AkrostİŞ Şİİr

[tersinim 0]

AKROSTİŞ

Alnındaki kara leke, mazlumların kanıdır.

Mahşere dek silinmez, silinir sanma sakın,

Ey Lanetlenmiş bir kavme köle olmuş köhne dev,

Rahmetinden uzaktır, muhakkak ki Allah’ın

İblislerin, şeytanların yönettiği ülkeler.

Kokuşmuş düzenlerin kan emici bekçisi,

Ağzı kanlı iblisin, aşağılık metresi.

 

Topla gel neyin varsa, topla gel, tüfekle gel,

Esfel-i beşeri çağır; Nemrudunu, firavunu.

Riyanla gel, yalanla gel, bin bir desisenle gel,

Ölen varsa uğrunda, söner mi Hayrulbeşer?

Rüzgâr ol, kasırga ol, ne istersen onu ol,

İslam’ı söndürmeye bulamazsın yine yol.

Sisler ardında güneş, küller altında ateş,

Tutuşurken gönüller, yükselir yavaş yavaş.

 

Bir yanda kara İblis, bir yanda kanlı katil,

İnsanlıktan bihaber, vicdansız üç beş sefil,

Rabbimin son Nurunu boğmaya uğraşıyor.

 

Üzülme; aksa kanın, derya olsa gözyaşların,

Lalezardır senin için, cennetlerdir mekânların.

Korkma; iman denen nur ne söner, ne söndürülür,

Esfel-i Beşer gelse; ne ölür, ne öldürülür.

Dünya dursa, güneş sönse, Nur-u İslam yine sönmez,

İsimler unutulur, şehitler unutulmaz.

Rabbim katında şanın, pek yücedir makamın.

 

Ne gülle yıkar, nede kurşun; göğsündeki mabedini,

Dönerde kuduz köpek ısırır sahibini,

Üflenerek söner güneş, yıkılır belki evren

Yıkılmaz Din-i Mübin uğrunda ölen varken.

 

Edenler bulur elbet Takdir-i İlâhidir bu.

Rabbim katında makbul mazlum duasıdır bu.

 

 

Hüdai ÇAKMAK