Allah’a İtaat Etmeyene İtaat Edilmez!

[Muvazene 190]

1944 İlkbaharında (Büyük Doğu)yu, ilk defa olarak Vekiller Heyeti karariyle kapadılar. Biraz evvel de, Güzel San’atlar Akademisi yüksek mimarlık şubesindeki hocalığımdan, Hasan Ali Yücel’in emri ile atılmıştım.

 

Sebep, henüz rengini tam belli etme imkanını bile bulamayan (Büyük Doğu) nun ,bir iki hadis meali neşretmiş olması… Şöyle, en pest perdeden de, birazcık; birazcık Allah ve ahlaktan bahsetmiş olmak…

 

Kısa bir müddet evvel de, zamanın Başvekili (Saraçoğlu Şükrü) tarafından, tamim olarak, her gün bir fıkra yazdığım gazeteye çifte aylı bir emir gelmişti:

 

“-Allah ve ahlaktan bahsetmek yasaktır!”

 

(Büyük Doğu) da çıkan hadis meali şöyleydi:

 

“-Allah’a itaat etmeyene itaat edilmez.”

 

O zaman Ankara’da gördüğüm Hasan Ali, bana ne demiş olsa beğenirsiniz:

 

“-Bu hadisi neşretmek, bize itaat edilmez demektir.”

 

İnkâr eden, zaten itaat diye bir şey tanımayacağına göre, bir taraftan Allah'ı kabul eder gibi olup bir taraftan itaat etmediğini söylercesine bu garip küfür ifadesi, idrakimi dondurmuştu.

 

Sonra bu adam “Allah” diye kitaplar yazarak öldü. Ne cilve, Allah'ım!

[trradomir 206]

Hakikaten enteresan bir hadise bu. 'Allah'a itaat etmeyene itaat edilmez' hadis-i şerifinin yayınlanması, hükümete karşı isyan olarak kabul ediliyorsa hükümetin Allah'a itaat etmediğinin bundan daha açık bir itirafını bulmak neredeyse imkansız hale gelir, kabak gibi 'itaat etmiyorum ben, isyankarım' demek bu. Hükümetin kendisinde Allah'a itaat edildiğine dair en ufak bir kkanaat mevcut olsa yahut bundan geçtim, itaatsizlik isnadını balıklama bi atlayışla sahiplenme temayülü bulunmasa, 'bizi ilgilendiren bi şey yok' denirdi, sessiz kalınırdı, hadîs tevil edilmeye çalışılırdı veya Allah'a nasıl itaat edildiği gösterilmek üzere satılık ulemaya onlarca takla attırılırdı fakat itaatsizlik öyle bir kabullenilmiş ve sahiplenilmiş ki, 'Vay, bana isyan haa?' diye bir tepki gösterip bunu söyleyen kişinin tepesine binmeye çalışmışlar. imansızlığın bundan daha açık bir itirafını bulmak güç olsa gerek. Hasan Ali'nin sözlerinden bağımsız olarak, sadece olayın penceresinden bakarak düşünsek bile, Milli şaklabanlık tarihimizde önemli bir yer tutan bu rezillik, bir dönemler kimlerin eline düştüğümüzü gösteren acı levhalardan birisidir.

[mehmet 15]

Üstad aynı olaydan " Hesaplaşma" konferansında şu şekilde bahsediyor:

 

.............

 

"Bir geceyi hatırlıyorum. 1943'de bir gece... İstanbul'un bir köşesinde, Beylerbeyi'nde, birkaç genç etrafımda, sabaha kadar konuşulan, sabahleyin gözyaşlarıyle yola çıkılan bir gece... Ve onun peşinden 1943'de ilk Büyük Doğu çıktı. Bu ilk Büyük Doğu zayıf ve kekeme bir ses getirdi. Cumudiye... Buz dağı... O devir buz dağı devriydi. Kir de görünmüyordu, temizlik de... Her şey donmuştu. Şöyle ki; «Allah ve ahlâktan bahsetmek yasaktır!» diye gazetelere tamim gelen devir... Ben o zaman Akademide Batı Edebiyatı hocasıydım. Bunu, bu tamimi bir Fransız gördü ve dedi ki: «Yeryüzünde hiçbir hükümet, hiçbir rejim bu kadar alçalmamıştır!»

 

O zaman bir hadis neşrettik. Şöyle, odanın baş köşesine değil de, bir kenarına sıkıştırılmış gibi, gayet mahçup, gayet mütevazi bir köşede, bir hadis meali:

 

«Allah'a itaat etmeyene itaat edilmez!...»

 

Hemen tuttular, Vekiller Heyeti karariyle gazeteyi kapattılar — o zaman o selahiyet vardı— ve beni, —hoca olduğum için askerden muaftım— asker ettiler, Eğridir dağlarına sürdüler. Şöyle ki, müessesenin mesulü bana Maarif Vekilinden gelen bir mektubu gösterdi:

 

«— Büyük Doğu'yla hocalık arasında bir tercih yapmanızı ihtar ederim!»

 

Ve kâğıt kalem istedim, yazdım Maarif Vekaletine:

 

«— Elli küsur kişilik sınıfımdan ziyade bütün vatan sathını kaplayan talebelerime hitap etmek üzere hocalığı bıraktığımı ihtar ederim!» "

 

...........