gulbeyaz3424

August 16, 2012

Nefsim yenik, ağlamaklı gözlerle bakarken aynadaki resmime, vicdanımın yüzünde koca bir gülümseme. Ruhumdaki, sonu gelmeyen hesaplaşmalardan birinden galip çıkmanın huzuru içimdeki. Uykularımı kaçıran, vicdan-nefis savaşının son günü bugün. Artık başımdaki örtümle Rabbimin huzurundayım.

Dışarı çıkıyor ve insan içine karışıyorum. Sağımdan ve solumdan geçiyor, tanımadığım yüzlerce insan. Fakat ben kendimi bugün çok iyi tanıyorum. Önceden kulağıma fısıldanan vesveselerden eser yok artık. Rabbimin rızasını kazanmaya çalışmanın verdiği manevî güç, tüm vesveseleri bir çırpıda siliyor. Onun merhametine bir kez daha şahit oluyorum. Başımdaki örtüyü, senelerdir takıyormuş edasıyla yürürken sokaklarda, aradığımı bulmanın, eksikken tamamlanmanın huzuru içerisindeyim.

İçimde tarifi imkânsız bir güven var. Bugüne kadar “güven”in tarifini ne derece yanlış yaptığımı henüz anladım. “Burnu havada” gezmenin güven olmadığını, asıl güvenin Ona dayandığım vakit sahip olduğum sınırsız ve sarsılmaz his olduğunun idrakindeyim artık. İlk defa, gerçek manasıyla güvenmenin ne demek olduğunu anlıyorum.

Bu duygu selinden, bir saniye de olsa ayrılıp, geçmişe, düne gidiyorum. “Neydi beni durduran?” diye soruyorum kendime. Günler, haftalar, hatta aylar boyunca Rabbimin emrine kulak tıkamamın nedeni neydi? “Ne derler?” korkusu mu? Dindar bir çevreye mensup olmayışım mı? Şeytanın “Sonra yaparsın” fısıltıları mı? Yoksa bir türlü yenemediğim düşmanım nefis mı? Nedeni ne olursa olsun, bugün duyduğum mutluluktan günler, haftalar, aylar boyunca mahrum kalmanın pişmanlığı, kalbimin en derinlerinde yerini almış bile. Onca zaman Rabbimin emrini yerine getirmeme “cesaret”ini gösterebilirken, Ona kul olan insanların tepkilerine kulak asmayıp, başıma eşarbı geçirmeyi “cesaret” saymanın utancı içimdeki. Rabbime ne kadar şükretsem azdır, biliyorum. Geç de olsa, başarmanın, hiç başaramamaktan iyi olduğunu fısıldıyor vicdanım.

Ya şimdi? Başımdaki örtünün anlamının farkında mıyım acaba? Artık kendime ve çevreme karşı sorumluluğumun arttığını biliyor muyum? Müslüman olmayan bir ülkede yaşamamdan olsa gerek, ayrı bir sorumluluk hissi omuzlarımdaki. Ben artık, başımdaki eşarbımla, bir “Müslüman”ı temsil ediyorum. Temsil ettiğim gerçeğin ne derece büyük, yüklendiğim yükün ne derece ağır olduğunu söyleyen, her zamanki gibi, sadık dostum “vicdan.” Yaptığım her iyi veya kötü işin, yalnızca bana değil, diğer Müslümanlara da mal edileceğinin farkındayım.

Büyük bir duygu ve düşünce fırtınası içinde geçen bir günün sonu artık. Evimde, bugüne başladığım noktada, aynamın karşısındayım. Nefsim, sabahtan kalma gözyaşlarını silmiş, başka direnişlere çoktan başlamış bile. Vicdanımın yüzünde ise hâlâ aynı tebessüm, “Daha bitmedi” diyor, “Daha bitmedi. Her şey yeni başlıyor…”

July 26, 2012

YUNUS DEDE’NİN HUZURUNDA…

Şebnem, Yunus Dede’nin huzurundaydı. Kalbi yerinden çıkacakmış gibi küt küt atıyordu. Ne diyecekti? Nasıl konuşacaktı? Bilemiyordu. İlk defa böyle duygular içindeydi.

Onun bu hâlini fark eden Yunus Dede, bir baba şefkatiyle tebessüm etti:

“–Buyur kızım!”

Şebnem kekeledi:

“–Efendim, ben birkaç mesele soracaktım.”

