Hayat Nedir?

[tarık026 8]

Hayat İman ve Cihad'dan İbarettir.

 

Allah (c.c.) insanı, Kendisine kulluk etmesi için yaratmış, bu kulluğun yerine getirilmesi için d, dünya dediğimiz gezegeni onun emrine vermiştir.

 

İnsan ve dünya yaratılmadan önce ezelden var olan Allah (c.c.), Kendisine kulluk yapılmasını istediğinden, kainatı ve içindekilerini yaratıp, bu yarattıkları içerisinden bir nev’i Zatına temsilci seçmek istedi. Ne var ki, Allah (c.c.) bu yüce görevi bütün yarattıklarına teklif ettiği halde, görevin zorluk ve ehemmiyetine binaen hiçbir yaratık bunu yüklenmeye yani Allah (c.c.)’ı yeryüzünde temsil etmeye, “ Görevi lâyık-ı vechile ifâ edememek endişesiyle” yanaşmadı. Nihayet Allah (c.c.) bu teklifi insana yapınca o, kabul edip, bu mesuliyetli yükü yüklendi. Kur’an-ı Kerimde bu hadise şöyle zikredilmektedir; “Biz emaneti göklere, yere ve dağlara arz (ve teklif) ettik de onlar bunu yüklenmekten çekindiler, bunlardan endişeye düştüler. İnsan (a gelince: O, tuttu) bunu sırtına yükledi. Çünkü o, çok zulümkar, çok cahildir” (1) .

 

Böylece insan, yeryüzünde Allah (c.c.)’ı temsil etmeye başladı. Ne var ki, bu yüce makam, yani Yaratıcı’yı temsil etmek, karşılıksız değildi. Allah (c.c.) buna karşılık, insanlardan kulluk istiyordu.

 

Kulluk ne demek?

 

Kulluk, belli bir makama kayıtsız şartsız itaat etmek demektir. Yani bu makamın çizdiği kanunlara eksiksiz ve itirazsız boyun eğmek.

 

Yaratıcı olan Allah (c.c.), bu makamın yalnız Kendisinde olduğunu irade buyurduğundan , insanların başka hiç kimseye değil, Kendisine kul olmasını istiyor, Kulluğun ne olduğunu ve nasıl yerine getirileceğini insanlara bildirmek için de, zaman zaman onlara kulluk programları göndermiştir ki, Bu programları insanlara tebliğ edenlere de “Peygamber” denir. Sayıları 124.000 olduğu rivayet edilen bu Peygamberler, devamlı olarak insanları kulluğa davet edip, tağutlardan, yani Allah (c.c.)’a ve O’nun buyruklarına ters düşen her şeye kulluk yapmaktan alıkoymaya çalışmışlardır. Bu yolda her türlü işkence ve zorluklara maruz kalan Peygamberler, davalarından vazgeçmemişler, şehid edilme, sürülme, zindana atılma pahasına, tağutlarla mücadele etmişlerdir.

 

Allah (c.c.)’ın bu kadar Peygamber görevlendirmesi, O’nun insana olan yüce merhametinden ileri gelmektedir. Anlar olmuştur ki, Hz. Adem (a.s.)’ım şahsında, Allah (c.c.)’a kulluk yapacaklarına dair söz verip, o büyük emaneti, yani mesuliyeti yüklenen insan, Allah (c.c.)’ı unutmuş, putlaştırdığı insanlara, put heykellerine, hayvanlara, makamlara, paralara kulluk yapmış, onlara tapmıştır. İnsanoğlu böyle olduğu içindir ki; Allah (c.c.), onu varlıkların en güzeli, en şereflisi “Ahsen-i takvim” (2) yarattığı halde, “esfeles’sâfilin” (3) yapmıştır.

 

Bunca Peygamberlerden sonra yine Allah (c.c.), yolundan sapan insanlara, son ilâhi mesajı, yani “Kulluk Programı”nı bildirmek için 610 yılında Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimizi görevlendirdi.

