NFK-Fan 285 Report post Posted June 26, 2006 YOLLAR VE GÖKLER Üstüste, altaltalar, Bende gökler ve yollar. Gökler, kat kat mavilik. Yollar, kol kol servilik. Yollar nereye gider, ve ne düşünür gökler? Göklerin bir sırrı var, Onu arıyor yollar. Gökler suda titriyor, Yollar suda bitiyor. Göklerin yüzü yerde, Yollarınki göklerde Bu yollarda izimiz, Bu göklerde gizlimiz. Yollar, beni vardırın! Gökler, tutup kaldırın! 1 Quote Share this post Link to post Share on other sites
mukarrabin 103 Report post Posted December 19, 2008 yürü sultanım yürü... rûhun şâd olsun... Quote Share this post Link to post Share on other sites
mukarrabin 103 Report post Posted December 19, 2008 ve de yollar ile göklerin birleştiği yerde bekle bizleri... Quote Share this post Link to post Share on other sites
cihat 28 Report post Posted January 23, 2009 Bu şiirde işlenen (yol) ve (gök) mefhumları, Üstadın düşünce sisteminin hem çok mahrem iki vesikası, hem de çok mühim iki sembolüdür. Dünya görüşünü bir düşünce sistemiyle tamamlamak, eşyanın hakikatine erişmenin ön şartı olan fikir çilesine bürünmek, madde planında ilerlemenin tek yolu olan aksiyon; sıhhatli ve dirayetli bir aksiyonun ancak itikatle varılmış bir ihlâsla mümkün olacağını ilan etmek, bunun için de maddi manevi her şeyin ana merkezi olan ruhu fethetmek. İşte gayenin hülasası bunlardır. Mevcut olan her şeyin bir ruha tabii olduğunu idrak etmek, ister varoluşuna ters bir hüviyette olsun, ister kendi hakikatine ihanet ediyor olsun, her şeyin bir ruh yörüngesinde olduğunu anlamak… Bir şeye haklı olarak (kötü) yaftasını vuruyorsak dahi, ona (ruhsuz) diyemez, (kötü) oluşunu bir ruh fakültesinden mahrumiyetine bağlayamayız. Ruh, eşyanın ve insanın hem mevcudiyet sırrı, hem de ispatıdır. Peki o şeyin üzerindeki (kötü) yaftasının sebebi, müessiri nedir? O şeyin mevcudiyetini sağlayan ruhun menfiliği, istikametsizliğidir. Her insan bir ruha tabiidir, her hadise de aynı şekilde. Mevcut, kudretini ruhtan emiyor, peki ruh kudret ve istikametini nerden alıyor? Hangi müessese ona (doğru) ve (hakikat) yollarını açıyor? Bu yolun bence iki kademesi vardır. İlki, (doğru)yu sağlayan, gücünü (ihlâs)tan alan inançtır. Bu öylesine bereketli bir müessesedir ki, batıl bile olsa, Allah, isteyişini, gayretini, ihlâsla sürdüren, inancını bu sağlam temel üzerinde inşa eden herkese madde planında muvaffakiyet veriyor. Bu kanun olmasa, Batı âleminin ruh planındaki sakatlığına, mesnetsizliğine rağmen madde planındaki kudretini neye bağlayabilirdik? İkinci kademe ise, (doğru)yu hakikate erdirecek tılsım, yani imandır. (Doğru) madde planındaki bir ölçüdür. Fikir adamının işi, onu, mesnedi uhrevi olan esas ölçü olan (hakikat)e tescillettirmek, ruhu bütün kirlerden arındırıp hakikatin rotasına vermek… Büyük Doğu adlı fikir manzumesiyle, bu gayeyi sistemleştiren, madde planında ilerlemenin, ruh planındaki ihlas ve sağlamlıkla mümkün olacağı bilgisinden hareketle, Anadolu Gençliği’nin ruh kökünü necasetler, sakatlıklar, istikametsizlikler içinden