlem Nakşbend Eyledi Hâce Alâu'd-din'i halka pîşuvâ Oldu Ya'kûb'e Ubeydullâh-ı Ahrârî halef Hazret-i Zâhid'le geldi âleme zevk u safâ Nûr-i ceşm-i ma'rifet Dervîş Muhammed, Hâcegî Feyz-i Bâkî'le cihân-ı ma'nevî buldu bekâ Hazret-i Ahmed müceddid Urvetü'l-vüskâ olup Şeyh Seyfü'd-dîn ü Seyyîd Nûr'a nûr-ı i'tilâ Şâh-ı Mazhar şâh-ı Abdullâh-ı pîr-i Dehlevî Hazret-i Hâlid'le oldu kalb-i sâlik pür-zıyâ Seyyid-i âlî-neseb Tâha'l-Hakkarî'den sonra Pîrimiz Tâha'l-Harîrî oldu kutbi evliyâ Eyleriz arz-ı dehâlet dergeh-i sâdâta biz Es'ad u ihvân-ı dîne mağfiret kıl ey Hudâ Hamd ederiz Zü'l-Celâle halk eyledi şems-i rûh Rabt-ı kalp yaptıkça verir feyzi ol Sâmi-i ûla Oldu Kalemdar serçeşme-i hakîkat bizlere Buldu feyzi ihvan bâ-safâ ânınla daima Ya Rab! Salli alâ Nûr-il Hûda Şemsid-duhâ Hayril-verâ Ve alâ âlihî ve sahbihî limen bi iktidâ. Ruh-u şerifleri için Üç İhlas Bir Fatiha Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 14, 2010 ***SOHBETLERİ*** Bir Kamil Mürşide Varmadan Olmaz Kıymetli Kardeşlerim! Kalplerimizin salih olması için gayret etmeliyiz. Kalbin anahtarı kutb-ı cihânın elindedir. Verdiği zikirle kalpleri açar kutb-ı cihân. “Allah, Allah, Allah” derken zikirle şifa bulur kalp. Kalbin devası zikrullah iledir. Bütün iş kalbin düzelmesinde kardeşlerim. Kardeşlerim, kalbimizle güzelleştirmek için gayret edelim. Pekiyi efendim bu nasıl olacak, neyle olacak? Reçetemizi doğru kullanmakla olacak. Nasıl ki midemiz ağrıyınca doktora gideriz. Doktora gitmekle de kalmayız doktorun verdiği tedaviyi uygularız. İşte böyle kalbimiz hastalanınca da tabib-i hazık olan mürşid-i kamile gitmeliyiz. Mürşid-i kâmil kalbimizdeki hırs, tamah, riya, süm’a, buhul, adavet, kin, buğz, haset, kin, kibir gibi hastalıkları tedaviye başlar. Tedavisi için bizlere bir reçete verir. Bütün bu ahlak-ı zemimeyi kaldırmak için kesinlikle tabib-i hâzıka muhtacız. Onların sohbetlerine gidip huzurlarında mutlaka bulunmalıyız. Pekiyi hasta olduğumuzu nasıl anlayacağız? “Ballardan daha tatlı olan Kur’an-ı Kerimi okuyamıyorum bir eringeçlik geliyor. Ballardan daha tatlı olan zikri yaparken uykum geliyor.” diyorsan bil ki hastalanmışsın. Canın, lafza-yı celâli, Kur’an-ı Kerim’i istemedi mi; bil ki kötü bir hastalığın var. Kalbin hasta. Bu hastalık öldürürse kötü öldürür. Allah bizi bu dertle öldürmesin. (Âmin) Şeriat demiryolu gibidir. Şeriatta küçük bir gevşeklik olursa treni devirirsin, mahvolursun. Es’ad Erbilî, kıymetli pederime şöyle demişti: “Mustafa Efendi, size şu icazetnameyi veriyorum ama şeriattan ufak bir noktaya halel getirecek olursan tarikatımdan merdudsun.” Büyüklerimiz böyle diyor daha işin başında. Tarikat için şeriat bu kadar önemli. Şeriat “demiryolu” dedik. Tarikatla hakikat şeriatın hizmetçisi. Tren ray olmadan bir adım bile ilerleyemez. Önce yola gireceksin. Sonra kancanı vagonlardan birine takacaksın. Aksi takdirde treni emmare, levvame, mülhime istasyonundan öteye götürmeye imkân yok. Niceleri gittiler mürşid arayı Arayanlar buldu derde devayı, Yüzbin okurısan akdan kareyi Bir kâmil mürşide varmayınca olmaz. Kadılar müftüler cümle geldiler Kitapların hep bir araya yığdılar. Sen bu ilmi kimden aldın dediler Bir kâmil mürşide varmayınca olmaz Bunları sade şiir gözüyle görmemek lâzım. Ayetlerin lisanından konuşur Hak şairinin şiirleri. Yukarıdaki şiir, “Li küllin cealnâ minkum şir’aten ve minhâcâ” (Maide, 48) yani “Her biriniz için bir şeriat ve münevver bir yol tayin ettik ayet-i celilesini tefsir ediyor adeta. Üstadımız buyuruyorlar ki “Benim ihvanımın semtine şeytan yaklaşamaz.” Böyle büyük, emniyetli bir yoldayız. Makinistimiz işinin kâmilen ehli bir Hak dostu. Allâh yolumuzdan ayırmasın, kıymetini bilmek nasip etsin, hak yolda kâim eylesin inşallah. Hamd olsun âlemlerin Rabbi olan Allâh’a. (Âmin) Yahyalılı Hacı Hasan Efendi (k.s.) Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 16, 2010 DİN NASİHATA KAİMDİR Hâlık-ı Zülcelal ve Tekaddes Hazretleri bir kısa âyet-i celîle-i cemîlede şöyle buyuruyor: “Habibim Ahmed, Resûlum ya Muhammed! Va’z u nasihat et, şüphesiz öğüt mü’min olanlara fayda verir.” (Zariyat, 51/55). Mü’min olmayanlara vaaz menfaat vermez dikenlerini büyütür. Amma rahmet yağdı mı ikilenmiş üçlenmiş bir tarlaya attığın buğday tohumu gibi, onlara hayat verdiği gibi zamanın münafıklarının da dikenlerini büyütür onların da hacılara hocalara karşı itirazları çoğalır, ama mü’min olanlara menfaat verir… Bu âyet-i celîle-i cemîleden hareketle Efendimiz (sav) de üç defa “Din nasihattır, din nasihattır, din nasihattır.” buyuruyor. Ne demek? Din nasihatla kuvvetleşir, insan ibret alır da ıslah olur. Vaaz u nasihat dinlerken, büyük bir zatın sohbetini dinlerken ibretengiz neler söyleniyor, onları duyar ve ibret alır. Büyüklerimizden Zünnûn-i Mısrî, Allah (c.c) şefaatine nail etsin, anlatıyor: “Malik bin Dînar, birkaç aylık yola denizin üstünden döşemeden gider gibi gitmiş. Geçtikten sonra bakmış ki sekiz dokuz yaşında bir çocuk, toprak savuruyor. Toprak savururken de hüngür hüngür ağlıyor, bazen de gülüyor, hem