M.nedim Hazar

[kurşunkalem 56]

Belki onlarca isim konulabilir. İster 'şiddetin magazinleştirilmesi' deyin, ister 'suça öykündürmek' fark etmez ve esasen aynı ana artere çıkıyor. O da şu; medya son dönemde vakanüvis edasıyla 'neden şiddet toplumu olduk?' derken meseledeki kendi vebalini atlamaktadır.

 

Ki buna bir de �bilinçaltlı ya da üstlü- 'aidiyet' endişeli, 'suç benim bölgemde işlenmişse daha fazla yaygara ederim' histerisi eklenince ortaya 'Münevver Karabulut cinayeti' haberleri çıkıyor. Sanki bir cinayet vakası değil de Dostoyevski'nin romanının satırlarını okuyormuşuz gibi manzara çıkıyor.

 

Münevver Karabulut cinayeti birçok açıdan ele alınması gereken, bilim adamları tarafından irdelenmesi gereken ve her ebeveynin kendi çocuklarına ders olarak anlatması gereken bir vaka bence. Elbette kimseyi yargılamadan hüküm vermek bizim haddimiz değil ama mesele sadece 'zengin züppe çocuk-sınıf atlamak için her şeye katlanan fakir kız' bağlamında ele alınabilecek kadar basit de değil.

 

Ne var ki, medyanın yaptığı yayınların suç ve suçluyla, adalet aramakla da çok ilgisi kalmadı artık. Olay 'suçun reytinge malzeme yapılması' boyutunu bile aştı, kitleler üzerinde özendirici ve olumsuz etki oluşturucu boyuta ulaştı.

 

Endişem şu; oluşturulan bu kadar medya ve kamuoyu baskısıyla Emniyet'in hata yapma payı artarken, suçun niteliği ve inceliği açısından başka suçları tetiklemesi, bir tür rol model olmaya doğru gitmesi. Ki cinayetin üzerinden yüz gün geçmesinden sonra güvenlik makamları birtakım görüntüleri ve konuşmaları medyaya servis yapmak zorunda kalıyorsa bunun 'bakın işte çalışıyoruz, sizin yayınlarınızın da gerçekle ilgisi yok'tan başka anlamı yok.

 

Rahmetli kızımızın babasını yüzlerce kez ekranda izledim. Acısını çok iyi anlıyorum ve sabırlar diliyorum. Ancak söyleyeceği her şeyi de söylediğini, en azından kızının hatırasına saygılı olması gerektiğini de düşünüyorum. En son 32. Gün programına çıkıp aynı şeyleri tekrarladı: 'Ben katilleri arıyorum, ya kızım bulunmasaydı da naaşı çöpe gitseydi?'

 

İnanın bundan başka bir şey demiyor. Acısından olsa gerek, medyanın kızının cesedi üzerinden yaptığı reytingi görmüyor ve bunu kabulleniyor.

 

Allah kimsenin başına vermesin, bu tür cinayetler sonrasında maktulün ailesi katillerin bulunmasıyla acılarının bir nebze olsun hafiflediğine inanırlar. Öyle de olur. Bir şey daha söylerler: 'Bizim başımıza geldi, başkasınınkine gelmesin!' Sanırım rahmetli kızımızın anne-babasına da sorulsa aynı cevap alınacaktır. Bakın geçtiğimiz günlerde bir çocuk, öz annesini uykudayken silahla vurup öldürdü. Meselenin iç yüzünü tam olarak bilemiyorum ancak çocuğun şu cümlesi beni dumur etti: 'Bu yaşta işlenen cinayetlerde ceza alınmayacağını televizyondan öğrendim.'

 

Elbette ortadaki vahşetin ve acının farkındayım, ancak her gün genç kızın nasıl parçalandığını, bedeninin nasıl valizlere, gitar kutularına konduğunu, çamaşırındaki lekeleri filan yayınlamanın katil zanlısının yakalanmasına değil, suçun magazinleşmesine, doğrusu; reytinge neden olacağına inanıyorum. Ve 'suç' denen insanoğluna has karanlık kavramın bulaşıcılığı dolayısıyla da başka suçlar için öykünme nedeni olacağına da.

 

Nasıl ki birileri gibi 'her gün Münevver'in neler yaşadığı ile ilgili betimlemeleri yayınlamanın iyi bir şey olduğuna' inanmıyorsam, olayın tamamen unutulması taraftarı da değilim. Bu olaydan toplumsal yararlar elde etmek mümkün. Ama magazinleştirmeden, iğrenç betimlemelere girmeden, ölünün mahremiyetini delik deşik etmeden!

 

Hiçbir kutsala, mahremiyet olgusuna saygısı olduğunu düşünmediğim, kanlı testere resimlerini tam sayfa yayınlamayı habercilik zanneden bir kısım medyanın bu cümleleri umursayacağını elbette düşünmüyorum. Onlar bu tür yayınları tiraj-reyting uğruna yapacak, sonra da 'Cinnet toplumu olduk! Neler oluyor bize?' diye hayretle sormaya devam edecektir. Ancak yetkililerin ve biz; bunlara maruz kalan sıradan insanların yapacak bir şeyleri olmalı..