Abim Şehid Olunca...

[Abdülhamid-HAN 0]

Belki bir şehid haberini televizyondan almak içimizde ufak fırtınalar koparabilir. gözlerimiz dolar, tüylerimiz diken diken olur... dişlerinizi hem ağlamak için sıkarsınızız, hem de içinizdeki nefreti ancak bu şekilde dışa vurursunuz... sonunda çaresiz kalırız, sunucu diğer habere geçer "paparazzilerin el ele yakaladığı sevgililer büyük bir dikkatle izlenir, beş dakika evvelki şehid haberi 1 dakika içinde unutulur"... ertesi gün hayatımıza aynı şekilde devam...

konuşmalar yapılır, telgraflar okunur: "şehidimizin geride kalan aile fertlerine başsağlığı dileriz..." ve hayat devam eder.... peki şehidin geride kalan aile fertlerinin hissettikleri? işte bir şehid yakını gönüldaşımın gardaşımın , bir şehid ailesinin neler yaşadığını anlattığı gerçek hayattan kısa bir kesidi sizlerle paylaşmak istedim... Allah(cc) bütün şehitlerimize rahmet eylesin... bizleri, onların şefaatine layık eylesin...

 

ABİM ŞEHİT OLUNCA...

Hüseyin DAMBURACI [email protected]

Tarih 25 Temmuz 2007,saat 07:35.Kötü bir rüya,kabus dedikleri şeyden yani.İki tane izbandut gibi adam girmiş kollarıma, hareket etmemi engelliyor.Sonra babamı getiriyorlar ve hiçbir şey sormadan gözlerinin içine baka baka kesmeye başlıyorlar sağ ayağını bilekten.Çırpınıyorum,bağırmaya çalışıyorum ama nafile.Öylece kan boşalıyor babamın bacaklarından.

Gözlerimi açıyorum ki babam telefonla konuşuyor.Nöbeti erken bırakmış,çıkmış hastaneden atlamış, gelmiş yaylaya.Gözlerim kapalı dinliyorum, o saatte “hayırdır inşallah” diyerek, hala o kabusun etkisindeyim.Sesi titremeye başlıyor.''Yeğenim olur.Ne oldu?'' diyor babam, ne duyacağını bile bile.Sonra doğru söyle bak yalana gerek yok diyor,o an babama çok yakın olmama rağmen sesini neredeyse duyamaz bir hale geliyorum.Sesi giderek kısılıyor,sesinin titreyişi de artık çok net belli oluyor.Sonra birden susuyor,oturuyor oracığa.Ama bütün bunlara rağmen ben gözlerimi açmakla açmamak arasında kalıyorum.Açsam farkına varacağım ki rüya değil,açmasam başka;annem de ayaklandı,ne babam ne de annem ayakta duracak halde değiller.Gözlerimi açınca rüyayla gerçek arasında gidip geliyorum.Sanki rüyadayım hala;gerçekten de babamın ayağını kesmişler oturmuş kalmış o hep dimdik durabilmeyi beceren adam.Sanki uyanmışım çoktan;yüreğim sızlamaya,gözlerim yaşarmaya başlamış.

Bir an evvel üzerimizi değiştiriyoruz ve Mut'a doğru ilerlemeye başlıyoruz.Yolda kimsenin ağzını bıçak açmıyor.Ama herkesin fikri aynı,yüreği aynı iç çekişlerden öyle belli oluyor ki.

Saat 07:55 amcamın evi bizim evin hemen 2 ev yukarısında oraya gidiyoruz ama bende hala bir ümit var;belki diye.Ne bileyim oraya kadar güçlü bir şekilde gelebilmek içindir belkide.Bizden 5 dakika önce garnizon komutanı getirmiş haberi yanında sağlık ekipleri durumu ağırlaşanlara ilk müdahale yapacaklarmış...”Başımız sağolsun tüm müdahalelere rağmen oğlunuz Şırnak/Uludere'de girdiği çatışma sonunda kurtarılamayarak şahadet mertebesine ulaştı!”

Zaman kavramının unutulduğu,intikam ateşinin tüm vucüdu sardığı ama o an itibariyle elden bir şeyin gelmediği,saniyelerin dakikaları dakikaların saatleri kaybettiği,gözlerden akan yaşın yürek yangınını söndüremediği anlatılamaz ruh hallerinin yaşandığı bir durum.