gülüyor hem ağlıyor. Şu çocuğa selam versem mi, vermesem mi diyor. Oraya vardığında: - Esselamu aleyküm yavrum, deyince, çocuk; - Ve aleykümselam ya Malik ibni Dînar, diyor. - Oğlum ben buraya yeni geldim. Beni kimse görmedi, ismim de belli değil, nerden biliyorsun sen.” - Seni âlem-i ervahtan biliyorum ben! diye cevap veriyor. Bunun örneği çok. Abdülkadir Geylani (k.s) Efendimiz birine ilk defa karşılaştığı birine ismiyle hitap ediyorlar. “Efendim adımı nerden biliyorsunuz?” denildiğinde, “Ta âlem-i ervahtan biliyorum ben sizi” diyorlar. Allah (c.c.) şefaatlerine nail etsin. Malik bin Dînar Efendimiz, “Acep bunun dediği doğru mu, bir sual sorayım bakalım.”, diyor: - Oğlum, insana nefsi ne yapar, aklı ne yapar. Çocuk da: - Nefsi size yaptığı gibi yapar, aklı da size yaptığı gibi yapar, cevabını veriyor. - Ne yaptı ki!.. - İşte şuradan gelirken “Selam versem mi” diyen aklındı, “Selam vermesem mi” diyen de nefsindi. Nefis daima isyanı emreder, akıl daima iyiliği emreder. - Sonra da aklınla “selam vereyim” dedin. Gelince de selam verdin, aklın daima nefsine galip geliyor. Kardeşlerim, Halık-ı Zülcelal’in verdiği imanın yanında akıl da başvekildir. Aklımızın dediği yere gidelim, nefsimizin dediği yere gitmeyelim. Allah (c.c.) aklımızı nefsimize daima galip etsin inşaallah. Hamdolsun âlemlerin Rabbi Allah’a. Yahyalılı Hacı Hasan Efendi (k.s.) Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 18, 2010 AZ ODUN SU KAYNATMAZ Bir ihvan neden terakki etmez, derseniz, bugün size bundan bahsedeyim. Efendimizin misallerini vereyim size. Çok güzel güzel misaller getirirdi Sami Efendimiz. Bir gün bir ihvanı geliyor, “Efendim, bir türlü ilerleyemiyorum.” diyor, Efendimiz de: “Ocağının altında odunlar az, rabıtan az da ondan. Kaynatmıyor, o çarkı döndürmüyor attığın odunlar.” diye cevap veriyor. Açıktan görüyor hâlini ve derdini söylüyor. Efendimiz söylüyor ben de haber veriyorum. Meselâ: Elma, armut vs. meyveleri düşünün. Bunları birbirine aşılamak istediğinizde hem meyve aşılanmaya müsait olacak, hem de mahir bir aşıcıya ihtiyacınız var. Yoksa ne yeni bir meyve oluşur, ne de eski meyveden bir tat kalır. Tatsız, kokusuz, zehir gibi acı bir şey çıkar ortaya. Yenmez, zayi olur. Meyve sulu olacak, aşıcı sulu olacak. Ham olduğunu bile bile tarikat yolu gösterilmez insana. Mukaddime verilmeli önce. Bir zaman bekletmeli. İmanının sıhhatini ve ihlâsını iyice tecrübe etmesi lazım bu yola tâlip olan kişinin. Efendimiz diyor ki; “Duvara birkaç defa vurun da, kırılmayan testileri alın” “Hemen kırılıveren adamları almayın” diyor. Şöyle diyor: “Kalplerin şifası Allah Allah Allah Allah” demektir. Ağacın yaralı dalı varsa rabıta kalemi ile sararsın. Gereken dalları budarsın. Ne kadar kötü ahlâkı olsa da kalbinde halis bir teslimiyet taşıyan kişi bu yolda kemâle erer. Cansız dalları budanır, taze filizler vermeye başlar; göverir. Efendimiz derdi ki: “Bizim huzurumuzda dursun da, o kişinin kalbine manevî tohum düşmesin; bu mümkün olmaz. Tohumun tutacağından kimse şüphe etmesin…” Ama burada bir incelik var. Eğer tarla temizlenmemişse, ayrık otları toplanmamışsa, manevî tohumla birlikte bu otlar da büyür. Onun için mücahit çapasını eline alacak, o kötü ahlakları bir güzel çapalayacak. Çapalama işini, çabalama işini kişi kendi yapacak. Bizi ileri göndermeyen kötü ahlaklar. Cihat edin kötü ahlâklarınızla. “Siz çapalama işini güzel yaparsanız, füyûzat suyunu da ben koyarım”, derdi Efendimiz. Hırsını, tamahını, buhlunü, adavâtını, kinini, buğzunu, riyasını, süm’asını, kişi kendi gayretiyle yenmeye çalışacak. Büyüklerimiz, su vermeye hazır bekliyorlar. Amma bakıyorlar, tarla temizlenmemiş. Su verseler ayrık otları da boy atacak. Çapalama kesintisiz olacak, rabıta kalemi de sıkı duracak; o zaman o gönülden kaynak suları fışkırır. Çaputlarımızı atamıyoruz, ahlâkımızı çapalamıyoruz, emeğimizi riya, süm’a, nefis, şeytan rüzgarları alıp götürüyor. Bunun için terakki edemiyoruz. Fidanı sıkı bağlayacağız; sağa sola meyil vermeyecek. Neyle bağlayacağız: Emri bi’l marûf nehyi ani’l-münker ile. Allah’ın emrettiklerini tutup nehy ettiklerinden kaçmak suretiyle iyice bağlayacağız. Rüzgar esse bile üzerinden geçer gider o zaman, bağlı kazığa zarar veremez. O ağaçtan artık zamanla irfan meyvaları toplanmaya başlanır. Rabıtaya sıkı tutunup “Allah Allah Allah” demeye devam edin, bakın nasıl meyva verecek o ağaç. Es’ad Erbili (k.s.) 69. mektubunda şöyle buyurmuş: “Muhabbet-i masivaya meftun bir kalp ile mahbûb-ı hakikinin huzuruna varılmaz” Üstâd-ı Ekrem Efendimiz (k.s) bunu Yüksek İslâm Enstitüsü’nden bir Hocaefendiye yazmış. Biz, köylümüze konuşuyoruz. Dağda çoban olsa sözümüzden anlaması ve hazzetmesi lâzım. Sözü büyükler sarf etmeli, en küçüklerimiz de anlamalı. Onun için sözü döndürüp konuşuyorum. Mahbub-û Hakikimiz Allah celle celaluhu. Sevgilimiz, Allâhımız. Bizden razı olduğu gün kurtuluruz. Hiç başka türlü ibadetin faydası olmaz. Baş olayım, ayak olayım. Cennete gireyim. Şunu bulayım. Hiç bunun için ibadet etmeyin. Kalbinizde başka bir şeyin muhabbetiyle Allah’a ibadet etmeyin. Sırf Rıza-yı İlahiyeyi istediğimiz için Allah’a ibadet edelim inşallah. Hamd olsun âlemlerin Rabbi olan Allâh’a. