Bir Rüya

[nedamet.. 14]

MUSTAFA BAYDEMİR

 

BİR RÜYA

 

(Erzurum’da üniversitede okuduğumuz yıllar. İbrahim Demirci, Muhsin Bostan, Ali göçer, aynı evde kalıyoruz. Bir başka eve taşınsak bile, ev sakinleri pek değişmiyor. Yalnız rahmetli İbrahim Sarı; onlarca öğrencinin gözeticisi ve hamisi olduğundan, o bizim doğal ev sakinimiz sayılır; çoğunlukla bizim evde olmak üzere birçok evde kalırdı. Bu vesileyle onu burada ‘minnetle ve şükranla’ anıyor, Allah’tan rahmet diliyorum.

 

Kaldığımız bu evlerde İbrahim Demirci, gördüğüm rüyalar yüzünden benden çok çekmiştir. Çünkü gecenin hangi saati olursa olsun; soğuk demeden, sıcak demeden mutlaka onu uyandırır, bitmek tükenmek bilmeyen rüyamı ona anlatırdım. O da sağ olsun, çok iyi bir dinleyici olduğundan, gözlerini kırpmadan rüyalarımı sonuna kadar dinler. Sonra da bana; mutlaka bu rüyaları yazmamı, bir rüya günlüğü tutmamı öğütlerdi.

 

Geçenlerde bir dostumla söyleşirken rahmetli Üstad Necip Fazıl’dan söz açılınca, yetmiş altılı yıllarda İbrahim Demirci’ye de anlattığım bir rüyayı ona naklettim. Çok etkilendi. Bunu mutlaka yazmamı, öğütledi. Kendisini asla kıramayacağım bu dostumun dileği, artık benim için bir görev oldu.)

 

Rüyamda Rusya Türkiye’yi işgal etmiş. Orduları Erzurum yakınlarına gelmiş dayanmış, Erzurum ha düştü, ha düşecek. Erzurum’daki tüm arkadaşlar panik içinde. Oraya buraya kaçışıyorlar. Birden Üstad Necip Fazıl ortaya çıkıyor. Panik duruyor. Hepimiz O’nun etrafına toplanıyoruz. ‘Direneceğiz; solmaz, pörsümez; ezel kadar eski, ebet kadar yeni bir keyfiyetin karşısında; üniforma denilen kemik torbalarındaki iskelet kemiyeti, bir hiçtir’, diyor, Üstad. Arkadaşlardan biri; ‘iyi ama Üstad, nasıl baş edeceğiz bunlarla, bir mantar tabancamız bile yok’ diyor. Üstad büyük bir coşkuyla, ‘ne dedin sen! Ne dedin sen! Söylediğini bir daha tekrar et.’ ‘Bir mantar tabancamız bile yok’ dedim. Üstad sevinçle haykırıyor: ‘İşte size direnişin manivelası: Mantar tabancısının mantarı!’ Hepimiz şaşkın, mıh gibi çakılı yerlerimizde üstada bakıyoruz. Üstad bir başkomutan edasıyla emirler yağdırıyor: ‘Şimdi dağılın! Bakkallarda, çakallarda kalmış ne kadar mantar varsa toplayın, gelin. Sonra da ne kadar sığır varsa bir araya toplayın.

 

Birden kendimizi ellerimizde mantarlarla sığır sürülerinin önünde buluyoruz. Mantarlar tellerle tutturulmuş. Yere düşünce tel mantarın eczasına çarparak patlayacak şekilde hazırlanmış.

 

Üstad; ‘Ben üçe kadar sayacağım, üç deyince, hepiniz mantarları aynı anda sürünün içine fırlatacaksınız. Hayvanlar bu dehşetli, ürkütücü patlamanın saikıyla düşman ordularının içine dalacaklar. Önlerine çıkanı ezip geçecekler. Haydi, hazır mısınız? Sayıyorum; bir, iki, üççç! Fırlatın!’ hepimiz aynı anda, fırlatıyoruz mantarları. Gerçekten de üstadın dediği çıkıyor. Patlamadan ürken hayvanlar tozu dumana katıyorlar. Sanki bir kıyamet sahnesi. ‘tamam’ diyorum içimden, ‘üstadın olağanüstü bu taktiği ile savaşı kazanacağız’ birden kendimi; arkamda 10-15 arkadaş, önümde Üstad, onun da önünde binlerce Türkiyeli kişi sıraya dizilmiş olduğu halde, Rusya da bir yerde buluyorum. Ortalık, ‘bize kıymayın, biz de komünistiz!’ sözlerinden inliyor. Ruslar komünistleri ayıklayıp, diğerlerini ölümle cezalandırmak için; şapka gibi başa takılan bir makine geliştirmişler. Başa geçen bu aletin ibresi kırmızıyı işaret ederse, kişi kurtuluyor; yeşili gösterirse kişi hemen orada öldürülüyor.

 

Bu işlem kimi kurtula kurtula, kimi öldürüle öldürüle uygulanarak yakınımıza kadar geldi. Ben meraktan çıldırıyorum. Acaba üstada gelince durum ne olacak diye. Bir ara üstatla göz göze geldik bana muzip muzip gülümsedi. Sonunda makine üstadın başına takıldı. İbre çılgınca dönmeye başladı. Ne yeşil de ne kırmızı da durmuyor. Yanıp sönen ışıklar birbirine karıştı. Derken bir patlama sesiyle birlikte makineden bir sürü yay ve tel parçası dumanlar arasında dışarı fırladı. Üstatta hep o muzip gülümseme. Büyük bir telaşa kapılan Ruslar, bir süre sonra yeni bir makine getirdiler. Bu makine de aynı şekilde bozuldu. Sonunda komutanları geride kalan sırayı şöyle bir süzdü. ‘Zaten pek kimse kalmamış, yeni bir makine getirmek için de vakit kaybetmeyelim. Bunları serbest bırakın’ dedi.

 

Serbest bırakılınca, Üstad bana döndü: ‘Komutan bizi serbest bırakmakla dünyanın en büyük hatasını yaptı. Komünizm şu andan itibaren iflas etmiştir.’ Dedi.

 

(Hece Dergisi Özel Sayısı: ‘Düşünce, Tarih ve Bir Coğrafya Tasarımı Olarak Büyük Doğu ve Necip Fazıl Kısakürek’)

[trradomir 206]

Komünizmin, matbuat ve eğitim kadrosunun büyük teşviğiyle hortlatılmaya çalışıldığı dönemlerde ona karşı en sert tepkiyi gösterenlerden olan Üstad hakkında görülen bu rüya oldukça derin ve ilahi bir mana içeriyor gibi...

 

Üstadın hayatını, mücadelesini, eserlerini, yazdıklarını ve TC tarihini bilenler için bu rüya üzerinde söz söylemeye dahi gerek yok aslında.

 

İçimizdeki Ruslara karşı, onun girdiği fikir mücadelesi sayesinde kemmiyette çok büyük olmasa da aksiyoner ruha sahip olan, tepkili ve bilgili bir gençlik doğmuş ve komünizm, pek çok Doğu Avrupa ülkesinde kazandığı muvaffakiyeti burada, başta Allah'ın lütfuyla, esbâb nazarında ise Üstad gibi büyük fikir ve aksiyon adamlarının direnciyle, elde edememiştir.

 

Bunlar, Üstadı bilenler için hiçbir şey ifade etmiyor aslında. Yalnızca içimdeki bir dürtü bu başlığa mutlaka cevap yazmam konusunda beni teşvik ediyordu.

 

Epey duygulandırıcı olan bu rüyayı paylaştığınız için teşekkür ederim.