İhanet Hiç Bu Kadar Arsız Olmamıştı

[En Son Osmanlı 44]

İhanet.. Tek kelime, çok mâna. Şimdilerde daha bir haysiyetsizleşti ihanet. Eşe, dosta, arkadaşa, kardeşe velhasıl hayatın her alanına çirkin yüzüyle müdahale eden ihanet şimdi daha bir moda! Üstelik kollarını beşiğe kadar uzatmış durumda.

 

Haberler geçiyor her zamanki gibi. Normal yurdum haberleri... Darbe planları, kaza haberleri ve diğer gelişmeler. Tüm bu gelişmeler arasında dikkati çeken bir ayrıntı. Dikkatli nazarlar, televole tarzında sunulan bu haberin, abartısız bir ifadeyle, en az darbe planları kadar önemli olduğunu fark etmiş olmalı.

 

Öyle ya, toplumları, bireyleri kemiren ihanet belası beşiklere kadar uzattı kirli ellerini. Çağdaş, medeni bir bayan, sıra dışı bir işi becererek ikizlerini ayrı düşürmeyi başardı. İkizler denince hep, bir iki saniye arayla dünyaya gelen masum bebeler gelirdi akıllara. Ancak aynı günün sabahında sevgilisiyle, akşam ise eşiyle birlikte olan bayanın birkaç saatlik bu becerisi sayesinde, kendilerini yakından tanıyanlar dışında kolayca ayırt edilemeyen ikizler ihanet sayesinde ayrıldı birbirlerinden! Hem de bir kez dahi gülmeden, gülmenin ne olduğunu anlamadan..

 

Beşiğinde her şeyden habersiz biçimde ağlayan bebeğe ihaneti yaşatan zihniyet, aslında toplumun aşınan değerlerinin de habercisi. Belki çok da sıra dışı bir olay değil yaşanan. Sadece meselenin açığa çıkmasıdır asıl ürkütücü olan. İhanete çokça alışmıştık milenyum çağında; ancak bu ihanetin tek yumurtaya kadar bulaşması ürpertiyor bünyeleri usulca!

 

Evlilik denen kutsal müessesenin tek yastıkta kocatma temennileri ve hemen her düğünde doruğa çıkan iyi niyet dilekleri.. Sonrası mı? Bir yastık, iki koca! Ebediyen mutluluk temennileriyle bir yastığa konan iki baş ve bir süre sonra şu veya bu şekilde kirlenen mutluluk! Bu kadar basit!

 

Şimdi meçhul bir geleceğe uzanıyor ikizler. Pek çok bebek gibi onlar da büyüyecekler, onlar da gülecekler, konuşacaklar, oynayacaklar; ama bir yafta gibi kendilerini takip eden bir gerçek yakalarını bırakmayacak. Birkaç saniye arayla hayata merhaba diyen bebekler, hayatın ileriki dönemlerinden birinde bu ürkütücü gerçekle yüzleşecekler.

 

Başkalarının başrolü oynadığı bu film, klasik senaryolarla sona ermeyecek belki de. Bir anlık çirkefliğin acı faturası, doğuştan borçlu bünyelerin yakasını hiç bırakmayacak muhtemelen. Isınamayacaklar birbirlerine belki de. Bir kavga veya ağız dalaşı sonrasında boşboğaz bir bünyenin iğrenç sırıtmalarıyla karşılaşıp acı hakikati öğrenecekler. Yahut bu hakikatle, kendilerini bilir bilmez tanışacaklar. Sonuç ne olursa olsun üvey kardeşliğin de ötesinde ilginç bir leke ile yaşamaya alışacaklar.

 

Aynı mekânda aylarca devam eden arkadaşlık, yoldaşlık sonrasında yan yana beşiklerde büyüyecekler; ayrılığa meydan okurcasına! Ancak sorumlu olmadıkları bir hata, bir yüz kızartıcı eylem, hayat yolunda ayıracak onları insafsızca. Babalardan birinin çocuklardan birini çekip alması değil sorun. Uzun yıllar boyunca devam eden birlikteliği sinsice kemiren ihanettir asıl mesele.

 

Olayın öznesi kayıp. Ortada ihanetin son versiyonlarından biri dururken ihanetin düşmanı olan utancın devrede olduğunu düşünmemiz fazlaca zorlayıcı olur! Muhtemelen yapılanın karşılıksız kalmayacağı düşüncesidir firarın nedeni. Ancak tecrübeler, adı geçen öznenin, hayatının geri kalanını ağlarını kendisinin ördüğü ihanet çemberinde geçireceğini haber veriyor.

 

İhanet edilen kişi ile ihanet olayının kahramanının adı geçen özneyi sahiplenmesi oldukça zor. En azından normal şartlarda. Kim bilir belki de ihanetin bu denlisinin artık alenen yaşandığı toplum daha da farklı gelişmelere gebe! Belki çok geçmeden çocuklarına dönecek adı geçen özne. Bebeklerini birbirinden ayırmadan okşamaya devam edecek. Ancak ihanetin suçlu veya haklı tarafı olan babalar da aynı şeyi yapabilecek mi acaba?

 

Belki geçmişe çabuk sünger çekilecek; ancak hiçbir şey tek yumurtaya bulaşan bu ihaneti anlatmaya yetmeyecek! Evet, masum yavrular büyüyecek, kocaman olacak ve artık iyice sıradanlaşan bu ihanetle yüzleşecekler ve belki de psikolojik sorunlar yaşayacaklar; fakat zamanla alışacaklar bu duruma. Ancak daha ürkütücü olanı, bu ihanetin alışma devresi olmadan sıradan bir eyvahla veya tebessümle geçiştirilmesi ihtimalinde yatıyor.

 

Analara bebelerini kürtajla parçalatmayı öğreten zaman, ikizlerin dünyalarını da ağına hapsetti şimdi. Kim bilir daha neler var sıradanlaşmayı bekleyen kapıda!

 

M.Fatih Akbay,31.01.2010.