Deneyim

[kurşunkalem 56]

Çok sevenlerin boynu hep büküktür. Ve tarifsiz acılar içinde, iki dünya arasının yapayalnızıdırlar. İçinde bitimsiz sevgi taşıyor olmak da diğer hususiyetler gibi bir insani varlık sorunudur.

Aşkın aşk kişisi olmak bir nevi seçilmişliktir. Çevredekilerden farklı oluş senin için sadece soyut bir özgürlük/özgünlük olanağı değil; sahibini zamanla yalnızlığa, keskin ve acılı bir varlık hesaplaşmasına, aslında arzu edilmeyen bir toplum dışılığa iten ciddi bir yadırganma anlamı da taşır. Zamanla sinsi bir yabancılaşma boy atmaya başlayacaktır 'öteki'lerle arana. Eğer böyle bir sevgi bitimsizliğinden söz ediyorsak; var oluşsal sevgi seçilmişliğinin öteki yüzü; tek kelimeyle, anadan üryan, buz gibi bir yalnızlıktır.

Yüksek sesle söylenilemeyecek şeyler düşünür o/onlar.. -O ve onlar diye ayırışımızın sebebi; aslında ikircikli bir tereddüdün sonucudur. Aslına bakarsanız sayılarının o kadar çok olması ontolojik olarak mümkün değildir.- Ama biz gene de iyimser düşünüyor ve sayılarının çok olacağı savı üzerinden yorumlar yapmayı tercih ediyoruz. Böylesi insanlık namına daha çok işimize geliyor çünkü.

Düşündüklerini dile getirdiğinde duyanların hoş karşılamayacağını bil/ir/ler. Diyelim düşündü ve dille ifade etti; duyanların dudakları ya komik bir küçümsemeyle büzülecek veya hafifmeşrep bir göz süzüşle dışlayarak “işin mi yok” kabilinden bir el hareketiyle yok sayılıverecektir.

Oysa karşı konulamaz bir şekilde sevmiştir o esmer kızı. Siyah ipek saçları -ten rengi ne olursa olsun saçlar illaki ipektir- takılmıştır bir kez gönlüne. Alelade bir hareketi, bir gülüşü, aslında başkalarına komik, hatta gülünç bile gelecek bir devinişi ona olağanüstü ve dünya harikası geliverir.

Nasıl olmuştur bu? Hâlbuki aynı kızı daha önce binlerce kez görmüştür. Derken bir akşam onu başka bir ışık altında, bir kız arkadaşıyla konuşurken görmüş, değişik, haşarı bir kahkahayla başını yana eğdiğini fark etmiştir. Küçücük zarif elini -aslında hiç de zarif olmayan bir hareketle- ensesine götürdüğünü, bunu yaparken, ince beyaz dantelâlı yeninin geriye doğru dirseğinden aşağı kaydığını görmüştür. Bir kelimeyi, alelade bir kelimeyi nasıl belli bir biçimde vurguladığını, bunu yaparken sesine sıcacık bir tınının gelip yerleştiğini duymuş, kalbi daha küçük, budala bir oğlanken topaç çevirdiği erkek arkadaşlarını gördüğünde duyduğu sevinçten çok daha güçlü bir sevinçle sıkışmıştır.

Artık o akşam ve sonraki bütün akşamlarda onun o kalın, uzunca kesimli siyah örgülü saçı, gülen kara gözü, ensesine uzanan eli, dirseğine kadar sıyrılan yeni, incecik teni ve burnunun üzerinde hafif kemer çizen çillerle dolu görüntüsünü de beraberine alacaktır. Sonraki geceler boyu o sesindeki tınıyı duyumsayacak, o alelade kelimeyi söylerkenki vurguya usulca öykünmeye çalışacak, bütün bunları yaptığı için ürperecek, titreyecek ve hayatının dış etkilere bağlı olarak oluşan ilk uykusuz gecelerine “merhaba!” diyecektir. Bu, yepyeni bir deneyimdir adına aşk denilen.

Aşkın ona birçok acılar, birçok işkenceler ve aşağılanmalar getireceğini bilmez. Ayrıca huzurunu bozacağını da, yüreğini içinde acıdan başka bir şey olmayan ezgilerle doldurup taşıracağını da bilmez. Artık hiçbir işi dört başı mamur bir şekle sokamayacağını, bundan yavaş yavaş bütünlüğü olan bir şey yaratmasına izin vermeyeceğini de bilmez. Yakasına neyin yapışacağını bilmeden aşkı gene de sevinçle kabullenmiştir. Eski alışkanlığına dört elle sarılmış görünür, can havliyle götürmeye çabalar. Okulda dersin zerresi girmez aklına. Hocalar başka telden çalmaya başlar, kendisi başka.

Aşkın kişiyi zenginleştirip canlandırdığı doğrudur. Ama derslerden alınan notlar zayıflar da zayıflar. Zamanla bütünlüğü olan bir şey yaratmak yerine zenginleşip canlanmak ister, kalbinin sıkıştığı anlarda bunu özler durur.