aslıhan

Çok açık anlatılmş bugüne kadar bildiğimiz ama derinliğinin farkında olmadığımız gözardı edilen konular açıklanmış.Gerçekten çok güzel bi yazı olmuş.

 

 

DÜNYANIN BÜTÜN ÇİÇEKLERİ

 

"Bana çiçek getirin, dünyanın bütün çiçeklerini buraya getirin." --- Köy öğretmeni Şefik Sınıg'in son sözleri.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum

Bütün çiçeklerini getirin buraya,

Öğrencilerimi getirin, getirin buraya,

Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer

Bütün köy çocuklarını getirin buraya,

Son bir ders vereceğim onlara,

Son şarkımı söyleyeceğim,

Getirin, getirin...ve sonra öleceğim.

 

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,

Kir ve dağ çiçeklerini istiyorum,

Kaderleri bana benzeyen,

Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları

Geniş ovalarda kaybolur kokuları...

Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri

Hepinizi, hepinizi istiyorum, gelin görün beni,

Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni.

 

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,

Afyon ovasında açan haşhaş çiçeklerini

Bacımın suladığı fesleğenleri,

Koy çiçeklerinin hepsini, hepsini,

Avluların pembe entarili hatmisini,

Çoban yastığını, peygamber çiçeğini de unutmayın,

Aman Isparta güllerini de unutmayın

Hepsini, hepsini bir anda koklamak istiyorum.

Getirin, dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum.

 

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,

Ben köy öğretmeniyim, bir bahçıvanım,

Ben bir bahçe suluyordum, gönlümden,

Kimse bilmez, kimse anlamaz dilimden,

Ne güller fışkırır çilelerimden,

Kandır, hayattır, emektir benim güllerim,

Korkmadım, korkmuyorum ölümden,

Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin.

 

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,

Baharda Polatlı kırlarında açan,

Güz geldi mi Kop dağına göçen,

Yörükler yaylasında Toroslarda eğleşen,

Muş ovasından, Ağrı eteğinden,

Gücenmesin bütün yurt bahçelerinden

Çiçek getirin, çiçek getirin, örtün beni,

Eğin türkülerinin içine gömün beni.

 

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,

En güzellerini saymadım çiçeklerin,

Çocukları, öğrencileri istiyorum.

Yalnız ve çileli hayatimin çiçeklerini,

Köy okullarında açan, gizli ve sessiz,

O bakımsız, ama kokusu essiz çiçek.

Kimse bilmeyecek, seni beni kimse bilmeyecek,

Seni beni yalnızlık örtecek, yalnızlık örtecek.

 

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,

Ben mezarsız yaşamayı diliyorum,

Ölmemek istiyorum, yasamak istiyorum,

Yetiştirdiğim bahçe yarıda kalmasın,

Tarumar olmasın istiyorum, perişan olmasın,

Beni bilse bilse çiçekler bilir, dostlarım,

Niçin yaşadığımı ben onlara söyledim,

Çiçeklerde açar benim gizli arzularım.

 

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,

Okulun duvarı çöktü altında kaldım,

Ama ben dünya üstündeyim, toprakta,

Yaz kış bir şey söyleyen toprakta,

Çile çektim, yalnız kaldım, ama yasadım,

Yurdumun çiçeklenmesi için daima yaşadım,

Bilir bunu bahçeler, kayalar, köyler bilir.

Simdi sustum, örtün beni, yatırın buraya,

 

Dünyanın bütün çiçeklerini getirin buraya.

 

Bu şiirin bende yeri büyüktür ilkokul yıllarımı ve türkçe öğretmenimi hatırladım. Hatırlattığınız için teşekkür edrim.

 

 

Gittiğinde, ilkbahardı,

Şimdi mevsim sonbahar,

Haberin olsun, hazan düştü otağıma,

Kurudu sensizlikte güllerim, ey yar,

 

Sararsa da senden sonrası,

ömür bahçemdeki yapraklar,

Yine de,

düşen her yaprakta,

hala senin adın,

ve hala senin kokun var,

 

Ben sonbahar çocuğuyum... Alışkınım yalnızlığa, yaprak dökümlerine...

 

KAHRAMAN TAZEOĞLU

Usta

 

Umrumdan taşıyor zamansızlığım.

İsmin içimde titriyor, sesin sesime düşüyor; ses veriyorum... Oysa sen en sağır yarasın yüreğimde...

Gözlerini günceme düşürdüğümden bu yana,

yorgunum gitmelerin tümüne.