Yedi senedir yüzlerce operasyona girmiş,onlarca kelle almış,yeri geldi mi yirmi gün dağdan inmemiş,çevik,iri yarı bir adam...Gözlerimin önüne geliyor, o an hayır diyorum bir yanlışlık olmuştur,o değildir belki de.

Ama tanıdık,tanımadık her gelen sanki şahadeti tekrar takrar haber vermeye geliyor.Evin önü çok kısa bir sürede ağlayan,ağlayamasa da yürekleri kanayan insan kaynamaya başlıyor.Bense bütün bunlara rağmen selayı bekliyorum hala bir yanlış anlama olmuştur belki diye.

O,zamanın durduğu,nefes alıp vermenin güçleştiği,kalp atışının hissedilmez olduğu,bir mahşer yeri olan''bir yanlışlık olmuş bekleyişinin''son durağı...

Hoca efendi sessizliği yırtarcasına başlıyor;Essalatü vesselamu aleyke ya Rasulallah esselatü vesselamu aleyke ya Habiballah

esselatü vesselamu aleyke ya seyyiden evveline vel ahirin.velhamdulillahi rabbil alemin.

İşte o an, başka bir evre başladı.Yok bir yanlış anlama.O hep türküsünü yaktığımız yolunu gözlediğimiz şehitlik mertebesine ulaştı ailemizin bir ferdi, hem de aslanlar gibi çarpışarak 7 senelik mücadelenin ardından ama...

Adına PKK denen hain örgüt 15 Ağustos 1984'de Eruh ve Şemdinli baskınlarıyla başlamıştır kahpe işlerine. Aradan 23 yıl geçmesine rağmen bu 'hain teşkilatlanma' başının ezilmesi yerine gün geçtikçe küstahlaşarak ve resmi bir ağız takınarak yolsuz yoluna devam etmektedir. Artık iş öyle bir hal almıştır ki şehit ailelerimizin kendi yürek yangınları yetmezmiş gibi, bir de bu 'hain teşkilatlanmanın' siyasi kanadı tarafından milletin yüce meclisinden yapılan açıklamalar şehit analarının babalarının ve eşlerinin yüreklerine birer kor olarak düşmektedir. Tabi bu durum şehit cenazelerinden şehit cenazelerine üzülmüş rolü yapan o ''güneş gözlüklü büyüklerimizi'' ne kadar ilgilendiriyor bilemiyorum. Ama yakından takip edebiliyorum ki o analar, babalar, eşler ve yetimler her şehit haberinde tazeliyor yürek yarasını. Bizim yaşadığımız, üzüldüğümüzü söylediğimiz anları, onlar bir hayat boyu yaşıyor. Gözlerini her kapayışlarında akıllarına o eski güzel günler geliyor. Gözleri açıkken de zaten sürekli ya fotoğraflara bakıyorlar ya da bayrağa...

Şüphe yok ki şehitlik makamı ahirette peygamberlerden sonra ulaşılabilecek en yüce makamdır. Allah, şehitlerimize cenneti vaad etmiş, peygamber efendimiz ise''Şehitler Allah'tan şunu istediler : Ya Rabbi bizi dünyaya tekrar gönder ve senin uğrunda bir kere daha şehit olalım''şeklinde buyurarak, Allah yolunda can vermenin ne kadar ulvi olduğunu anlatmıştır.Yine şüphe yok ki her Türk gencinin yaşarken muradıdır şehit olabilmek ve kendisine ocağını açmış peygambere koşmak.Aması ise neidüğü belirsiz iki aşiret reisinin sözüne bakar duruma gelmiştir. Binlerce yıllık kökü olan,yedi düvele meydan okumuş bir devlet;Türkiye Cumhuriyeti ve bu köklü devlet hala insanlarına düşman diye gölgeleri göstermektedir.Oysa ki sorunun doğru tespit edilemediği yerde asla bir çözüme varılamaz.

Evet baylar,bayanlar!Ateş gerçekten de düştüğü yeri yakar.Artık 23 senedir gölgelerle savaştığımızın farkına varalım ve bu yangın sönsün.Hainler de hiç boşa sevinmesin.Şehitlerimiz bizim gururumuzdur.Vatanlarını,milletlerini ve soyadlarını gururlandırır,onurlandırırlar.Babalar evlatlarını koklayamadan göç etmesin;inancımız tamdır ki o tadı alacaklardır;çünkü Allah cennetinde o kutsal babalara,evlatlarının kokusunu burunlarından eksik etmez,eşler bir hayat boyu parmaklarındaki yüzükle ve boyunlarındaki eşlerinden emanet künyeleriyle dertleşmek zorunda kalmasın;inancımız tamdır ki kalmayacaklardır;çünkü Allah onlara öyle bir irade ve dayanma gücü verir ki onlar her an eşleriyle dertleşircesine başı dik durabilirler,analar,babalar kanlarından bir parça olan evlatlarının acısıyla sınanmasın; çünkü herkes emin olsun ki onlar yüreklerindeki yangın ne kadar büyük olursa olsun yüreklerine taş basarlar yine de Allah'a ve vatanlarına isyan etmezler ve evlatlar babasız kalmasın;inancımız tamdır ki kalmayacaklardır;çünkü babaları onların kahramanıdır ve babalarına her ihtiyaç duyduklarında babaları onların yanıbaşındadır...