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 20, 2010 SEYRÜ SULUKTA TESLİMİYET VE SABIR Kıymetli kardeşlerim! Azgın nefsimizi terbiye etmek için mürşide teslimiyet gerekir. Mürşid-i kâmilin nefsimizin ıslahı için bizleri tâbî tuttuğu her türlü imtihana da sabretmek gerekir. Nefis terbiyesinde teslimiyet ve sabır çok önemlidir. Sizlere bu meseleyi daha da kolaylaştırmak için, uzun yıllar şeyhlerine hizmet eden iki müridin menkıbesini nakledeyim: Şeyh efendi, bir gün, yatsı namazını kıldırmak üzere imamete geçer. Efendi hazretleri namaza başlamak üzere iftitah tekbirini "Allahu Ekber!" diyerek alır. Arkasında cemaat olan iki müridi ise tekbir almak için ellerini kaldırırlar. Aman Yâ Rabbi! Bir de ne görsünler? Şeyh efendinin kulaklarının yerinde iki tane merkep kulağı var. Nefislerinin verdiği vesveseyle kendi kendilerine söylenmeye başlarlar "Allah Allah, keşfimiz açıldı, şeyh deyip kendisine intisap edip dersini çektiğimiz manâ âleminde merkepmiş meğer." Namaz sona erdikten sonra birisi diğerine "Yazık söyleyelim de tövbe etsin, kurtulsun." der. -Efendim! Kusura bakmayın da bizim keşif gözlerimiz açıldı. Biz, sizin kulaklarınızın yerinde iki merkep kulağı görüyoruz. -Vah vah. Öyle mi evladım. O zaman şu ustura bıçağını alında bari, ben namaza durunca yine gözükürse kesin atın o kulakları oradan. Şeyh efendi namaza durmuş, kulaklar çıkıvermiş, müridler de kesivermişler. Namaz biter bitmez; şeyh efendi geriye dönmüş, iki müridinin de üstü başı kan olmuş. Meğer onlar, kendi kulaklarını kesip atmışlar. Aynada kendilerini görüyorlarmış. Şeyh efendi onlara, "Ben sizi nefsinizi tebdil ede ede, kötü huylarınızı iyileştire iyileştire, sizin nefsinizi insaniyete çevirecektim. Nefsinizi millete menfaati olan merkebe tahvil ettim idi. Ama sizler sabredemediniz. Sabırsız dervişler bu kapıya layık değildir. Şeyhine su-i zanda bulunan dervişlerle bizim işimiz olmaz. Çıkın dışarı! Çıkın! Kabul etmiyorum, reddediyorum sizi!" der ve onları huzurundan kovar. Hem mürşid-i kâmil demişler, hem istihare etmişler, sonra da intisab etmişler, fakat tahlil edememişler meseleyi. Neden? Çünkü ilim ehli değiller. Tarikat için ilim lazım. Es’ad-ı Erbilî hazretleri de aynı şekilde kıymetli pederim Şeyh Mustafa Hulûsî’nin nefsini katletmişti. Bu olayın olduğu gün sevgili anneciğim bir rüya görmüş. Rüyasının akabinde başlamış ağlamaya. Ağıtına büyükannem uyanmış. -Niye ağlıyorsun kızım? -Rüyamda şeyhi oğlunuzun boğazını kesti, kan oluk oluk akıyordu. Dayanamadım, ağlıyorum. Büyükannem velî bir hanımdı. Rüyâ’yı hemen yorumlamış. -Şeyhi oğlumun nefsini bugün katletti. Islah etti. Bu azgın nefsi kesmek, ıslah etmek bizlerin elinden gelmez. Ancak nefs-i emmâre, bir mürşid-i kâmilin hakîkat kılıcıyla kesilirse nefs-i mutmainneye, nefs-i râziyeye, nefs-i merziyyeye dönüşür. Mürşid-i kâmile teslim olmalı iyice. O, akıl, zikir, hilm, sabır, kanaat, tevekkül, tevazu ile kötü huylarımızı iyileştiriverir. Bizlerde hırs var, tama var, buhl var, adâvet var, buğz var, haset var, kibir var, yalan var. "Yok, yok!" diyoruz ama kendi kendine patlak veriyor, ortaya çıkıyor. Yaralarımız çok. Bunlardan kurtulmamız içinse bir tabib-i hâzık, bir manevî doktora muayene olmalıyız. Manevî doktorun Kur’ân-ı Kerîm’den ve hadîs-i şerîflerden çıkardığı reçetelerle devâ bulmalıyız. Bu ilaçları, istenildiği kadar -tadı acı olsa da- deva için içmeliyiz. Allah Teâlâ hazretleri manevî hastalıklarından kurtulan ve kendisine hakîkî kul olanlardan eylesin bizleri. Hamd olsun âlemlerin Rabbi olan Allah’a. (Amin) Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 22, 2010 BU KAPIYA EĞRİ ODUN YARAŞMAZ Kıymetli Kardeşlerim; Hazreti Ali Efendimiz (k.v.): “Soru sormak ilmin yarısıdır.” buyurur. Sizlere, bir hanım annenin, âlim bir zâtı sorularıyla nasıl müşkil bir duruma soktuğunu nakledeceğim. Şayet gönül açık olursa söz de yerini bulur. Bir kadın, Hayyan ismindeki alim bir zâtın bulunduğu meclise gelir: - “Bir müşkilim var, sormak istiyorum. İçinizde ehliyetli bir kimse var mı?” der. Mecliste bulunanlar Hayyan’ı gösterirler. Kadın işaret edilen şahsın yanına gider ve aralarında şöyle bir konuşma geçer: - Hoca efendi! Sizce sehâvet (cömertlik) nedir? - İ'ta, bezl (esirgemeden kendi isteği ile verme) ve îsardan ibarettir. - Bu sözünde ne demek istedin? - İ'’ta, vermek demektir. Bezl etmek, ondan sonra gelir. İsar; kendine lazım olanı, ihtiyacından dolayı bir başkasına vermektir. Hoca efendinin vermiş olduğu cevapla yetinmeyen kadın sözüne şöyle devam eder: - “O senin söylediğin dünyadaki sehâdır, asıl dîne göre sehâ nedir?” - Cenâb-ı Hakk’a, hiçbir ağırlık hissetmeksizin, sehâ-yı kalb ile ibadet etmektir. Kişi kaza namazı kılar yorulmaz, Kur’an okur bıkkınlık gelmez, tevhid ve Lafza-i Celal okur usanmaz; işte böylece, hiç ağırlık hissetmeksizin Allah’a ibadet etmeye sehâ denir; dinde sehâ budur. - Efendim! Siz Hakk’tan ibadet