 

Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz diğer Peygamberlerden farkı, O’nun son peygamber, yani son uyarı olmasıdır. Allah (c.c.) O’nun için “Peygamberlerin Mührü” (4) sıfatını kullanıyor. O son peygamber olduğundan, Allah (c.c.)’ın insanlara gönderdiği nihayi “Kulluk Programı” kemâle ermiş, son şeklini almıştır. Buna göre, Allah (c.c.)’ın insan ve cinlerin sadece Kendisine kulluk etmeleri için yaratıldıklarını kesin olarak belirtmekte (5) ve Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz vasıtasıyla gönderilen bu “Kulluk Programı”nın yani Kur’an-ı Kerimin tek hayat nizamı (din) olduğu (6) emredilmektedir.

 

Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz bu “Kulluk Programı”nı, yani insanın her yönüne, maddi-manevi taalluk eden hayat nizamını insanlara tebliği, yirmi üç sene devam etmiştir.

 

O’nun bu yirmi üç senelik, tevhidi yaşamı tebliğ mücadelesini başlıca üç dönemde mütaala etmek mümkündür.

1- Mekke’deki İman ve Sabır Dönemi.

2- Hicret Dönemi.

3- Cihad Dönemi.

 

Birinci dönem, yani Mekke dönemi, İslami tebliğin iman safhası olup, Müslüman insanın inşaası ve bu uğurda gelecek olan bütün işkencelere sabır dönemidir. Bu dönemde savaşa izin verilmediğinden, işkenceye fiilen karşı konmamış, İslam’dan taviz vermeden sabredilmiştir.

 

Ancak, yapılan bunca işkencelere rağmen, Mekke devletinde Müslüman’ca yaşamı imkanı kalkıncadır ki, hicret edilmiştir.

 

Hicret; Allah (c.c.)’ın istemediği hayatı terk, istediği hayatı yaşama arayışıdır. İman ve hicret, cihada hazırlık devreleridir. Her şeylerini Allah (c.c.) yolunda terk edip, hicret eden bu insanlar, bir umdeye inanmışlardır.

 

Bir umdeye inanmak ne demek?

 

“Mevcut çevre ve şartların aksine yepyeni bir düşünce... Allah (c.c.)’a dayanmayan düzene karşı, Allah (c.c.) nizamı. Putperestliğe, insan perestliğe karşı tevhid. Allah (c.c.)’ın buyrukları dışında her şeyi inkar. Her şeyi inkardan sonra Allah (c.c.)’ı tasdik... İşte Müslüman insanı, Mekke Devletinde tatbik sahasına koyamadığı davasını, hicret edip tatbik etmek istiyordu, gideceği yer neresi olursa olsun... İsterse ölünsün bu yolda... Bunun içindir ki, Müslüman insanı, Mekke putperestliğini yıkıp, yerine İslam tevhidi inancını yerleştirmek için hicret etmeliydi...” (7).

 

“Bu hicret, bir avdet için, bu çekilme bir fetih içindir, bu hicret kaçmak değil, daha kuvvetli bir mücadele içindir. Bu hicret bir kamp değiştirmeydi, bir fedakarlık tatbikatıydı. Hicret, İslam hayat eğitiminin üniversitesiydi. Bu üniversiteye, iman medresesini bitirenler giriyordu. Giriyorlardı ki, bu üniversiteyi bitirip, cihad ihtisasına girebilsinlerdi...” (8).

 

Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz, hicreti müteakip, Medine’de İslam Devletini kurduktan sonra derhal hicret sonrası devre olan cihadı başlattı. O’nun bu cihaddan maksadı; İslam’ı bütün insanlığa tebliğ etmek ve Allah (c.c.)’ın hükmünü bütün dünyada hakim ve kaim kılmaktı.

 

Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz, hicret ettikten sonra, Hacc Suresinin 39.ve 40. Ayet-i Kerimeleriyle savaşa izin verilince, Medine’ye gelir gelmez yaptırdığı Camiyi hem Devlet merkezi hem de Komuta merkezi ittihaz etti.