 

 

 

EMANETİN EMANETİMDİR

 

Dile gel ey kara toprak dile gel!

İllerine nifak girmiş dile gel,

Dile gel şanlı al bayrak dile gel,

Sedat’ımı verdim kucağına dile gel,

 

Kutlu bayrağımıza selam olsun,

Biri çok mu nicesi feda olsun,

Deriz:diri olsun vatan;sağolsun,

Sedat’ımın mekanı cennet olsun,

 

Kan girmiş gayri araya asil kan,

Yürek!odunun meşeden durmayan,

İlerlemesin,dursun artık zaman,

Her saniye bir mermi yüreğime saplanan,

 

Hüseyin’in yürek yangını ne ki?

Evlat acısı mı, sanki benimki?

Ya gözü yaşlı eşe ne denir ki?

Allah'tandır, lafla olmaz abla seninki,

 

Doğmamış yeğen;gözüm iste senindir,

Sen şehit evladısın gücün babandır,

Rahat uyu abi şeref senindir,

Hiç merak etme sen; emanetin emanetimdir...

( YENİDEN SERDENGEÇTİ DERGİSİ / KASIM-ARALIK 2007 SAYISI / HÜSEYİN DAMBURACI)

[Ziyad_e 1]

Evet gerçekten çok güzel bir noktaya değinmişsiniz. Yani nasıl duygu taşıyoruz anlayamıyorum, insanlığımdan utanıyorum gerçekten.

 

Mehmet Akif diyor ya;

Duygusuz olmak kadar dünyada lakin dert yok,

Öyle salgın ki mel'un; kurtulan bir fert yok!

Kendi sağlam,ruhu ölmüş, hissi ölmüş milletin,

İşte en korkuncu hüsranın, helakın, haybetin!"

 

Gerçekten Asr Suresinde buyurulduğu üzre tam bir hüsran çağı. Sanki öyle bomboş otururken iki damla gözyaşı dökerek sırf Müslüman oldukları için katledilen kardeşlerimize, İslam ı bozulmak için bir iç savaş açılmaya çalışılan yurdumuza karşı görevimizi yerine getirmiş gibi huzur(!)lu bir şekilde yaşamaya devam ediyoruz.

 

Keşke Mehmet Akif gibi bir yüreğimiz olsaydı:

 

HÜSRAN

Ben böyle bakıp durmayacaktım, dili bağlı,

İslam'ı uyandırmak için haykıracaktım.

Gür hisli, gür imanlı beyinler coşar ancak,

Ben zaten uzun boylu düşünmekten uzaktım!

Haykır! 'Kime, lakin? Hani sahibleri yurdun?

Ellerdi yatanlar, sağa baktım, sola baktım;

Feryatımı artık boğarak, naş'ımı tuttum,

Bin parça edip şi'rime gömdüm de bıraktım.

Seller gibi vadiyi eninim saracakken,

Hiç çağlamadan, gizli inen yaş gibi aktım.

Yoktur elemimden şu sağır kubbede bir iz;

İnler 'Safahat'ımdaki Hüsran bile sessiz!

[yusuf ziya karataş 2]

ŞEHİDİMİZ SEDAT DAMBURACI'NIN "ELİF GÜLSE" ADINI VERDİKLERİ KIZI DÜNYAYA GELMİŞTİR.ALLAH(c.c) ONA GÜZEL VE UZUN BİR ÖMÜR NASİP ETSİN.BABASI GİBİ KAHRAMAN BİR KIZ OLMAYI NASİP ETSİN.

[yorumyok 0]

ŞEHİDİMİZİN ASİL KIZI "ELİF GÜLSE'YE" BİR ÖMÜR BOYU İMANLI BİR YAŞAM DİLERİM... İKİ CİHANDADA MUTLU OLUR İNŞALLAH...