Gözlerini günceme düşürdüğüm günden bu yana,

dipnotlarda çürüyor sevda adına ne varsa...

 

Meğer ne çok beklemişim gelmeyişlerini.

Sen beni anlarsın be usta

ne garip sıkıntıdır şu suskunluğuma en uygun makamı bulamamak.

İçimin buz kestiği yerden çıkıp geliyorsun gözlerime.

Sen geldiğinde ise düşürmüş oluyorum düşünden kendimi...

 

Kahraman Tazeoğlu

Her Aşk Katilidir Bir Öncekinin

 

rüzgarlı bir tepenin yamacındayım şimdi

kent suskun

ve istasyonlar ayrılık için var bu şehirde

imlası buzuk, üşümüş ve kirli bir çocuk olurum seni düşünürken

ömrüme iliştirdiğim martı leşleri yamalı bir geçmişi oynar

imtihanlar ve intiharlar üzerine kurulu hayatlardan

gecenin en serseri yanını alırım günceme

durup durup şiirler yazmak yoluna

yeni bir yaşam biçimim oldu son günlerde

kendimi sende kalabalık buluşum belki de bundan

her gece yorganımın altında sakladığım

kırlangıç sürüleriyle geliyorum sana

sen uykudayken

babam her gece ölüyor şimdilerde

annem nihavent bir çığlık oluyor

bana en çok sensizlik koyuyor

sonra babilin asma bahçelerine asıyorum kendimi

uyanmak için

eski bir aşkını anlatıyorken bana

konuştuklarından yapılma bir sessizlik oluyor ağzım

kaç kez kanıyorum bir bilsen

(ya da hiç bilmesen)

sesinin ardında yüzün sessiz bir tabanca gibi duruyor

kendimi kötü kurulmuş bir cümle sanıyorum

gece yüklü bir kamyon uykularımı solluyor

yastığının altında yalnızlığın var biliyorum

oysa ben senden bir bardak su istedim

akdeniz değil

son yalnızı benimdir bu kentin

istanbul arkamdan gelir

ey hüznü yüzünde gülücük diye taşıyan kız

hep kendine mi saklarsın çocukluğunu

ağzıma bir bulut bulaşsa da yokluğundan yapılmış

kayadan seken kurşun

en serseri yanımız olur kimi zaman

ve ben hep kendimi terk ederim senden

her katilin aşkı

her aşkın katili

bir öncekinin faili

hep ben olurum

hep ben ölürüm

içime uzanan koridorların ortasından

hep gülerdin beni görünce

bense sana hep geç kalırdım

sona kalırdım

sonra kanardım

yağmurlarla inseydin içime

içim senden yanaydı

yüzümdeki işgaller senden karaydı

seni sevmek en gizli ağlama biçimimdi

sana yazacaklarım sil sil bitmezdi

ve ben

sende hiçbir şeydim

sen bende herşeyken

canım

yastığının altında biriktirdiğin yalnızlıklarım

kendine varlaşıp bana yoklaşan biri yapar seni

ve ne kadar kaçsan o kadar yakınsındır aslında kendine

geciken sevdalar yıkık kentlere benzer bilirsin

ve sevgisizlik alır bir gün seni benden

işte bu yüzden

sen hep sevil

hep sevil

sevil

Kahraman Tazeoğlu

Bi Erzurumlu olarak bunu özellikle paylaşmak istedim :rose:

 

Kırmızı Gül Demet Demet

 

Kırmızı gül demet demet,

Sevda değil bir alamet,

Balam nenni, yavrum nenni

Gitti gelmez ol muhannet

Şol revanda balam kaldı,

Yavrum kaldı, balam nenni...

 

