Vefatından Bir Ay Önce

[nameless 53]

Bundan bir ay önce idi. Ziyaretine bir yakınım ile gitmiştik. Söz dolaşıp ölüm konusuna gelmişti ve şöyle sormuştum:

-Üstad'ım, bazı büyüklerin hayatlarını okuyor ve son anlarını öğreniyoruz. İçlerinde ölümü "bir gerdek gecesi" gibi, "bir gül bahçesi " gibi görenleri var. Oysa ben ölümden korkuyorum. Evet, kesin olarak ebediyete inandığım halde korkuyorum. Ne olacak benim halim?

 

Yüzünün renginin sarardığını hissettim ve âdeta ürpererek şöyle cevap verdi:

"-Ben de ölümden korkarım. Şiirlerimi okuyorsunuz. Ölüm, çetin geçit... Onun ötesinde ya "ebedi saadet" veya "ebedi mahkumiyet" var... Bizim gibilere bu kapının önünde tiril tiril titremek düşer. Kendini üzme, bu "korku", "ümit" ile birlikte olunca güzeldir. Allah, son anımızda bizi terketmesin..."

 

Sonra sustu. Biz de sustuk. Bir müddet böyle kaldık. Üstadın başı göğsüne düşmüştü. Sanki, her iki dünyanın birleştiği noktada duruyorduk.

 

Bu hal içinde iken, birdenbire Üstad'ın geniş ve güzel alnının aydınlandığını gördüm. Yüzündeki tefekkür çizgileri, son zamanlarda uzattığı bembeyaz sakalına rağmen , daha da derinleşti, sonra yüzünde tatlı bir tebessüm teşekkül etti. Şöyle dediğini hatırlıyorum :

 

-İslâm, ebediyete inanmaktır. İslâm, insanın ölümsüzlüğüne bağlı bir iman taşımayı emreder. Bütün mesele "sonsuzluk kervanının" peşine takılmakta. Onlar ki Cüneyd'in ağzı ile şöyledir :

"Tasavvuf, Hakk'ın seni sende öldürmesidir! Görüyorsun, İslâm ne güzel...

 

***

 

Ölümü anında, başında bulunanlardan öğreniyorum. Şöyle diyorlar :

"Öyle sakin ve rahat gittiler ki... Ne korku, ne endişe... Tam huzur, sükun ve teslimiyet hali..."

 

(Türk Edebiyatı Dergisi - Temmuz 1983, Necip Fazıl'ın Aziz Hatırasına )

[SiyahCeket 67]

"İslam, insanın ölümsüzlüğüne bağlı bir iman taşımayı emreder."

 

Ölmemek, ilk ve son, büyük kelime;

Çarpıldık, ölmemek için ölüme!

Ver Allah'ım büyük sırrı elime;

Geçmez an, solmaz renk, kopmaz bütünlük.

 

Üstad