Rıfat Araz

[Kalemdar 293]

İRFÂNA DÜŞTÜM

 

Manâ âleminde, vefâ yolunda;

Aşk ile elendim bir cana düştüm!..

Gönül vecde geldi cezbe hâlında;

Derdime gül bastım, dermâna düştüm!..

 

Gurbet, gam bendini bende mi kurdu?..

Mevlâ m emaneti sırtıma vurdu!..

Her katrem hû dedi, duruldu, durdu;

Kaynadım, çağladım devrâna düştüm!..

 

Duydum can özümde ney in zârını;

Özünden ayrılmış buldum varını!..

Başımda gördükçe nefsin dârını;

Ölmeden hesaba, mizâna düştüm!..

 

Ömrüm, kula döndü bir hak uğruna;

Hasret odu düştü gülün bağrına!..

Girdim ibret ile âlem seyrine;

Hayretten süzüldüm, hayrana düştüm!..

 

Ey gönül, dost için yüzümüz var mı?

İhlâs ocağında, közümüz var mı?..

Bu sesler, ahenkler özge diyâr mı?

Bir aşkın elinden mestâne düştüm!..

 

Takvâyla inceldi bu içli sözüm;

Edep dergâhında, tutuştu közüm!..

Bir zikrin nûruna kandıkça özüm;

Sınandım irfandan, irfana düştüm!..

[Kalemdar 293]

İNCİNSEN DE İNCİTME SEN

 

Gönül, yüz dön kin gütmekten;

İncinsen de incitme sen!..

Dost bîzârdır incitmekten;

İncinsen de incitme sen!..

 

Nûr nefesin aşk dolanda,

Gülün yanmaz od alanda!..

Sözün başa dert olanda;

İncinsen de incitme sen!..

 

Can olur mu candan ırak?

Geç ağyârı, sen sana bak!..

O yan çıkan nefsi bırak;

İncinsen de incitme sen!..

 

Sen ki terki terk eyledin;

Günü dünden berk eyledin!..

Tâ elestte ne söyledin?..

İncinsen de incitme sen!..

 

Sendedir arz, arş-ı a’lâ;

Böyle yazmış Kadir Mevlâ!..

Bir hikmettir bu dert, belâ;

İncinsen de incitme sen!..

 

Ma’rifettir hakkı yaymak;

Hatır almak, hatır saymak!..

Sana düşmez gönül koymak;

İncinsen de incitme sen!..

 

Rıfat ARAZ