Yunus Dede, yer gösterdi:

“–Otur kızım!”

“–Efendim, ben…”

“–Biliyorum kızım, arkadaşın anlattı. Çekinmene gerek yok. Sormak istediklerini rahatça sorabilirsin. Beni baban bil, rahat ol…”

Nurlu ve mütebessim Yunus Dede’nin bu tatlı cümleleri, âdeta rûhânî bir meltem estirdi; Şebnem’in dilini çözdü. Şebnem, derin bir nefes aldı; yaşadıkları, önceki durumu ve şu anki hâli etrafında içini döktü:

“–Efendim, her şey âniden gelişti. Hiç ummadığım bir anda bir kaza yaşadım. Sonra hastahanede Nur Hemşire ile tanıştım. Yaşayışıyla ve anlattıklarıyla kendime gelmeme vesîle oldu. Hayatım değişmeye başladı. Bana huzurlu bir dünyadan güzel bir pencere açıldı. Sonra sizin sohbetinize katıldım. Dinlediğim hakikatlerin feyiz ve bereketiyle gerçek hidâyeti buldum. Ona sımsıkı sarıldım. Ancak içimdeki yüce duygular ve yaşadıklarım henüz taze, her şeyim henüz filiz hâlinde… Bu filizlerin zedelenmesinden endişe ediyorum. Bu yüzden karşılaştığım problemleri nasıl çözeceğimi bilemiyorum. Çünkü ilk defa böyle problemler yaşıyorum.”

Şebnem’i dikkatle dinleyen Yunus Dede, onu rahatlatmak ve meseleyi biraz daha açmak için sordu:

“–Kızım, meselâ nasıl problemler bunlar? Bir-iki tane örnek verebilir misin?”

“–Efendim, meselâ önceki arkadaşlarım. Onlar bana karşı oldukça tuhaflaştılar. Hem yakamı bırakmıyorlar, hem de beni aşırı derecede rencide ediyorlar. Bu tezat, beni çok yoruyor. Bu şekilde aslında ısrarla tekrar eski hayat tarzıma, beni yutacak o iğrenç hayata dönmemi istiyorlar. Bunun için psikolojik baskı yapıyorlar.”

“–Tabiî onlar, seni kaybettiklerini düşünüp böyle yapıyorlar. Seni emellerine merdiven yapmak istiyorlar. Böyle durumlarda güzel neticeler için sabır ve duâ en güzel çaredir.”

Şebnem’in gönlü bu hususta ıstıraplı ve yaralıydı:

“–Efendim, ben elimden geldiğince onlara mukâvemet ediyorum. Ancak daha önce bana yapmış oldukları iyilikleri başıma kakıyorlar, horluyorlar, hakir görüyorlar. Bazen çok ağırıma gidiyor. Bunlar benim ilk defa yaşadığım şeyler. Onun için zaman zaman oldukça daralıyorum. Şükür ki, sohbetlerinizden ve Nur Abla’mdan öğrendiklerim imdadıma yetişiyor. Fakat yeni olduğum için, hazır olmadığım pek çok şey var. Rûhum dalgalı bir deniz gibi çalkantılar içinde. Noksanlıklarım sebebiyle içimde güçsüz kaldığım yerler oluyor.”

Yunus Dede, yüzünde hiç kaybolmayan tatlı bir tebessümle dinledi. Onun bu hâli bile bütün soruları cevaplayan ve pek çok meçhûlü aydınlatan o kadar tesellî edici bir hâldi ki, Şebnem, bir anda bütün meselelerinin çözüldüğünü hissetti. Şebnem’in rûhuna âdeta bir cennet rüzgârı esiyordu.

Şebnem’in anlattıkları bittikten sonra Yunus Dede, şefkatli bir üslûpla tane tane konuşmaya başladı:

“–Kızım, Cenâb-ı Hakk’a sonsuz şükürler olsun! Onun sana bahşettiği hidâyet nîmeti hiçbir şeyle ölçülmez. Ne kadar hamd etsen azdır. Ancak bilesin ki, nîmetlere nâil olan bir gönül, nîmetin yüceliği nisbetinde bir olgunluğa ulaşmalıdır. Tâ ki, eldekinin kadri daha iyi anlaşılsın. Ayrıca unutma ki, olgunlaşmayan hasletler kalıcı olmaz. Toprak, kışın çilesine katlanmadan bahar güzelliği sergileyemez. Bir anne, yaşayacak bir evlâdı, vaktinden önce doğuramaz.