mukabilinde mükafat talebinde bulunur musunuz? - Tabi ki hemşire hanım. Çünkü Allah u Teala bir haseneye on misli sevap vaat etmektedir. Binaenaleyh biz kullar da bu mükafatı arzular ve taleb ederiz. - Fesubhânallah; Allah’ı noksan sıfatlardan tenzih ederim ki, bir verip de on aldıktan sonra verme işi şaşılacak bir şey. (Bakınız kadın nasıl taaccüp ediyor) Siz birisine bir lira verseniz de ondan on lira alsanız bu sehâvet mi olur dilencilik mi? Allah’a bir verip de on aldıktan sonra kulun sehâveti nerde kalır? Rızâ-yı bârî bu amelin neresindedir? - “O halde sizin indinizde sehâ nedir? Ben de sizden soruyorum, hanım bacım?” - Cenâb-ı Hakk’a mütenâim ve mütelezziz olup, Allah’a itaat ederek lezzet alıp, hiçbir kerâhet hissetmeksizin ibadette bulunmaktır. Sehâvet işte budur! Şu halde ki, kul ibadeti mukabilinde hiçbir ecir istemezse, Mevla-yı Zü’l-Celâl o kul hakkında istediğini yapar. Meselâ, evladı babasından bazı isteklerde bulunsa; baba beni evlendir, bana ev yap, iş bul diyecek olsa, baba evladının itaatli olup-olmadığına bakar. Eğer evladı itaatli ise, ona, asi evladına davrandığı gibi davranmaz, onun isteklerini yerine getirir. Allah’a itaati olmayan kimse, yüz bin yıl ibadet yapsa Allah razı olmadıktan sonra bir şey verir mi? Onun ibadeti ne işe yarar ki? İbadet ancak cennette dereceyi artırır. Aslında imandır cennetin anahtarı. Cennette ebedi durmak imanda ebedi durmaktır. Cennette derece amellerdedir. Ey Hoca efendi, Cenâb-ı Hakk’tan haya etmez misiniz ki kalbinize nazar buyursun da sizin bir şey mukabilinde bir şey istediğinize muttali olsun. Bu, dünyada bile hoş görülmez. Yunus kırk yedi yıl şeyhine hizmet etti de, şeyhi: “Çık git bu dem, hizmete dayanamadın.” dedi. Yani kırk yedi yıl hizmet etmiş de dervişler demiş ki: “Kızını alacak da onun için hizmet ediyor.” Yunus Emre dergah için dağlardan odun toplarmış. Efendisi Taptuk Emre âma bir zât. -“Evladım! Dağlarda eğri odun yok mu?” diye sorar. Yunus ihvana ibret olsun diye: -Hepsi eğri Efendim. Ancak bu kapıya eğri odun yaraşmaz, doğrusu yakışır. Arayı arayı doğrusunu seçerim, bu kapıya eğrisi olmaz, der. Hazreti Yunus kendi kendine de kızıp durur; kızını isteyerek bu iş olmaz der, derûnundan. Fakat Yunus’un niyetindeki istikameti gören şeyhi, kızıyla izdivac eyler onu. Hanım anne sözüne devamla şöyle der: -Bir insana bile lâyık görmediğimiz bir hususu Allah (c.c.) için nasıl uygun görebiliriz. Cennetini ver, hurini ver, köşklerini ver, diye ona nasıl ibadet ederiz? İbadetlerde böyle bir niyet asla söz konusu olamaz. Hayyan ve yanındakiler bu hanım annenin sözleri karşısında ne söyleyeceklerini bilemezler ve şaşakalırlar. Hayyan kadına teşekkür eder ve ayrıca ondan özür diler. Evet kardeşlerim! Niyetimiz, Allah (c.c.)’a karşı sahih ve düzgün olursa böylece bütün bir mahlûkata karşı da samîmi ve gönülden olur. Allah (c.c.) cümlemize, bu hanım annemizin bahsini etttiği, niyet-i hâliseyi lütfetsin. (Âmin) Velhamdü lillâhi Rabbi’l-Âlemîn. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted June 26, 2010 ALLAH, KULUNA MÜJDELER VERİYOR Kıymetli Kardeşlerim… Cenâb-ı Hakk, Hadis-i Kutsî’de “Ben kulumun zannı üzereyim.” buyurmaktadır. Bir kulun hesabı görülüyor. Sonunda cehenneme gitmesine karar veriliyor. Bu kul, cehenneme giderken kendi kendine, “Ben böyle bilmezdim.” diyerek gidiyor. Allah Teâlâ bildiği halde meleklere, “Ne diyor kulum?” diye soruyor. Melekler, “Ben böyle bilmezdim.” diyor ya Rabbi, diyorlar. Kul sözlerinin devamında, “Allah (cc), beni cennete götürür zannediyordum, şimdi cehenneme gidiyorum, günahım ağır geldi.” diyor. Allah (cc), kuluna, “Öyle mi zannederdin.” diye sorduğunda o da, “Evet ya Rabbi!” diye cevap veriyor. Rabbimiz (cc), “Öyleyse kulumu cennet-i a’laya götürün. Ben kulumun zannı üzereyim.” buyuruyor. İstirham ediyorum kötü zan üzere olmayalım. Yani, istiğfar ettiğimiz zaman, Allah beni affeder, diye düşünürsek o zaman Allah (cc) bizi affeder. Öyleyse bu düşünce üzere istiğfarda bulunalım. Bu hadis-i kutsî, kurban olduğum Allah’ın kullarına mükâfatıdır. Müjdelemeyelim de korkutalım mı? Herkesin kulağını müjdeyle doyuralım inşallah. Allah Teâlâ bu hadis-i kutsîde biz kullarına şu müjdeleri veriyor: Kulum, dua ettiği zaman kabûlümü umarsa zannettiği gibi kendisine tecelli ederim. Kulum, “Allahım! Şu evlatlarımı ıslah et.” derse, Ben onun evlatlarını ıslah ederim. Çünkü anne-babanın duası bir peygamberin ümmetine yaptığı dua gibidir. Kulum, “Allah (cc) bana merhamet eder, kendisine giden yola muvaffak kılar.” diye umarsa, Ben ona yardım eder, merhamet eder, onu kendi yoluma gitmeye muvaffak ederim. Ona, eski kötülüklerini terk ettiririm, onun içine kötülüklere karşı nefret veririm, diyor. Hayranım bu hadise. Allah buyuruyor çünkü. Ben öyleyimdir. O, beni zikredince Ben onunla beraberim. O Beni tek başına zikrederse Ben de onu yalnız zikrederim. Tek başına zikrettiğinde ben de ona, “Kulum! Kulum! Affettim kulum!” diye karşılık veririm. Kendimizi böyle teraziye koyalım. O, Beni bir cemaat içinde anarsa, Ben de onu, onunkinden