çıkararak, imanla perçinli bir inançla şaha kaldırmak, ona ruh kökünden hayat emdirmek, düşüncesini ve aksiyonunu çıplak (doğru)dan üstün (hakikat)e inkılap ettirmek davasındadır Üstad. Bu gayenin düşünce mimarisi ve aksiyon haritası İdeologya Örgüsü’nde terkip edilmiştir. Ama bu gaye, elde kalem, kağıt üstünde bir anda çıkarılmayacak kadar büyüktür. Bir (oluş) tur bu fikrin doğması, eserleşmesi ve gayeleşmesi. Maddeden ruha, ruhtan aksiyona kadar (mevcut)un bütün (var)lık şubelerini, gerçek bir tahlil ve muhasebe süzgecinden geçiren üstad, hayatının neredeyse tamamında, bu fikir örgüsünü sistemleştirmenin çilesini çekmiştir. Üstadın bütün şiirleri, bütün eserleri bu gayenin, herhangi bir zaviyesinin şifrecisi olmuştur. Bizim adına (his) dediğimiz şeyler, ruhumuzun ötelerden sezdiği ruh saadetinin, maddede mümkün olamayacağını anlamanın acı tesellisinden başka ne olabilir? Dağıtmadan devam edelim. Bu gayeyi, hayata geçirmek şöyle dursun, hakkıyla idrak etmek bile başlı başına bir mesele iken, onu terkip etmek, sağlam bir sisteme oturtmak, büyük bir iştir. (Bunun için Üstadımıza ne kadar dua etsek azdır. Allah hepimize bu davayı hakkıyla idrak edenlerden, bayrağı bir öteki kuleye taşıyanlardan etsin. İdrak ettik ama taşıyamadık, ne olacak? Ne olacağının cevabını Üstadın kendisi vermiş, “hedefe varmayan mızrak” utanacak.) Bu gaye akıl üstü bir değerlendiriş ve arayış melekesiyle başladı Üstadda. Bunun adı sezgiydi ve tek aracı sanattı. Üstadın şiiri “üstün idrak” olarak telakki etmesinin zemininde bu vardır. Üstadın şiirlerinin yekunlarında olduğu gibi parçalarında da fikredilmeye şayan noktalar vardır. Şiirlerin umumi teması ve işlenişlerinde olduğu kadar, seçilen imgelerde de bu açıdan bir derinlik vardır, bunu sadece kafaları çileye müsait müstesna bir kadro fikretme yoluna gider, avamın tek nasibi, her zaman olduğu gibi ağzı açık bir hayranlık olarak kalır. Üstadın bu şiiri, bana kalırsa üzerinde durulması gereken çok kuvvetli, fikir örgüsünü fısıldamada çok önemlidir. (yol) ve (gök) mefhumları, herhangi iki sembol değil, biri madde planındaki ilerleyişi temsil eder, öteki bu ilerleyişi hakiki bir neticeye vardıracak erişi temsil eder. Quote Share this post Link to post Share on other sites
ayvaz 2 Report post Posted January 23, 2009 Bu şiirde ve Kaldırımlar adlı eserde adeta sarhoş eden bir sezişten, dilim döndüğünce bahsetmek istiyorum. Çok basit birşey olabilir ama beni çok etkiliyor Bu şiirlerden Üstadın yürürken sürekli yere baktığını anlıyorum. Yer, onun için bazen Allah rızası için diğerlerine tercih ettiği karasevdalısı bazen anne kucağı bazende hakkayönelen duruşu. Yunus emrenin "Bize rahmet yerden yağar" sözününde bu duruşu anlattığını düşünüyorum. Üstad büyük ihtimalle yürürken benim gibi yürüyordu. Yada ben onun gibi yürüyorum. Bunda benim için nefs payı var biliyorum. Peki ozaman beni nerden tanıyor? Neden dile düştük. İşte nefsin payı "ben Yunus değilim / Yunus benden gayrı değil" Quote Share this post Link to post Share on other sites
