Süryani Dostlarımız (!)

[Muvazene 190]

Müslüman Anadolu insanı, yüzyıllarca -merhametinin bir yansıması olarak- her türlü inancın mensuplarını, mahallesinde, şehrinde ve ülkesinde “kabul” etti. İslâm’ın ululuğu adına, onlara karşı asla zalim olmadı. Onlara zulmeden, yine kendileriydi. Tarih, bütün hakikatiyle şahittir Haçlı ordularının Hıristiyanlara neler yaptığına. Grandük Notaras’ın İstanbul’un fethinden evvel sarf ettiği şu cümleyi hepimiz biliriz: “İstanbul’da kardinal şapkası görmektense, Türk (Müslüman) sarığı görmeyi tercih ederim.” Bu söz bile başlı başına, kimin zalim, kimin merhametli olduğunu en aleni şekilde işaret etmektedir.

 

Müslümanlar güçlüyken, gayrimüslimlerin bu “merhamet”i net bir şekilde gördükleri aşikâr… Ama ne zaman Müslümanlar güç kaybetmeye başladı, işte o vakit gayrimüslimleri bir “körlük” bürüdü. Ve bu körlüğün iki evladı oldu: iftira ve ihanet…

 

Birinci Dünya Savaşı ve Milli Mücadele dönemlerinde, gerek Anadolu’daki gerekse İstanbul’daki birçok kilise ve manastır, düşman güçlerinin cephanelikleri konumundaydı. Anadolu insanının sofrasında yer açıp oturttuğu Hıristiyan komşusu, onun canındaki, malındaki ve toprağındaki emellerini ortaya çıkardı. Onu arkadan bıçakladı; küffara en yakışan şekliyle…

 

***

 

Geçtiğimiz Cumartesi günü (22.03.2008) Midyat yakınlarındaki Mor Gabriel Manastırı’nı gezmeye gittik. Büyük, gösterişli, manzarası nefis bir manastır… Süryanilere ait… Her karışından (maddi anlamda) zenginlik tütüyor. Ve onun en az bin misli huzursuzluk… Müslüman olmanın ne büyük bir huzur olduğunu, orada bir kez daha anlıyor insan.

 

Manastırı ziyaretçilere gezdiren Süryani rehbere, birisi şu soruyu soruyor: “Restore masraflarına devletin hiç katkısı oldu mu?” Cevap şu: “Eğer böyle bir şey olsaydı, biz bunu levhaya yazar, kapıya asardık.” Söze ben giriyorum: “Bu topraklarda, gayet güvenli bir şekilde yaşıyorsunuz. Devletimiz bize neyse size de o. Bu bile bir levhaya yazılacak teşekkürü gerekli kılmaz mı?” İşte bundan sonrası çok ilginç. Soruma Süryani’nin verdiği cevap, epey yeri dolanıyor: “1914’ten önce bu bölgede bizim nüfusumuz 1 milyondu. Şimdi ise 1000-1500 kişiyiz. Bunların bir kısmı Avrupa’ya göçtü.” (Göçenlerin sayısına da on- on beş bin demişti.). Süryani devam ediyor: “Nerede dokuz yüz küsur bini?” Tam bir şeyler söyleyecekken, yanımdan hızlı adımlarla uzaklaşıyor.

 

Şimdi aziz okuyucu, Süryani’nin “Nerede dokuz yüz küsur bini?” sorusu benim aklıma takıldı. Dokuz yüz kusur binin nerede olduğu değil, bu sorunun sorulmuş olması aklıma takılan.

 

En evvel şunu söyleyelim ki ortada büyük bir yalan var. 1914 öncesi, o bölgede 1 milyon Süryani’nin olması, hiçbir mantıkla bağdaşmayan bir şey! O yıllarda Anadolu’nun toplam nüfusu kaç ki sadece oraya sıkışmış 1 milyon Süryani olsun? Kimi kandırıyor bunlar?

 

Bu yalan bir kenarda dursun, gelelim soruyu sorgulamaya.

 

Ben bu sorudan hiç güzel anlamlar çıkarmıyorum. Süryani diyor ki, dokuz yüz küsur bini ortada yok. Göğe çekilmediler ya. Nasıl olur bu iş? Ölerek/öldürülerek. Kendi kendine ölene kimse bir şey demez. Yani öldürüldüler. Kim yaptı bunu? Diyaloğumuzdan anlaşıldığı üzere, devlet yaptı. Türk devleti. O yıllarda Osmanlı…

 

İster misiniz üç gün sonra Süryaniler de çıkıp “Türkler bize soykırım uyguladı.” desin! Deseler de tutar mı (ya da tutturabilirler mi) bilemem ama, deme ihtimalleri çok yüksek. Zaten mezkûr Süryani’nin bana imâ ettiği bu. Onlar da Ermeniler gibi, Amerika’da, Avrupa’da sıkı çalışırlarsa (!), imâyı bırakıp açıkça söyleyeceklerdir dertlerini. Görüntü budur. Bütün gerçekliğiyle hem de.

 

*Kaynak