daha hayırlı bir cemaat içinde anarım. Kulum! Senin zikrinden maksat, “Beni cennetine kabul et, girdir.” demekse, kabul ediyorum, sana cennetimi vaad ediyorum. Kulum sadaka verir, zekât verir, fakirlerin elinden tutar, onlara yardım eder. Her nasıl itaatle olursa olsun Bana doğru bir karış gelirse, Ben ona bir arşın yaklaşırım. “Neyin yaklaşır ya Rabbi?” Rızam yaklaşır. Râzı olurum o kulumdan. Bunları hep Hazin Tefsiri’nden aktarıyorum. O her ne zaman ki Bana itaati artırırsa; kaza namazı, kuşluk, evvâbin, teheccüd namazı kılar, ibadetlerini, zikrini artırırsa Ben de ona verdiğim feyiz ve bolluğu artırırım. Evine bereket, geçim veririm. Biz başka başka yerlerde arıyoruz bolluğu. Biz bolluğu; bankada, faizde, haksızlıkta arıyoruz. Bolluğu, evladımıza verdiğimiz sözden dönmede arıyoruz. Hâlbuki bolluk, Allah’a itaattedir. O, bana bir karış yaklaşırsa Ben ona bir kulaç yaklaşırım. O bana yürüyerek gelirse, Ben ona koşarak giderim.” (Buhari, Tevhid 50; Müslim, Zikr 2, Tirmizi, Da’avat, 142) Kulum yürüyerek gelirse ki nereye; İmam Hatip’e, camiye, Medine’ye, Ben de ona koşarak gelirim. Bana, yürüyerek ibadete gelirse, Benim rızam da ona koşarak gelir. Razıyım Ben senden, derim. Kulum Bana karşı olan vazifelerinde çok dikkat ederse; orucuna, teravihine, zekâtına, görevlerine, anasına-babasına saygıya, çocuklarının hakkını gözetmeye riâyetkâr olursa, Ben de onun üzerine feyiz ve bereketimi döktükçe dökerim. Mevlâ bizleri bu müjdelere nâil olan kullarından eylesin. (Âmin) Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted July 2, 2010 HELAL RIZIK VE NAMAZ Şâh-ı Nakşbend (k.s.), namazı huzurla kılmak istiyorsanız şu üç hususa dikkat edin buyurmuş: Birincisi: Kazancınız mutlaka helâlinden olsun. Bir lokma haram kırk gün ameli, duayı durdurur. İkincisi Allah’ın verdiği rızkı helal yemek, huzurla yemek. İnşallah u Teâla bu hususu açıklayacağız. Mühim olan kimin verdiğini bilerek yemektir. Şehvetle arzuyla istekle değil; ibadet niyetiyle yemek. Yani vücûdum ibadet etsin diyerek yemek. Eskiden ekmeği Allah Allah diyerek çiğnerdik. İhvandan birisi, “Efendim bir haftadır yediklerim hep huzurlu hiç rahatsızlık bilmem.” Böyle huzurla yedim mi yediklerin hep vücutta nur oluyor. Sami Efendimiz (k.s.) buyurmuşlardı, "Huzur lokması huzur olur. Şehvet lokması kazurat olur." Onun için huzurla yemek lazım. Bir defasında Ziya Paşa Köşkü'nde Hacı Es'ad Erbilî Efendimiz (k.s.)'in ziyaretinde otuzun üzerinde misafiri bulunuyormuş. Oğlu Ali Efendi babasına, "Efendim! Cemaati dağıtalım, kanunlar buna müsait değil." demiş. Es'ad Efendimiz (k.s.) ise: "Ali, evladım! Bu kapıyı Mevlâ açtı o kapamayana kadar ben kapatamam. Bu kardeşlerimiz bize babalarından daha muhabbetliler." buyurmuşlar. Mânevî baba evladını yerden âlâ-yı ıllîyyîne çıkarıyor, maddî baba âlâ-yı illîyyînden yeryüzüne indiriyor. Yere indirenin hakkı mı yoksa böyle âlim eden, kâmil eden zâtın hakkı mı daha fazla. Allah bizi onların içinden seçip ayırmasın. (Âmin.) Hocan olmasa burayı bulamazdın, bilemezdin. Hoca yol gösteriyor ki geliyorsun. Onlar önder oldular da yolumuzu bulduk. Kardeşimiz anlatıyor, o Ziya Paşa Köşkü'nde bir hafta durduk yediklerimiz hep huzur oluyor. Hicaz'da da öyle oluyor insan. Bir ilaç almaya gidiyordum. Yolda kerameten Sahan Efendi rast geldi. Dönün geriye ilaç almaya hacet yok. Tekkede kutbu cihânın yemeğini huzurla yiyorsunuz da nur oluyor, bir sıkıntı olmaz biiznillah. Bu haller bizde çok olurdu. Akşam bir bardak bal şerbeti içerdik. Zikr ile meşgul olurduk. Biz bunları yaşaya yaşaya geldik bu güne. Şimdi de iş göremez olduk; o günlerin hasretini çekiyoruz. Hiç değilse eski günleri size duyurmuş olalım. Rızık helâlinden olacak, yediğin lokma huzurlu olacak. Abdest alırken baştan başlayıp ayağa gelene kadar her âza ile yaptığın günaha tevbe edeceksin. Ondan sonra iftitah tekbirinde Allah hatırında olarak, elimin dışıyla dünyayı geriye attım diyerek Allah u Ekber dedin mi, ben huzur bulacağım deme, huzur kendi gelir. "Men lem yezuk lem ya'rif." "Tatmayan bilmez." denmiş. Bizzat yaşadık da elimizden alınan şeyler bunlar. Size tavsiye ederim. Allah rızası için böyle namaza durdun mu huzuru düşünmeye hacet yok huzur kendi gelir. Namazı anlatmak çok zor. Haram lokma yiyerek, ibadetten-taatten uzaklaşarak nefsinin esiri olan insanları anlatıp da meclisimizin tadını kaçırmak istemiyorum. Bu tür insanları zikretmekte fayda yok, hatta kalbleri kara insanların zikri meclise ağırlık verir. Vaazın, sohbetin tesirini ortadan kaldırır. Kâfirden, zâlimden ne diye örnek alalım bizim menkıbelerimiz varken. Atâullah İskenderî Hazretleri (k.s.)'nin Tâcu'l-Arûs adlı eserini mütâla ediyorum. Buyuruyor ki: "Masiyetten kalbleri kararmış insanların kalb kokularından dolayı nice büyük evliyaullah vardır ki kırk yıl cemaati terk etmişlerdir." Râbiatü'l-Adeviyye annemize, "Şeytanı düşman ittihaz eder misin?" diye sormuşlar, yok demiş. Kur'an-ı Kerim'de delilleriyle sabit, düşmana buğz etmez misin, diye sorduklarında, "Allah'a sevgiden kalbim lebâleb dolmuş da düşmana adâvete yer bulamıyorum." demiş. O kadar menâkıble, evliyâullah sözleri dolu iken onlara yer yok, alan alsın. Mevlâ iyilerin meclisinde bulunmayı, huzurla yiyip huşûyla namaz kılmayı, aşk-ı İlâhi ile dolmayı nasib buyursun. Hamd olsun âlemlerin Rabb'i olan Allah'a. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted July 11, 2010 İLİM NURANİ BİR PERDEDİR Peygamber Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyurmuşlardır: “Allah u Teâlâ’nın nûrdan ve zulmetten yetmiş perdesi vardır.” İnsanların kimileri bu zulmânî perdelerle, kimileri ise nurânî perdelerle perdelenmiştir. İlim ise nurânî bir perdedir ve bazen kişiyi yoldan alı kor. Hakk’a vâsıl olmağa engel olur. Onun için büyüklerimiz “Keşke ‘kâle yekûlu’ bilmeseydiniz, evladım!” demişlerdir. Böyle kimselerin seyr ü süluku çok zordur. İhlassız ilim zararlıdır. Okumalı, ilim elde etmeli ama çok da tevazulu olmalı. Kibirden kaçınmalı. Bu mevzûyu daha güzel izah etmek için size Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretlerinden bir menkıbe nakledeceğim. Mevlânâ Hâlid (k.s.), Çeştî, Kâdirî, Kübreviyye tarîkatlerinden icâzet almış, hâfız-ı Kur’ân, muhaddis, müfessir, fakîh, bir büyüğümüz. Zâhirî ve bâtınî ilimlerde bir zirve. Bu mıntıkaya Nakşi tarikını saçan o oldu. Âlicenâb idi. Ahlâk-ı hamide sahibi idi. Allah yolunda kınayıcının kınamasından korkmazdı. Kendisine halktan gelen ezâlara katlanır sabrederdi. Gönlü Hak yolunda sabit, açık ve anlaşılır bir lisanla konuşan, tatlı dilli hoş sohbet bir kimse idi. Ruhsatla amel etmezdi. Azimetle amel ederdi. Hastaları ziyaret ederdi. Dul ve yetimleri gözetirdi. Mevlânâ Hâlid (k.s.)’in öyle bir ilmi vardı ki, kuşu kapan ırmak, hızla yağan yağmur, sahili bulunmayan bir deniz gibiydi. Ama bir türlü mutmain olamıyordu. Kendisine perde olan bu ilmin yerine ledünnî bir ilme sahip olmak istiyordu. Bu da ancak bir mürşid-i kâmil sayesinde olurdu. Hindistan, Cihanabad, Dihle şehrinde Abdullah Dehlevî hazretlerine gitti. Abdullah Dehlevî (k.s.)’nin dergâhına girdi. Kendini tanıttı: “Süleymâniye, Bağdat ve Şam âlimlerinden Mevlânâ Halid!” dedi. Abdullah Dehlevî (k.s.) önce onu, dergâhın abdesthanelerinin temizliğine gönderdi. “O, pis taşları yıkasın, temizlesin!” dedi. Hazret-i Hâlid (k.s.) hiç itiraz etmeden elde süpürge ve su kovası hizmete başladı. Bir gün yorgunluk anında nefsi, onu zayıf bularak yüklendi: -Ey Bağdat ve Şam diyarlarının büyük âlimi Mevlânâ Hâlid! Deli mi veli mi belli olmayan bir kişinin sözüyle kalkmış, dağlar diyarlar aşmış, aradığını bulamamışsın. Hani mürşid-i kâmil? Durmadan sana pislik temizlettiriyorlar. Bunun ledünnî ilmi nerede? Seyr ü sülûku nerede? Sahili olmayan bir umman gibi ilmi olan, muhaddis, müfessir, bir adama cahillerin kapısında pislikleri temizlettiriyorlar. Bu cahillerden ayrıl git! Halidi Bağdadî (k.s.) hemen nefsine karşı gelir: -“Nefis! Uzatma! Gerekirse sakalımla temizlerim!” der ve işine ihlasla devam eder. Abdullah Dehlevî (k.s.) o esnada pencereden bakmaktadır. Halid’in elindeki süpürgeyi ve kovayı melekler taşıdığını görür. Onu çağırır ve şöyle söyler: -Oğlum Hâlid! İlmin cihanı tutmuş, bilgin dünyaya kafi. Tek noksanın bunlardan kaynaklanan nefsinin gururu ve kibri idi. Onu ayaklar altına aldın. Artık işini melekler görür oldu. Bağlı olduğumuz efendilerimiz şeriat, tarikat, ve marifetle hakikate erenlerdir. Sen de artık gidip bütün iklimleri irşat edebilirsin. İşte kardeşlerim; mürid olup murada ermedikçe vuslat gerçekleşmez. Büyüklenmekle, kibirlenmekle seyr ü sülûk olmaz. Ancak tevazuyla vâsıl-ı ilallah olunur. Yok olacaksın da var olacaksın. Yok olmayınca var olunmaz. Cenab-ı Hakk, büyüklerimizin ruhaniyetini üzerimizden eksik buyurmasın. Bizleri âlim ve muhlis kulları zümresine ilhak buyursun. (Âmin) Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted July 22, 2010 Allah’ı ve Ölümü Tefekkür!.. Kıymetli Kardeşlerim. Bize şahdamarımızdan daha yakın olan Allah u Zü’l-Celâl Hazretleri şöyle buyuruyor: Her nefis ölümü tadıcıdır; sonra ancak bize döndürüleceksiniz. (Ankebût: 29/57) Nerede olursanız olun, (hatta) yüksek kalelerde bile olsanız, ölüm size yetişir. (Nisâ: 4/78) Ey iman edenler! Allah’ı çokça zikredin! (Ahzâb: 33/41) Bilesiniz ki, kalpler ancak Allah’ın zikri ile mutmain olur. (Ra’d: 13/28) Bedenimizin hastalıkları olduğu gibi kalbimizin de hastalıkları vardır. Kalbî hastalıklar, Allah’ı çokça zikir ve ölümü dâima tefekkür etmek suretiyle şifa bulur. Tarîkat-ı Aliyye’de ölüm tefekkürü, sâlikin âlî makâmlara yükselmesine vesile olur. Ölüm tefekkürü; bizleri, daha bu dünyada iken “ölmeden önce ölmenin” sırrına vâkıf kılar. Dünya muhabbeti ile hastalanan kalbin şifası için âriflerin reçetesi, ölüm tefekkürüdür. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) bir Hadîs-i Şerif’lerinde, “Kalpten dünya muhabbetini sökücü ölümü çokça zikredin.” buyuruyor. Kalp evi, dünya ve onun içindeki kaygılardan temizlenince Pâdişâh-ı Âlem orayı teşrif eder. Sür çıkar ağyârı dilden tâ tecellî ede Hakk Padişâh konmaz saraya hâne ma’mûr olmadan Yunus ko yalan da’vâyı gel ortaya ko sivâyı Temiz et gönül evini dost gelicek kondurmaya Müridân rabıtadan lezzet alamıyorsa, bu, onların, ölüm tefekkürünü iyi yapamamalarından kaynaklanmaktadır. Tefekkür-i mevtimizi; canımızın bedenimizden yavaş yavaş çekildiğini, teneşir tahtasında gassâlın soğuk ellerinin bedenimize dokunduğunu, kabirde bize sorulacak zorlu suallerin neler olacağını, haşr için kalkınca sûretimizin ne şekilde görüneceğini, amel defteri, sağdan verilen bahtiyar kullardan mı yoksa soldan verilen bedbaht kullardan mı olacağımızı, amellerimizin mizan terazisine konulduğunda hangi tarafın ağır geleceğini düşüne düşüne yaparsak gerçek mânâda bir ölüm tefekkürü yapmış oluruz. Yevm-i Kıyâmette mizanın sağ tarafında Âlemlerin Efendisi Muhammed Mustafa (s.a.v.) oturacak. Şayet günahlarımız ağır basarsa, ümmeti olduğumuz O Güzel Nebî’ye karşı yüzlerimizin etleri utançtan dökülmez mi? Kardeşlerim, hacalet nârı cehennem nârından daha şiddetlidir. Utanmak ateşi, nâr-ı cehennemde yanmaktan daha zordur. Seherde açılan güller hürmetine Zikrinle dönen diller hürmetine Rükûa bükülen beller hürmetine Hacâlet nârına yakma Yâ Rabbi Kâmil bir ölüm tefekkürü sayesinde, zikrin ve rabıtanın tesiri kalpte daha iyi hissedilir. Hatırımızda “Allah” ve “ölüm” durmuyorsa, bu hâl nefsimizin mertebesinin aşağı oluşundandır. Nefs-i emmâre, levvâme, mülhime kalbe Allah (c.c.)’ın muhabbetini, O (c.c.)’nu düşünmeyi koydurmaz. Nefs-i mutmainneye erişince letâif-i hamse-i âlem-i emr (kalp, ruh, sır, hafî, ahfâ) biter, letâif-i hamse-i âlem-i halk (hava, su, toprak, ateş, nefis) biter, nefy ü isbat biter. Bu mânevî sırları elde ettikten sonra da “Allah’ı hatırımdan çıkarayım.” desen bile çıkmaz. Zirâ gönlün içine işlemiştir O (c.c.)’nun sevgisi. Mevlâ bizlere Zâtının sevgisini lütfetsin de huzur-ı İlâhi’de utançtan yerlere geçmeyelim. Hamd olsun âlemlerin Rabb’i olan Allah’a. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted July 24, 2010 SALAVAT' A DEVAM LAZIM Bazı insanların imansız öleceğine işaret eder kitaplar. Ben en mühim şu üç maddeyi zikredeceğim. Birincisi, Allah’ın verdiği iman nimetine şükretmeyenin, ikincisi gücünün yettiğine zulmedenin, üçüncüsü de ölürken imanla mı ölürüm, imansız mı ölürüm diye kaygı çekmeyenin imansız ölmesi muhtemeldir. İmanına şükredemeyen, gece kalkıp da ağlamayan, “Ya Rabbi” o kadar Yahudi, o kadar Nasrani, o kadar Mecusi, o kadar komünist, o kadar mason, o kadar aptal, her biri bir türlü halketmişsin de benim annemi Aişe, babamı Şıh Mustafa Efendi etmişsin. Çok şükür ya Rabbi! demezsem; şükrünü, miras kalmış gibi bir şey zannedersem, ölürken “üüüf” dedim mi şeytan imanımı alır, geçer gider. Onun için Allah’ımız cümlemizin imanını Şeytanın hilesinden muhafaza buyursun. Sözlerin seyyidi Allah demek, Kur'an okumak ve salâvatı şerife getirmektir: Lailahe illallah, Muhammeden Resulullah “Allahümme salli ala seyidine Muhammed ve ala alihi ve sallihi ve sellim”. Birisi tavaf ederken böyle diyormuş. Abdullah İbn-i Mübarek Hazretleri dayanamamış “Her şavtın her kıyamın bir duası var onu yapsana yavrum.” Demiş. Genç: “Yok, ben salavatı şerife okurum” demiş. Ne diye? Babamla beraber hacca geliyorduk; çadırın içinde babam vefat edince suratı hayvan suretine dönüverdi. Merkep sıfatında oldu. Şeriata çok inatlaşırdı da onun için oldu. Ağladım, ağladım. Kimseye duyuramadım. Çadırın içinde gece baştan aşağıya yemyeşil bir nura sarılmış birisi geldi, yüzü güneş gibi parlıyor, babamı baştan aşağıya sıvadı, böyle nura tebdil oluverdi. Tuttum eteğinden; kurbanın olayım. Şu sıkı zamanıma yetişen, sen kimsin de beni kurtardın bugün. Babamı yarın merkep suretinde çıkarsam utanacaktım, dedim. “Ben Muhammed Mustafa’yım” dedi. “Allahümme salli ala seyyidina Muhammed.” Ümmetim sıkıştı mı böyle yetişirim ben. O bana her gün yatsıdan sonra yüz defa “Allahümme salli ala seyyidina Muhammedin ve ala alihi ve sahbihi ve sellim” okurdu. Bugün okuması gelmedi dedim; melekler öldü Ya Resulallah. Suratı da bozuldu, hayvan suretine döndü.” dediler. O beni unutmadı ben de bugün onu unutmam dedi. Geldim, sığadım, nura gark oldu… Bunu böyle görünce başka duayla niye meşgul olayım. Salavat getirdik mi bir melaike oturuyor. Hepimizin ismini birer birer biliyor, sayıyor. “Ya Rasulullah bir mecliste sana şunlar, şunlar, şunlar, salâvat gönderdiler; kabul et.” “Kabul ettim. Benden de onlara selam olsun, selamet olsun.” diye Peygamberimiz ordan bizim selametimize dua ediyor, elhamdülillah. Mevlamız şefaatlerinden mahrum etmesin. Hamdolsun âlemlerin Rabbi olan Allah’a. Yahyalılı Hacı Hasan Efendi K.S (Kalemdar) Quote Share this post Link to post Share on other sites
