Allah (c.c) Kuran Ve Peygamber

[Kalemdar 293]

Allah (c.c) Kuran ve Peygamber

 

Dalgın bir vaziyette düşüncelerin beynimde fırtınalar estirdiği bir anda kulağıma gelen ses irkilmeme sebep olmuştu. Hırpani, yorgun, bitkin ve çehresinde hüzün okunan, mimikleriyle adeta acıyı resmeden, saçına sakalına ak düşmüş adam, elinde telefonla sağa sola bakınarak ilerliyor ve telefonun diğer ucunda kendisini dinleyen yeğenine yüksek ama hüzün dolu bir sesle şunları söylüyordu: “Yeğenim düşenin dostu olmaz biliyor musun? Yeğenim bu dünyada şu üç şey dışında her şey boş ve yalan: Allah, Kuran ve Peygamber. Anlıyor musun? Yeğenim düşenin dostu olmaz biliyor musun, Yeğenim bu dünyada şu üç şey dışında her şey boş ve yalan: Allah, Kuran ve Peygamber. Anlıyor musun? Yeğenim Allah’ta Kuran’ın da bunları söylemiyor mu?” Bunları üç defa beklide daha fazla tekrar ediyor, hep aynı şeyleri adeta kürsüden hitap eden hatipler gibi defaatle tekrarlıyordu. Kendisinin ve yeğeninin dışında herkesin duymasını istercesine, kelimelerin de tonlamalarına dikkat ederek telaffuz ediyor aynı sözleri durmaksızın yineliyordu. Bazı şeylerin tekrarı usanç verebilirdi ama tekrarlar bilgileri tazeler ve onların kalıcı olmalarını sağlardı. Belki o adam bundan habersizdi ama sonuçta doğru olanı yapıyordu. Hem doğruları söylüyor hem de doğru bir metod uyguluyordu. Tekrarların tesirinden olsa gerek, bir an duraksadım ve karamsar bir tablo çizdiğim zihnimde, bu sözlerin ışığında içinde bulunduğum ikilemden kurtuldum. Adam, sanki bir münadi gibi gaipten hakikat fısıldıyordu. Hiç bir şey baki değildi, ebedi değildi, üzülmeye, ezilmeye, rencide olmaya değmezdi. Asırlardır hüküm süren imparatorluklar, savaşlar, hükümdarlar, sultanlar zamanın dipsiz kuyusunda yok olup gitmişti. Evet hiçbir şey zaman mefhumuna karşı mukavemet gösteremezdi, zaman her şeyi kuşattıktan sonra çelik dişlileri arasında öğütüyor, yutuyor ve yok ediyordu. Mısırlılar mumyalarıyla, piramitleriyle zamana karşı meydan okuyorlardı ama nafile… O ihata ettiği her şeyi aşındırıyor, eskitiyor, yontuyordu. Bir *mütefekkirin ifadesiyle; “Allah’ın üzerimize attığı bir ağ…” idi zaman. Zaman, dünyanın içerisinde olmasına karşın dünyayı da eskitiyor, dünyayı bile yaşlandırıyordu. Acaba zaman, dünyanın da ötesinde mi idi? Altı milyar yaşında olan dünyanın da vadesi dolacaktı elbette. Her şeyi ardında bırakarak ilerleyen bir tek o idi. Sırf bu dünya için söyleyebilriz ki; artık hüzünlerin, ıstırapların, hasretlerin, ve sair yaşanmışlıkların yerini koca bir yokluk ve hiçlik alacaktı. Doğru, dürüst ve erdemli yaşamaktı önemli olan. Öteler aleminin gereklerini yerine getirmekti aslolan. Kesinlikle adam haklıydı. Her şey yalandı; Allah, Kuran, Peygamber ve onların bize bildirdikleri dışında….

 

* Mütefekkir: Necip Fazıl Kısakürek (R.Aleyh)

 

Kalemdâr.

[mumin 414]

Ne acı aslında. Ben niye varım ki diyor insan içinden. Koca bir yalanın parçası isem niye varım?