Yani demek istediğim şu;

Seni rencide edenlerin davranışları, aslında gönlünü daha da olgunlaştırmaktadır. Dikkat et; denizle sahilin birleştiği kumsallardaki taşlarda hiç pürüz kalmamıştır. Asırlarca dalgaların darbeleri ile pürüzsüz ve kırılmaz bir hâle gelmiştir. Hakikat de böyledir. Yumruklandıkça kuvvet bulur. Dolayısıyla sen, dert ve keder ateşinin kavuruculuğuna değil, olgunlaştırıcılığına bak! Başına gelenlere ne kadar katlanabilirsen, o kadar olgunluk elde edersin.

Çıkmaz sokaklarda yolunu şaşıranlar için de duâ et! Allah, sana ihsân ettiği nîmeti onlara da ikrâm etsin!

Unutma ki;

İptilâlar, musîbetler, çâresizlikler, kulu Rabbine döndürür. Dâimâ «Aman yâ Rabbî!» dedirtir. Buna mukâbil her nefsânî arzusuna çare bulan insanların da nefsi kabarık olur, âdeta azgın bir aygıra döner.

Rûhunun mukâvemeti, aştığın engeller nisbetinde artar. Hak Teâlâ bu sebeple peygamberleri bile nice çile çemberinden geçirmiştir. Çünkü bu şekilde kalp, Allâh’a daha yakın olacaktır. Negatif enerjiler tesirsiz kalacaktır.

Kızım, bu gerçekleri kavra da, yanlış yollarda gezinen eski arkadaşların ne yaparsa yapsın, aslâ kendini onlar karşısında ezik görme! Vakârını muhafaza et, onların içi boş yaldızlarına kapılma. Görüyorsun ki, onlar, çöldeki serapları âb-ı hayat zannediyorlar. Ayrıca onlar, sana ne kadar kötülük de yapsalar, sen iyilikten ayrılma! Sakın, sakın ola ki, onların yaptıklarına bakarak kendi kazandıklarını harcama! Onlar sana kaybettirmek isterken sen hem kaybetme, hem de onları düştükleri bataklıklardan kurtarmaya çalış! Onlara nasıl bir cankurtaran simidi atabilirsin, onu düşün!

Kızım unutma ki, güneş, ışık ve enerji kaynağımızdır. Ancak onun ışınları uzay boşluğunun karanlığına fayda etmez. Güneşten çıkan ışınlar atmosfere kadar karanlık içersinde gelir; atmosfere girer girmez de bir ampul gibi parlar ve ışığını verir. Kalp de aynen böyledir. Eğer îman ve hidâyet nûru, kişinin kalbine nüfûz etmemişse, o kalpte hiçbir ışık yanmaz. Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in rûhâniyeti de eğer bir gönle girmemişse, o gönül kapkaranlıktır. Nûr-i Muhammedî ancak kalbe dâhil olduğunda, o kalpte, bir ampul misâli ışıl ışıl kandiller yanar ve rûha da gönle de îmânın lezzeti yayılır.

Fakat…

Şeytana mağlûp olan nefs, bu tecellîye perde olur. O, her zaman nûr-i Muhammedî’nin kalbe girmesine mânî olmaya çalışan bir engeldir.”

Şebnem, her cümlede ayrı bir ferahlık yaşıyordu. Onun için söylenen her şeyi iyice anlamak iştiyâkıyla sordu:

“–Efendim, tam olarak nefs nedir?”

Yunus Dede, Şebnem’in bu derin meseleleri anlamaya ve hayatı idrâk etmeye başlamasından memnun bir edâ ile kısa, fakat özlü bir şekilde açıkladı:

“–Kızım, nefs; içimizdeki bütün kötü isteklerdir, süflî arzulara duyulan meyildir. Hülâsa edecek olursak; insanı Allah’tan uzaklaştıran bütün şeytânî hisler, nefsten ibârettir.

Nefse daha belirgin bir örnek verelim. Meselâ, iki parmağını iki gözünün üzerine koy, hiçbir şey görebilir misin? İşte nefis, bu şekilde kalbi yüce hakîkatlere âmâ eden süflî arzular engelidir.”

Sözün burasında Şebnem, daha önce de aklına takılmış olan bir sual yöneltti:

“–Nefs niçin verilmiş? Nefs olmasa melekler gibi isyan etmeden kulluk yapardık. Niye böyle olmadı?”