 

Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz’de üç sıfat birleşmişti;

1-Peygamberlik,

2-Devlet Başkanlığı

3-Baş Komutanlık

O’nun Peygamberliği, “Alemlere Rahmet” oluşundan, Devlet Başkanlığı ve Baş Komutanlığı ise, Allah (c.c.) davasını, kabul edene sulhen, etmeyene savaşla bildirmekti.

Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz, kendisini şöyle tarif ediyor; “Ben, savaş ve merhamet peygamberiyim” Çünkü Allah (c.c.) “Alemlere rahmet” (9) olarak gönderdiği bu peygambere, aynı zamanda şöyle emrediyordu; “Artık Allah yolunda savaş. Sen kendinden başkası ile mükellef (sorumlu) tutulmayacaksın. İman edenleri de teşvik et” (10).

 

Bir başka Ayet-i Kerimede de; “Yeryüzünde bir fitne kalmayıncaya ve din tamamiyle Allah’ın oluncaya kadar (Allah’ın hükmü yeryüzünde hükümran oluncaya dek) onlarla savaşın “ (11). Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz, böyle emrolunduğu için, Medine’ye gelişinin 7. ayında, amcası Hz. Hamza (r.a.) komutasında, Allah (c.c.) yolunda savaşmak için ilk askeri birliği (serriyyeyi) gönderdi (12) . Bizzat kendisi de, Medine’ye gelişinin on ikinci ayında, komutan olarak Allah (c.c.) yolunda savaşa çıktı (13) . Ve bununla cihad devri fiilen başladı.

 

Ayet-i Kerimeler de belirttildiği üzere; “Şüphe yok ki, iman edenler ve hicret edip te Allah yolunda cihadda bulunanlar Allah’ın rahmetini umarlar. Allah Teala’da Gafurdur, Rahimdir” (14) .

 

“Müminlerden özür sahibi olmaksızın oturanlar ve Allah Teala’nın yolunda mallarıyla, canlarıyla cihadda bulunanlar eşit olamazlar. Ve Allah Teala hepsine de cenneti vadetmiştir. Ve Allah Teala mücahid olanları, oturanlar üzerine çok büyük bir mükafat tercih kılmıştır” (15) .

 

“Ey iman edenler! Allah Teala’dan korkunuz ve O’na vesile arayınız ve O7nun yolunda cihadda bulununuz ki, kurtuluşa erebilesiniz” (16) .

 

“Ve o kimseler ki, iman ettiler ve hicrette bulundular ve Allah yolunda cihada atıldılar. Ve o kimseler ki, -muhacir-leri barındırdılar ve yardım ettiler. İşte hakkıyla mümin olanlar onlardır. Onlar için mağfiret vardır ve bir bol rızık vardır” (17) .

 

“O zatlar ki, iman ettiler ve hicrette bulundular ve Allah Teala’nın yolunda mallarıyla, canlarıyla cihada atıldılar. Allah katında dereceleri pek büyüktür. Ve işte kurtuluşa erenler de onlardır” (18) .

Bundan sonra elinden kılıç düşmeyecek ve hayatının sonuna kadar Allah (c.c.) nizamını ikame etmek için “Alemlere rahmet” olarak gönderilen Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz, aynı zamanda askerdi yani Savaş Peygamberiydi.

 

Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz, Ashabını da kendisi gibi yetiştirdi. Onlar da davranışlarında merhamet örneği, savaşlarda kahramanlık numunesi oldular.

 

Müslümanlara esir düşüp, bilahare salıverilen bir Bizans askeri, Kral Heraklius’un sorması üzerine Müslümanları şöyle tarif ediyor. “Onlar geceleri zahid, gündüzleri ise at sırtında mücahidlerdir”. Bunu duyan Heraklius şöyle der; “Eğer bu söylediklerin doğru ise, şu bastığım toprağı dahi alacaklardır”. Nitekim onun o zaman bastığı topraklar, Müslüman mücahidleri tarafından fethedilmiştir.