Erzurum yöresinde üç beş dönümlük tarlalarını ekip dikiyorlar... Yetiştirdikleri ürünü de kervana katıp, REVAN'da satıyor Memet... Memet de Memet hani... Karayağız bir delikanlı... Taşı tutsa, suyunu çıkaracak kadar güçlü. Bir de alışkanlığı var Memet'in. Her akşam tarla dönüşü, bahçelerden derlediği demet demet gülleri getiriyor anasına.. Anayla oğul arasında bir simge gibi kırmızı gül demeti... Sevgi saygı simgesi. Gülleri evinin duvarına asıp kurutuyor ana... Onlara baktıkça oğlunu görür gibi oluyor... Hele Memet kervandaysa. Gözü gönlü kırmızı gülün kurumuş, gazelleşmiş demetinde ananın. Rüyaları hep Memet üstüne... REVAN yollarını düşlüyor hep. Kimi zaman kara saplanmış görüyor kervanı. Kanter içinde uyanıyor. hayra yormaya çalışıyor. Kimi geceler de toza dumana katılmış kervanın, atının eşeğinin devesinin bir toz bulutu içinde kayboluşunu düşlüyor. Bir hortum, yutuyor kervanı. Koca kervan döne döne göğe çekiliyor. Geride ne bir at, ne de bir deve, ne de insan kalıyor. Memet'i arıyor gözleri. Kara yağız, kaytan bıyık Memet, ellerini uzatıyor anasına. 'Tut ellerimi' diyor. Ama ne gezer. Anasının elleri boşlukta kalıyor. Sözün kısası günü gelip de kervan REVAN'dan dönene kadar bu böyle sürüp gidiyor. Kervanın dönüşünü dört gözle bekliyor.

Hikayesiyle birlikte bir türkü daha(inşallah göze batmam :utanma: )

 

Bitliste Beş Minare

Bitlis biirinci dünya savaşından önce nufüsu 30000´dir lakin savaş çıkınca halk göç eder ve nufüs 3000´e düşer.

 

kurtuluş savaşında baba ile oğlucepheye gider savaş biter ve baba ile oğul şehre dönerler bir tepede baba heyacandan mıdır yoksa yorgunluktan mıdır bilinmez o tepeden memleketi bitlise bakamaz ve oğluna sorar oğul bitliste ne kaldı..

 

Oğul "baba bitliste beş minare kaldı"

baba; başlar türküye bitliste beş minare beri gel oğlan beri gel...

 

Bitliste beş minare

Beri gel oğlan beri gel

Yüreğim dolu yare

Beri gel oğlan beri gel

 

İsterem yanan gelem

Beri gel oğlan beri gel

Cebimde yok beş para

Beri gel oğlan beri gel

 

 

Tüfengim dolu saçma

Beri gel oğlan beri gel

Güzelim benden kaçma

Beri gel oğlan beri gel

 

Doksandokuz yaram var

Beri gel oğlan beri gel

Bir yarada sen açma

Beri gel oğlan beri gel

Komşu kızıyla beşik kertmesi olan bir genç askerde vereme yakalanır. Hava değişimi olarak Yozgat'a(akdağmadeni)gelir.Sözlüsünün ailesi gence kızlarını göstermek istemez.Genç tedavi için İstanbul'da hastaneye yatar,pencereden gördüğü incir ağacından aldığı ilhamla aşağıda ki tüküyü söyler.Yakalandığı amansız bu hastalıktan kurtulamayıp hastanede ölür.Ailesi cenazesini Yozgat'a getiremez,İstanbul'da kalır.

 

 

HASTANE ÖNÜNDE İNCİR AĞACI

 

hastane önünde incir ağacı

doktor bulamadı bana ilacı

baştabib geliyor zehirden acı

 

garip kaldım yüreğime dert oldu

ellerin vatanı bana yurt oldu

mezarımı kazın bayıra düze

 

benden selam söyleyin sevdiğim gıza

başını koysun karalar bağlasın

gurbet elde kaldım diye ağlasın

 

arkadaşlar ben bu türküyü çok seviyorum hikayesi de bi o kadar hüzünlü bu yüzden hikayesiyle paylaşmak istediim :wave:

Baki kalan bu kubbede bi hoş saba imiş

BAKİ

Tomurcuk derdinde olmayan ağaç odundur.

N. FAZIL KISAKÜREK

 

Yumuşak başlı isem kim demiş uysal koyunum

Kesilirde belki çekmeye gelmez boyunum.

M.AKİF ERSOY

Çok güzel bi hikaye gerçekten çok etkilendim ve çok duygulandım. Ben ne yapardım gerçekten bilemiyorum. bu arada yazınızın başında söylemlerinizden bi kaç defa daha böyle hikayeler paylaştığınızı anladım eğer doğruysa bu algım hangi bölümde olduğunu yazarsanız sevinirim teşekkür ederim... :shiny:

Mümin Sekman'ın HER ŞEY SENİNLE BAŞLAR adlı kitabını okuyorum çok iyi bi kişisel gelişim kitabı ve aynı zaman büyük bi motivasyon gücü var diyebilirim...

 

HERKESE TAVSİYE EDERİM