Yunus Dede başını hafifçe kaldırdı ve meselenin hikmetini şöyle îzah etti:

“–O zaman biz, insan rütbesinde değil, melek olurduk. Oysa kâmil bir insanın rütbe ve değeri, meleklerden üstündür. Öyle ki, Allah, insanı yarattığında bütün melekleri toplamış ve insana secde etmelerini emretmiştir. Kıskançlık ve kibir göstererek bu emri yerine getirmeyen şeytanı da huzurundan kovmuştur.

Böyle yüce bir makâmın, yani insanlık şerefinin elbette ki, büyük bir bedeli olur değil mi? Ya da şeytanın da kavrayamadığı insanlık cevherinin kendi kıymetini parıl parıl ispat etmesi gerekmez mi?

Nitekim insanoğlu, işte bu bedeli ödemek ve özündeki bu cevheri parıldatmak için bu dünyaya gönderilmiştir. Tabiî kimi gayret içinde oluyor, kimi de olmuyor. İşte bunun en güzel şekilde tespiti için Cenâb-ı Hak bu dünyayı bir imtihan âlemi yapmıştır. Buyurmuştur ki: «O ki, hanginizin daha güzel davranacağını sınamak için ölümü ve hayatı yaratmıştır…»

(el-Mülk, 2)

Yani dünya, yaratıldığı günden beri kulların kulluk değerinin tespit edildiği bir imtihan dershânesidir. Bu sebeple insanoğlu hem kötülüklerle donatılmıştır, hem de iyiliklerle… Yine bu sebepledir ki, nefsi tezkiye ve kalbi tasfiye, yâni tasavvufî eğitim şarttır.

Zîrâ;

Nasıl ki altınla uğraşan erbap kimsenin mahâreti, yığın yığın onca topraktan bir gram altın üretmekte ise, insanın mahâret ve değeri de nefsin çamurlarını takvâ ateşiyle temizleye temizleye gönlü pırıl pırıl hâle getirebilmesindedir. Bir başka ifâdeyle, hiçbir şey yapmadan varlıklar değerli olmaz. Bal yapmasaydı, arılara kim değer verirdi? İnsan da kulluk yolunda binbir imtihandan başarılı bir şekilde geçmeli ve Hakk’a aşk ile ibâdet hâlinde olmalı ki, bir değer ifâde etsin.

Nitekim insana, Cenâb-ı Hak, az evvel ifâde ettiğim gibi, müsbet ve menfî/olumlu ve olumsuz, iyi ve kötü, yaklaştırıcı ve uzaklaştırıcı birçok özellikleri bunun için vermiştir. Ve buyurmuştur ki:

«Nefsini (fücurdan/kötü olan ve Allah’tan uzaklaştıran her şeyden) tezkiye eden/temizleyen mutlaka kurtuluşa erer.»

(eş-Şems, 9)”

Şebnem, bu sözler vâsıtasıyla şuur ve kalbinde açılan yeni pencerelerden içine akseden yeni yeni huzur meltemleri ile iyice ferahladı. Kendini kurtuluş kapısında hissediyordu artık. Yunus Dede’ye son bir soru daha sordu:

“–Efendim, nefs ne ile temizlenir?”

Yunus Dede, derin bir nefes aldı:

“–Kızım, bunun cevabı çok uzun. Bütün sohbetlerimiz, hep bunu anlatmakla geçiyor. Fakat özet olarak söylemek gerekirse, nefisler ancak fücûrun zıddı olan takvâ ve ihlâs ile temizlenir. «Takvâ nedir?» dersen, onu da özet olarak ifâde edeyim. Takvâ, her şeyden önce nefsânî arzuları köreltmektir. Fıtrattaki Allâh’ın vermiş olduğu istîdat ve güzellikleri inkişâf ettirip Allâh’a güzel bir kul olabilmektir.

Yâni takvâ, Kur’ân ve sünneti hayatın her safhasına aksettirmek ve böylece Cenâb-ı Hak’la huzur bulabilmektir…

İnsan düşünmeli:

Varlık nedir? Sahibi kimdir? Ben kimim? Bu âlemde vazifem nedir? Niçin hayattayız, ölüm niye var?

Bu gibi esaslı sorulara tatminkâr cevaplar aramak, tabiî bir ihtiyaçtır. İslâm dîni, bu mühim soruların cevabını vermiş; Peygamber Efendimiz’in 23 senelik peygamberlik hayatı bu cevapların net ve muhteşem bir örneği olmuştur.