sark 208 Report post Posted August 1, 2010 SALAVAT' A DEVAM LAZIM Bazı insanların imansız öleceğine işaret eder kitaplar. Ben en mühim şu üç maddeyi zikredeceğim. Birincisi, Allah’ın verdiği iman nimetine şükretmeyenin, ikincisi gücünün yettiğine zulmedenin, üçüncüsü de ölürken imanla mı ölürüm, imansız mı ölürüm diye kaygı çekmeyenin imansız ölmesi muhtemeldir. İmanına şükredemeyen, gece kalkıp da ağlamayan, “Ya Rabbi” o kadar Yahudi, o kadar Nasrani, o kadar Mecusi, o kadar komünist, o kadar mason, o kadar aptal, her biri bir türlü halketmişsin de benim annemi Aişe, babamı Şıh Mustafa Efendi etmişsin. Çok şükür ya Rabbi! demezsem; şükrünü, miras kalmış gibi bir şey zannedersem, ölürken “üüüf” dedim mi şeytan imanımı alır, geçer gider. Onun için Allah’ımız cümlemizin imanını Şeytanın hilesinden muhafaza buyursun. Sözlerin seyyidi Allah demek, Kur'an okumak ve salâvatı şerife getirmektir: Lailahe illallah, Muhammeden Resulullah “Allahümme salli ala seyidine Muhammed ve ala alihi ve sallihi ve sellim”. Birisi tavaf ederken böyle diyormuş. Abdullah İbn-i Mübarek Hazretleri dayanamamış “Her şavtın her kıyamın bir duası var onu yapsana yavrum.” Demiş. Genç: “Yok, ben salavatı şerife okurum” demiş. Ne diye? Babamla beraber hacca geliyorduk; çadırın içinde babam vefat edince suratı hayvan suretine dönüverdi. Merkep sıfatında oldu. Şeriata çok inatlaşırdı da onun için oldu. Ağladım, ağladım. Kimseye duyuramadım. Çadırın içinde gece baştan aşağıya yemyeşil bir nura sarılmış birisi geldi, yüzü güneş gibi parlıyor, babamı baştan aşağıya sıvadı, böyle nura tebdil oluverdi. Tuttum eteğinden; kurbanın olayım. Şu sıkı zamanıma yetişen, sen kimsin de beni kurtardın bugün. Babamı yarın merkep suretinde çıkarsam utanacaktım, dedim. “Ben Muhammed Mustafa’yım” dedi. “Allahümme salli ala seyyidina Muhammed.” Ümmetim sıkıştı mı böyle yetişirim ben. O bana her gün yatsıdan sonra yüz defa “Allahümme salli ala seyyidina Muhammedin ve ala alihi ve sahbihi ve sellim” okurdu. Bugün okuması gelmedi dedim; melekler öldü Ya Resulallah. Suratı da bozuldu, hayvan suretine döndü.” dediler. O beni unutmadı ben de bugün onu unutmam dedi. Geldim, sığadım, nura gark oldu… Bunu böyle görünce başka duayla niye meşgul olayım. Salavat getirdik mi bir melaike oturuyor. Hepimizin ismini birer birer biliyor, sayıyor. “Ya Rasulullah bir mecliste sana şunlar, şunlar, şunlar, salâvat gönderdiler; kabul et.” “Kabul ettim. Benden de onlara selam olsun, selamet olsun.” diye Peygamberimiz ordan bizim selametimize dua ediyor, elhamdülillah. Mevlamız şefaatlerinden mahrum etmesin. Hamdolsun âlemlerin Rabbi olan Allah’a. Yahyalılı Hacı Hasan Efendi K.S (Kalemdar) bahsettiginiz hangi silsiledir? Quote Share this post Link to post Share on other sites
Kalemdar 293 Report post Posted August 1, 2010 ***ALTIN SİLSİLE*** Hâlık-ı arz u semâya eyleriz hamd ü senâ Ahmed-i Muhtâr'ı kıldı âleme nûr-ı hüda Hazret-i Sıddîk u Selmân, Kâsım u Ca'fer gibi Eylemiş neşr-i hakîkat Bâyezîd-i reh-nümâ Bü'l-Hasen zât-ı mükerrem Bû Ali kân-ı kerem Yûsuf-i vâlâ-şiyem sâlâr-ı ceyş-i asfiyâ Hâce Abdü'l-hâlik oldu Ârif ü Mahmûd'a pîr Şeyh Alî, Baba, Külâl etti cihânı rûşenâ Vâris-i taht-ı tarîkat şâh-ı âlem Nakşbend Eyledi Hâce Alâu'd-din'i halka pîşuvâ Oldu Ya'kûb'e Ubeydullâh-ı Ahrârî halef Hazret-i Zâhid'le geldi âleme zevk u safâ Nûr-i ceşm-i ma'rifet Dervîş Muhammed, Hâcegî Feyz-i Bâkî'le cihân-ı ma'nevî buldu bekâ Hazret-i Ahmed müceddid Urvetü'l-vüskâ olup Şeyh Seyfü'd-dîn ü Seyyîd Nûr'a nûr-ı i'tilâ Şâh-ı Mazhar şâh-ı Abdullâh-ı pîr-i Dehlevî Hazret-i Hâlid'le oldu kalb-i sâlik pür-zıyâ Seyyid-i âlî-neseb Tâha'l-Hakkarî'den sonra Pîrimiz Tâha'l-Harîrî oldu kutbi evliyâ Eyleriz arz-ı dehâlet dergeh-i sâdâta biz Es'ad u ihvân-ı dîne mağfiret kıl ey Hudâ Hamd ederiz Zü'l-Celâle halk eyledi şems-i rûh Rabt-ı kalp yaptıkça verir feyzi ol Sâmi-i ûla Oldu Kalemdar serçeşme-i hakîkat bizlere Buldu feyzi ihvan bâ-safâ ânınla daima Ya Rab! Salli alâ Nûr-il Hûda Şemsid-duhâ Hayril-verâ Ve alâ âlihî ve sahbihî limen bi iktidâ. Ruh-u şerifleri için Üç İhlas Bir Fatiha Mahmut Sami Ramazanoğlu (K.S) efendimizden sonra kol ikiye ayrılmıştır.Sultanımız kendisinden sonra iki halifesine icazet vermiştir.Bunlardan birisi İstanbul koludur Musa Topbaş (K.S), bir diğeride Kayseri koludur.Yahyalı Hacı Hasan Dinç (K.S) efendimizdir.Silsilenin istinad noktası Şah-ı Nakşibend Hz.dir.Tarikimiz hamdü senalar olsun Nakşibendi tarikidir. Quote Share this post Link to post Share on other sites
sark 208 Report post Posted August 1, 2010 Mahmut Sami Ramazanoğlu (K.S) efendimizden sonra kol ikiye ayrılmıştır.Sultanımız kendisinden sonra iki halifesine icazet vermiştir.Bunlardan birisi İstanbul koludur Mahmut Topbaş (K.S),bir diğeride Kayseri koludur.Yahyalı Hacı Hasan Dinç (K.S) efendimizdir.Silsilenin istinad noktası Şah-ı Nakşibend Hz.dir.Tarikimiz hamdü senalar olsun Nakşibendi tarikidir. anlasıldı. sagolun Quote Share this post Link to post Share on other sites
tugra 6 Report post Posted August 3, 2010 Mahmut Topbaş dediğiniz ve (muhtemelen) elinizin sürçtüğü zat aslında; Osman Nuri Topbaş (k.s.)un Peder Beyleri Merhum Musa Topbaş (k.s.)tur. Mahmut Topbaş, Milli Gazete'de köşe yazarlığı yaptı veya yapmaya devam ediyor. Ayrıca Kur'an-ı Kerim meali olarak da bir paylaşımı bulunmaktadır, paylaşımları uzatılabilir.. Quote Share this post Link to post Share on other sites
