Kalemdar 293 Report post Posted May 28, 2011 İnsan başına gelen iyi şeyleri kendinden, kötü şeyleri de hep başkalarından bilir.Ne kadar tuhaf değil mi? Biz hep haklı diğerleri hep haksız (!) İnsanın imanı arttıkça tevazusu da artarmış. Meyve veren ağacın dallarının yere eğilmesi gibi. Allah dostlarının büyüklüğü kendilerini daima kusurlu, eksik görmelerinden geliyor. Bizim küçüklüğümüz de kendimizi daima kusursuz görmemizden… Sebeplere takılıp Müsebbibi göremeyişimizden yani tevhidi bilemeyişimizden… Arifler Sultanı Bayazid-i Bistami Hazretleri; "Tevhid nedir?" diye soranlara şöyle cevap verirdi: - Tevhid yakindir. Yakin ise mahlûkatın her türlü hareketini Allah'ın fiili olarak bilmek ve ef'alinde O'na hiçbir şeyi ortak koşmamaktır. İnsan Rabbını tanıyıp bu tanıma duygusunda istikrara erince tevhide erer. Bunun anlamı fiillerinde O'nun hiç bir ortağı yoktur, demektir. Bu anlayış sebebiyle o şöyle münacatta bulunurdu: "Ya Rabb, benliğimi aradan çıkar, ben seninle oldukça en büyük benim. Nefsimle oldukça en küçük benim." Bu düşüncelere sahip birini seven ve yolundan giden başına gelenlerden dolayı başkalarını suçlayabilir mi? Biz bilmiyoruz, ama bilmek için de yeterince çaba harcamıyoruz. Bize yol göstermek isteyenlere de engel oluyoruz. O Bâyezid ki, Ca'fer-i Sâdık'ın rûhâniyetinden "üveysî" yolla terbiye gördü. O Bayezîd ki, cezbesi istiğraka, sevgisi aşka varan ve tevhid konusunda konuşan sûfîlerdendi. O Bayezîd ki , çağdaşları O'nun ilm-i tevhid ve ilm-i hakikata dair söylediklerini anlayamadıklarından çeşitli ithamlarda bulundular ve onu yedi defa memleketinden ayrılmaya mecbur bıraktılar. Fakat her defasında işleri bozuldu, başlarına belalar geldi. Bunun üzerine onun büyüklüğünü anlayarak hürmet göstermeye başladılar. Ariflerin, Allah için Allah’ın kullarına yol göstermekten başka yaptıkları hiçbir şey yok ve tek beklentileri de Allah’ın rızası. Bu uğurda tüm ezalara ve cezalara katlanmışlar kimseye, anlayamadığı için hor gözle dahi bakmamışlar. Başıma geldiyse güçlenmem için bir fırsattır bu imtihan demişler. Her olumsuz olayda bir hayır görmeye çalışmışlar. Bu yüzden de hep hayra erdirilmişler. Yani hiçbir zaman Rablerini itham altında bırakmamışlar. Madem yolu kendi başımıza bulamıyoruz. Öyleyse yol göstericiyi bulup sımsıkı bağlanmamız gerekmez mi? Bir an önce emniyete ermek için… Beyazıd-ı Bistami Hazretleri, Mürşid olacak kimseyi tanımak için şöyle bir ölçü koymuştu: "Kendisine gökyüzünde uçma veya bağdaş kurma kerameti verilen kimseye hemen kalkıp aldanıvermeyin. Önce onun emir ve nehiy çizgisindeki yerine, şer'i hududa riayetteki durumuna bakın." Kendisi de keramet izharından kaçınır ve bunun kendisi için manevi düşüşe vesile olmasından korkardı. Şöyle anlatırdı: Bir gün Dicle kenarı kenarına vardım, nehrin iki yakası bana yol vermek için birleşti. Ben yemin ederek "Buna aldanmam" dedim. Çünkü, halkın yarım akçeye geçtiği yoldan otuz yıllık amelimi zayi ederek geçmek istemezdim. Bana Kerim lazım, keramet değil! Halkın hali ve ariflerin ahvali arasındaki farkı şöyle belirtirdi: "Halkın ahvali vardır, fakat arifin bir tek hali bile yoktur. Çünkü arifler suretten geçmiş, sirete yönelmiş ve onların varlıkları Hakk'ın varlığında fena bulmuştur. İnsanların Allah'a en yakın olanları insanlara en müşfik olanlarıdır. Zahidlerin dünyadaki arzusu keramet, ahiretteki istekleri makamat, ariflerin dünyadaki istekleri imanla yaşamak, ahiretteki temennîleri afv-i ilahi'ye kavuşmaktır, buyurmuştur. Bize düşen de Allah’ın her dönemde bizim gibi cehalet ırmağında boğulanlara kurtuluş için gönderdiği arifleri bulmak ve muhabbetle hizmet edip izlerini takip etmek! Gerisi lafı güzaf… M.Selim Yılmaz HaberKültür.Net Quote Share this post Link to post Share on other sites