Peygamber Efendimiz, her meçhûlü aydınlatan ilâhî bir nur ve sonsuz saâdete nâil eyleyen bir hidâyet rehberi olmuştur.

Bunun için şunu unutma kızım;

Kur’ân, birtakım yasaklar bildirir. Bu yasaklara aldırmayanlar cennete giremezler. Çünkü günah kirleriyle perişan olmuşlardır. Dolayısıyla ölmeden evvel temizlenmek îcâb eder. Diğer taraftan her günah, rûha saçılan bir zehir gibidir. Ancak güzel ameller, cehennemden kurtulmaya vesîledir.

Maddî ve nefsânî nîmetlerin çoğunda hayvanlarla müşterekliğimiz vardır; yemek, içmek ve korunma ihtiyacımız gibi… Bu hususta onlardan farkımız pek azdır. Bizi hayvanlardan ayıran, bizi insanlığımız ve vicdânımızla baş başa bırakan asıl nîmetler, rûhânî nîmetlerdir. Bize bu rûhânî nîmetleri idrâk ettirecek olan da, ancak dînin sesidir.

Er ya da geç, ama birgün mutlaka ölüm kapısından geçerek ebediyet yolcusu olacağımız için, mezar ötesi âleme dâir hazırlıkta bulunmak, her akıl, iz’an ve vicdan sahibi için mecbûrî bir ihtiyaçtır.

Cihan, Allâh’a kulluk için yaratılmış, ince hakikatler ve lezzetlerle doldurulmuş bir ibâdethâne; bir vicdan ve irfan mektebidir.

Unutma kızım;

Balıklar deniz vasatında hayat bulur. Karadakiler de atmosfer vasatında yaşar. İnsan rûhu ise, Kur’ân vasatında saâdete kavuşur. Bunun için lâzım olan en mühim malzeme de muhabbettir. Hakîkî muhabbetin kaynağı, Allah Teâlâ ve Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’dir. Bu kaynağa kavuşabilmek, katlanılan güçlükler, gösterilen samîmî gayretler ve yapılan fedâkârlıklar nisbetindedir.

Unutma kızım;

Allah’tan geldik, O’na döndürüleceğiz. Asıl felâket, dünyada O’ndan uzak kalmaktır. Çünkü bu uzaklık, insanı ebedî mahrûmiyete dûçâr eder. Asıl saâdet de dünyada iken O’na yakınlıktır. Çünkü bu yakınlık, ebedî yakınlığa mazhar eder.”

Bu sözlerinin ardından Yunus Dede, ayağa kalktı:

“–Başka bir suâlin var mı kızım?”

Şebnem teşekkür etti:

“–Çok teşekkür ederim efendim. Başka suâlim yok. Ama…”

“–Hayrola kızım?”

Şebnem yine ilk konuşmaya başladığı andaki gibi çekinerek arz etti:

“–Efendim, bazı özel suallerim de var, ancak Nur Abla’ma da soramıyorum…”

Güngörmüş Yunus Dede, bu hususta da Şebnem’in yüreğine su serpti:

“–Kızım, o hâlde Nur Hemşire seni İffet Anne ile de tanıştırsın. O, muhterem bir annedir. Sana en güzel şekilde yardımcı olacaktır.”

İçi târifsiz bir huzurla dolan Şebnem, Yunus Dede’ye tekrar teşekkür ederek müsâade aldı. Sevincinden uçuyordu.

Odadan dışarı çıktığında kendini daha önce hiç hissetmediği kadar hafif hissetti. Bütün iç çalkantıları durulmuştu. Zayıflık çektiği meselelerde şimdi çok daha güçlüydü. Nur Hemşire’ye bu coşkun hislerini, tattığı mânevî hazzı ve gördüğü istifâdeyi, o an verdiği bir kararla ifâde etti:

“–Ablacığım, bu hafta bizim evde toplanalım. Arkadaşım Müge’yi de çağırıp kitap okuyalım.”

“–Çok güzel olur. Ancak arkadaşın Müge’yi çağırmak nereden çıktı? O seni durmadan rencide etmiyor mu?”

“–Ediyor, ama artık önemli değil. Gerçi o beni kendi çukuruna çekmeye çalışıyor, ancak belki vesîle oluruz da Cenâb-ı Hak, ona da hidâyet nasîb eder.”

