mehmet 15 Report post Posted March 25, 2007 Akşam kara urbasıyla ısıtıyor bedenimi silik bir lamba ışığına inat, yatsı ezanı odama dolmuş ''Allah-u Ekber'' sesi önce kulaklarımda sonra yüreğimde, bir yanım diyor ''haydi kalk, temizle tinini lekelerinden... Al abdestini, buluşma vakti o yarle, buluşma vaktidir tek yarin yaradanınla....'' diğer yanım tembel mi tembel, mısmızın biri '' daha vakit var'' diyor, ''hem hergün hergün beş vakit, bak çevrendekilere, hangi birinin umrunda ezan, yaşın kaç başın kaç daha, önünde çok ömür var...'' Çeşmeden akan su, ey yaradanımın bağışı olan, H2O dan ibaret olmayan berrak nesne, al temizle nefsimi de aldığım abdestle, al götür şu vesveseyi tinimden, yeniden ürpersin için her ''Allah'' dediğimde, bir zamanlar namaz kılarken secdede ağladığım günler nerede? Secdedeki başımı örten kumaş örtüverse özürlerimi de, ne çok eksilmişim, ne çok paramparça olmuşum bu ''dünya'' adıverilen dönencede...'' Bir tek üstadım anlar beni yaradılmışların içinde, o teselli edebilir içimdeki nefis kaygısını, bir tek o bilir ''ben'' ile nasıl ümitsizce savaştığımı... Diz çök ey zorlu nefs, önümde diz çök! Heybem hayat dolu, deste ve yumak. Sen bütün dalların birleştiği kök; Biricik meselem, Sonsuza varmak... Sonsuz olanın çekiciliği içinde nedir bu beynimi kirleten ''ben'' kaygısı... Sonsuzda önce kaybolmak, sonra aslımı bulmak ve bir olmak, çoğalmak varken ne de çok savaşmışım sonlu emellerim uğruna, ''güzel'' olan içimde iken ''çirkin''in peşinden koşarak ne çok yoruldum ya Rab... Ruhuma bir kefen bezi yeter de, Yetmez aç nefsime sırma ve ipek. Çare yok yüzünden düştüğüm derde; Yesem de "toprakla karışık kepek..." Güneşle bir tutsam girmez hızaya; Dar bulur, sığmam der dipsiz fezaya. Kuyruk sallar sonra hırlar ezaya; Benim nefsim, benim nefsim ne köpek !... ''Nefis'' ne idi? Daha ne olduğunu bile bilmez iken hangi yüzle düştüm peşine bu itin, hangi cesaretle kapıldım havlamalarına, mızmızlanmalarına... Ağzında beyaz mı beyaz bir salya Nefsimin, geçmiş karşıma, ısırıyor ruhumun etlerini parça parça, ısırdıkça kaçmak yerine okşuyorum başını. Kuduz itin salyası tinimin üzerinde, azdıkça azıyorum kanımdaki mikrobu ile birlikte.... Göğsü yakut ve safir, Kapıda bir misafir... Sordum: Kimsin nesin sen? Dedi : Şeytandan sefir! Nefs isimli o kafir.... Yüzü kapkara zifir; Elinde kös ve nefir. Sabit fikir burgusu, Dili, çözülmez cifir. Nefs isimli o kafir.... Nerede başlar nefsim? Nerede sona erer bu yiyip bitirme hırsı. Hangi yola düşsem iki yola ayrılır, birinde ''ben'' kaygısı , diğerinde ''sonsuzluk'' aşkı... Rab'bim beni klavuzsuz bırakma, rabbim beni ışıksız yola atma... ''Akıl'' denilen gemi çoktan su almış, batmakta, sonsuz diye kandığım okyanuslar bile bir yerde son bulmakta, kitapların suyu kara, yüreğimi boğmakta... Her şey , her şey şu tek müjdede; Yoktur ölüm , Allah diyene! Canım kurban , başı secdede , İki büklüm Allah diyene Akıl, kırık kanadı hiçin Derdi gücü "nasıl" ve "niçin"... Bağlı perçin üstüne perçin, Benim gönlüm Allah diyene. ------alıntıdır------------- http://islamfelsefesi.blogcu.com/307158/ 1 Quote Share this post Link to post Share on other sites
trradomir 206 Report post Posted April 1, 2007 Bu tarz yazıları şahsen ben çok seviyorum. Zaman zaman tefekküre daldığımda da bu yazıdaki gibi bir akış olur bende. Belki bu sebeple hususi bir temayülüm var bu tarza. Allah yazandan ve paylaşandan razı olsun. Bence gayet güzel.. Quote Share this post Link to post Share on other sites
