Marksizm'e, İşçi Sınıfına Ve Hazin Bir Maceraya Dair

[rabia BDG 18]

Yirmi dört yıl önce Marksist olduğumu haykırdım.Bu,ümitsizlikten doğan bir isyandı.Bir nevi meydan okuyuş.O yalnızlık içinde bir şey olmak ihtiyacı.Yılları çeşitli “humiliation”lar içinde geçen, kucağında yaşadığı cemiyette hep yabancı muamelesi gören, bazen Türk,bazen şehirli, bazen insan olduğu için çeşit çeşit hakarete uğrayan göçmen çocuğu bir yere tutunmak, bir komünüteye girmek ihtiyacındaydı. Sınıfı yoktu zaten. Bir bakıma parya.Parya, çünkü köksüz , koruyucusuz.Hasta bir baba, çocuğun maddi ve manevi buhranlarından habersiz. Toprağından sürüldüğü için, bir türlü kendine gelemeyen zavallı bir anne..Ve yuvasına ekmek yetiştirebilmek için kadınlığından vazgeçmek zorunda kalan yiğit ama gözyaşlarından başka yardımı dokunamayan bir abla.Sonra? Sonrası yok... Hafızasında iz bırakan en eski yıllarda sadece itildiğini,istenmediğini, dövüldüğünü hatırlıyor.Neden? Neden onu hor görüyorlardı? Dünyada milletler olduğunu bile bilmiyordu henüz.Ama mahallesindekiler başka bir dil konuşuyordu. Çerkezler vardı, Kürtler vardı, Türkmenler vardı, Türk yoktu.Ne var ki, bunu bir ırk meselesi saymamak lazım.O şehirden gelmişti, konuşması da giyinmesi de farklıydı başkalarından, yabancıydı.Oynamadı, çocuk olmadı,içine ve kitaplarına kapandı.

 

Sonra lise yılları.Yine yalnız, yine yabancı. Açlık,midenin,etin ve ruhun açlığı. Ve inkisarlar. Sevdiklerinin küçüklüğü,hayalinde kurduğu dünyaların birer birer yıkılışı. Evvela öbür dünyanın, sonra,evet sonra..Etüt de yutar gibi okuduğu Yusuf Akçona, “Türk Yurdu” koleksiyonları,”Türk Yıllığı”. Mubassırdan yediği tokat. Bu defa şehirli olduğu için değil, Türk olduğu için, sömürgeciliğe karşı olduğu için hırpalanış. Sonra İstanbul. Putları yıkılan göçmen çocuk yeni putlar peşindedir.

 

Ve bir nisan sabahı evinin aranışı, nezaret,hapishane...

 

Marksist im dediği zaman tek işçinin elini sıkmış değildi, sadece namuslu olmak, korktuğu için sustu dedirtmemek istiyordu.Zaten yaşanmaz bir dünyada idi artık.Seksüel buhran,ruhi buhran..en küçük pırıltı yoktu hayatında.Yüksek tahsil yapmaya ümit edemezdi o vakit.Ne olabilirdi o vakit? Hiç. Bir köy öğretmeni.

 

Markisizm, silinmemek, ezilmemek için sarıldığı bir daldı belki. Belki de inanıyordu. Nasıl inanabilirdi? Onun için, ezilen insanlar, kurtarılması gereken insanlar vardı, ama kim olduklarını bilmiyordu onların. Fakirdi.. Ne var ki kültürü ile adeta tek bir varlık,bir nevi aristokrasi idi.Üç beş kitap okumuştu o konuda, ne kadar anlamıştı, anlayabilir miydi? Orada sınıf kavgası bambaşka renkler altında tecelli ediyordu...O, rüyalarıyla Marksisti belki. Yani kahredici bir realiteden kurtulmak için ilk mütefekkire sığınıyordu.Sonra..sonra yine aç kaldı, yine işsiz kaldı. Sözde beraat etti ama yirmi yıl peşini bırakmadı polis...Bu memleketin büyük faciası, en seçkin evlatlarının beynini ve kalbini itlere peşkeş çekmesi.Halledilmesi gereken büyük dava, bu topraklarda münevverin nefes alacak hale gelmesi.

 

Marksizm bir tecessüstü onda.Herhangi bir Batı memleketinde büyük bir fikir adamı olabilirdi, bir teorisyen olabilirdi. Ezdiler.Acaba ezilen kaç kişi? Her aydınlığı yangın sanıp söndürmeye koşan zavallı insanlarım, karanlığa o kadar alışmışsınız ki yıldızlar bile rahatsız ediyor sizi! Türkiye’de bir sınıf savaşı var mı? Var ya da yok, dava bu değil. Her oyunun kaideleri var.Avrupa burjuvazisi iktidarı beşiğinde bulmadı.Dünya proletaryası bir hakkını şehitler vererek kazanabildi.Ama o ülkelerin hakim sınıfları insanı bu kadar küçülmeye zorlamadılar, düşünceyi kuduz köpek gibi kovalamadılar.Batıyoruz. Ayağımızın altındaki uçurumu kendimiz kazdık.Aydın, gölgesinden korkuyor. Kafasıyla düşünen adamın tutunabileceği dal yok.

 

Neden İşçi Partisine girmiyorsun? Girmem, çünkü benim yerim kütüphane. Ben ışık arayan,aydınlanmak ve aydınlatmak isteyen bir insanım. Politikanın kurtarıcılığına inanmıyorum.İşçi sınıfına karşı beslediğim sevgi de platoniktir, tanımıyorum onları!...

[buyukdogu 529]

Sanırım Üsküdar Belediye'sinin düzenlediği bir proğram var, merhum Cemil Meriç'in anısına.