Ne Arıyorum?

[pur nese 8]

NE ARIYORUM?

 

An oluyor bir garip duyguya varıyorum;

Ben bu sefil dünyada acep ne arıyorum?...

 

1976

[coşkun nefer 0]

NE ARIYORUM?

 

An oluyor bir garip duyguya varıyorum;

Ben bu sefil dünyada acep ne arıyorum?...

 

1976

ben aranıza yeni katıldım bu gün ilk günüm tanışmak ve nasıl olduğunuzu anlamaya çalışacağım ama işn içinde üstad olduktan sonra her şey güzeldir.

[hür_x 0]

Merak ediyorum; acep kaç insan bu duyguya varıyordur...

[Muvazene 190]

İnsanın dünyaya geliş sebebinin irdelenmesine dair sorulabilecek en güzel sorulardan biri, Üstadın şiirinde bizleri aynı zamanda nefs muhasebesine de davet eden ‘ben bu sefil dünyada ne arıyorum’ istifhamı olsa gerektir. Bu mısradan önce gelen bir garip duyguya varmak ifadesi, insanın kendisini masivadan uzaklaştırmayı başarıp, dört bir yandan ruhunu ve müşahhas sahadaki bedenini ihata eden ve her noktada maveradan, mücerretin kavurucu zemininden uzağa sürükleyen dünyanın zehrinden kurtulup, gözleri boyayan revnaklarından sıyrıldığı anda vuku bulan halet-i ruhiyenin, gaibi kurcalamaya başlamasının ilk adımı, dünyanın sefaletinin şuuruna varmanın, sefil olmasına mukabil, neden, ne amaçla, hangi gayeye hizmetle bu sefil dünyanın içinde hayat sürmekte olduğunun mânalarını ihtiva etmektedir diyebiliriz. Bu sualin tevellüt ettiği kafalar artık yerlerinde duramaz, cevaplarını bulmadıkları müddetçe rahata kavuşamaz, cevabı bulduktan sonra da cevabın mahiyetine müteveccih yaşanması lazım gereken hayatın içindeki engellerin, zorlukların, cefaların burkuntularına göğüs germek, sabır göstermek iktiza etmekte ve bu sefil dünyadaki ulvî memuriyetimizin mânasını fehmetmenin teşekkül ettirdiği huzurun da yanımızdan ayrılmayacağını görmek nasip olmaktadır.

 

An gelir insan, yaptığı hiçbir şeyden ruhî zaviyeden hiçbir şekilde tad alamaz, manevi bir zevkin esintisini hissedemez ve dünyadaki her şey ona boş gelir... Dünyada ölümden başkası yalan, gibi ifadelerin geçtiği şarkılardan tutalım da, dünyanın boş olduğundan dem vuran mütalaaların dönüp dolaştığı sohbet meclisleri, bulması hiç de zor olmayan hatta yanı başımızda belki de bizzat içerisinde bulunduğumuz ortamlardır. Bütün bunların hakikat payı olmakla birlikte, yani dünyanın geçiciliği, boşluğu yanında, bu geçici ve boş dünyada biz insanlar ne arıyoruz, ne yapıyoruz? Mevlana Hazretlerinin, ‘Ne arıyorsan O’sun sen’ kelamı ile bağdaştırabileceğimiz Üstadın şahane şiirinde, işte bu muazzam mevzunun cevabını bulduracak havayı teneffüs etmekteyiz. Üstadın Aynadaki Yalan isimli eseri ile de bağlantı kurabileceğimiz bu mevzu için tek bir ayet bile yeterlidir haddizatında:

 

“Ben cinleri ve insanları, ancak bana kulluk etsinler diye yarattım.” (Zariyat suresi–56)

 

İnsanın dünyadaki vazifesi, dünya üzerinde bulunma sebebi Rabbine kulluk etmek, O’nun emir ve yasakları dâhilinde bir hayat bina etmektir. Ve aradığı da Rabbinin rızasıdır, rızası olmalıdır. Hayat çizgisi bu amaca göre çizilirse ulvî, bu amacın dışında bir istikamete yönelirse süflî hâle gelmektedir. Ahiretin tarlası mahiyetinde olan bu dünya tarlalık hususiyetine malik olması hasebiyledir ki kıymet kazanmakta, tarlaya ekilen tohumun ebedi saadete yahut ebedi azaba müstehak etmesinden dolayı, bu dünya boş, her şey boş, yan gel yat, keyfine bak nevinden uyuşmuş bir kafa ile geçirilmesi değil; her ânı dikkat ve açık zihin, idrak dahilinde yaşanması gereken bir yer hâline gelmektedir.

 

Şekil ve kafiye zaviyesinden ise hayli doyurucu bir nâzım olan bahis mevzu şiir, Hazreti Yunus’un bir şiirindeki iki mısranın tadını, kokusunu, manevi iklimini derinden derine hissettiriyor, anımsatıyor, hatırlatıyor:

 

Yunus, sen bu dünyaya niye geldin?

Gece gündüz Hakk’ı zikretsin dilin...

[serdengeçti 10]

Bu soruyu yani günlük muhasebemizi her kendini bilen insanın her gece başını yastığa koyunca yapmalıdır.Önce bu tavsiyem kendi nefsimedir.

[nurulhak 22]

kulluğun en üst makamı hayret etmekmis