 

Köle çocukların yüzünü yıkayacak kadar merhamet sahibi olan Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz hayatı boyunca, kendini Allah (c.c.) adadı ve kılıcı elinden hiç düşürmedi. O merhamet timsali yüce insan, kılıcı şöyle övüyordu; “Cennet kılıçların gölgesi altındadır”.

 

Dünyanın dört bir köşesinde zulüm altında bulunan Müslüman din kardeşlerimizin ki, özellikle de son bir asırdır süregelen ve son günlerde had safhaya ulaşan; Filistin-Gazze’de ki, Müslüman din kardeşlerimizin, dinimizin izzeti ve şerefi için sürdürdükleri bu cihadda Rabbim onlara El-MÜ’MİN (C.C.) İsm-i Şerifi ile muamele eylesin İnşaallah.

 

Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz; “Allah yolunda cihada çıkacak kimseyi donatan, kendisi de gazaya çıkmış gibidir. Gazaya çıkmış kimsenin ailesine bakan ve yardım eden, kendisi de gaza etmiş gibidir” buyurmaktadır (19) .

 

Allah-u Teala’nın farz kıldığı ve Peygamber (s.a.v.) Efendimizin de bizzat yaptığı cihadı, günümüzde yaşayan ve yardıma ihtiyaçları olan Gazzeli kardeşlerimize (ki, bu yardım aynı zamanda bizim imtihanımızdır) Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimizin de buyurduğu üzere cihad yapanlara maddi ve manevi yardımlarımızı esirgememe noktasında, olma gayretini göstermemiz ve Hadis-i Şerif ‘teki gibi müjdelere kavuşmamız için; bol bol Ayet-i Celiler, Sure-i Celiler okuyup, Cihad yapan Müslüman Kardeşlerimize dualar okumalı ve Ülkemizde sayıları onları bulan gönüllü kuruluşlarımızdan inandığınız ve güvendiğiniz biri veya birkaçı aracılığıyla maddi desteklerde bulunulmalıdır.

 

Rabbim; bizleri Cihad’da bulunan din kardeşlerimize maddi ve manevi yardımlarda bulunan ve bu yardımları Kendi katında makbul olan kullarından eylesin İnşaallah...

 

 

DİPNOTLAR:

 

1-Kur’an-ı Kerim, Azhab Suresi, Ayet No: 72.

2-Kur’an-ı Kerim, et-Tin Suresi, Ayet No: 4.

3-Kur’an-ı Kerim, et-Tin Suresi, Ayet No: 5.

4-Kur’an-ı Kerim, Azhab Suresi, Ayet No: 40.

5-Kur’an-ı Kerim, ez-Zariyat Suresi, Ayet No: 56.

6-Kur’an-ı Kerim, Al-i İmran Suresi, Ayet No:19.

7-İhsan Süreyya Sırma, İslami Tebliğin Mekke Dönemi ve İşkence, İstanbul, 1983, s. 87.

8-İhsan Süreyya Sırma, İslami Tebliğin Mekke Dönemi ve İşkence, İstanbul, 1983, s. 88-89.

9-Kur’an-ı Kerim, Enbiya Suresi, Ayet No: 107.

10-Kur’an-ı Kerim, en-Nisa Suresi, Ayet No: 84.

11-Kur’an-ı Kerim, Enfal Suresi, Ayet No: 39.

12-Vakidi, Kitabu’l-Megazi, Oxford, 1966, C.1, s.2.

13-İbn Hişam, es-Siretu’n-Nebevviye, Mısır, 1955, C. II, s. 590.

14-Kur’an-ı Kerim, Bakara Suresi, Ayet No: 218.

15-Kur’an-ı Kerim, en-Nisa Suresi, Ayet No: 95.

16-Kur’an-ı Kerim, Maide Suresi, Ayet No: 35.

17-Kur’an-ı Kerim, Enfal Suresi, Ayet No: 74.

18-Kur’an-ı Kerim, et-Tevbe Suresi, Ayet No: 20.

19-Buhari-Müslim, Cihad, Zeyd b. Halid r.a.’dan