Nur Hemşire’nin gözlerinin içi güldü:

“–İnşâallah. Şebnem, çok güzel bir niyet bu… Gayret bizden, tevfik Allah’tan. Dilerim, muvaffak oluruz.”

Şebnem, aynı temennî sadedinde başını salladı:

“–Ama ablacığım, önce beni İffet Anne’ye götüreceksin. Yunus Dede, onunla tanışmamı istedi.”

“–Memnûniyetle götürürüm. Kusura bakma, daha önce bahsedemedim. Fırsat olmadı hiç. Başka telâşlar arasında unuttuk. Ama bu hafta içinde gidebiliriz.”

“–Aman ablacığım, ne olur!”

Ertesi gün için sözleştiler. Dedikleri saatte buluşup İffet Anne’ye gittiler. Ne garip bir tesâdüf ki, İffet Anne, Müge’nin üst katında oturuyordu.

Şaşırdı Şebnem. Müge ile yollarının bu kadar kesişmesine hayret etti. İçinden «İnşâallah bu, aynı zamanda bir hidâyet kesişmesi olur.» diye düşündü.

Nur Hemşire’yle birlikte binaya çıktılar. Olacak bu ya, Müge de o esnada kapıdan çıkıyordu…

July 26, 2012

İKİ DÜNYA ARASINDA

Nur Hemşire, Şebnem’in Yunus Dede ile tanışmak istemesine yardımcı olabileceğini söyledi:

“– Gelecek hafta sohbetten sonra görüşebiliriz. Eğer Yunus Dede müsait olursa, haftaya Çarşamba günü tanışmak mümkün; değilse bir sonraki hafta olur.”

“– Ablacığım, bunu ne kadar çok istiyorum bir bilsen… Çünkü hâlâ ruhumu daraltan ve sürekli zihnimi meşgul eden suâller var!.. Allah senden râzı olsun, pek çok suallerimi hallediyorsun. Fakat Yunus Dede’ye de sormak istediğim müşkiller içindeyim.”

Nur Hemşire gülümsedi:

“– O hâlde sormak istediğin sualleri güzelce hazırla. Özel değilse sohbet sonunda; özel ise, sohbetin ardından tanışmak mümkün olunca sorarsın. Zaman zaman benim de iç âlemimde halledemediğim mevzûlar olur, bu şekilde Yunus Dede’ye arz ederim. Pek çok istifham ve çalkantıdan hep bu sayede kurtulmuşumdur.”

Şebnem, sevinçle doldu. Daha o anda Yunus Dede ile görüşebilme heyecanı ile yüreği çarpmaya başladı.

Günler geçmek bilmedi.

Nihayet sohbet günü geldi.

Şebnem’in heyecanı gittikçe artıyordu. Heyecanı, onu sabırsız hâle getiriyordu. Sorularını hazırlamıştı. Nur Hemşire ile hastahânede buluşacaklardı. Geçmek bilmeyen vakti doldurmak için biraz kitap okudu. Ancak kendini veremedi. Sonunda karar verdi; Nur Hemşire’nin yanına erkenden gidecekti. Hemen başörtüsünü itina ile bağladı, hazırlanıp evden çıktı.

Tam Nur Hemşire’nin çalıştığı hastahâneye yaklaşmıştı ki, köşe başında tanıdık bir gruba rastladı. Kızlı-erkekli bir grup… Müge ve arkadaş çevresi… Olduğu yerde durakaldı. Ne yapacağını bilemedi. Merhabalaşsa mı, yolunu mu değiştirse?!. Hangi tavrın daha iyi olacağını kestiremedi. Diğerleri de onu fark etmişlerdi. Şebnem’in, ilk defa gördükleri tesettürlü hâli ve öylece kararsız duruşu karşısında hepsinden alaycı bir kahkaha yükseldi. Ardından aynı alaycı tavırlarla iğneleyici konuşmalar başladı:

“– Aaa kızlar… Şuna bakın!.. Bu bizim Şebnem değil mi?

“– Ninesi gibi başını örtmüş zavallı!”

“– Örümcek kafalı olmuş!”

“– Yeni imaj!”

“– Yazık etmiş güzelliğine!”

“– İhtiyarlara dönmüş!”

“– Şu aydınlık Mayıs ayında, zindanlar içine girmiş!”

“– Nerde o eski cıvıl cıvıl Şebnem?!.”

Müge daha önce söylediklerine yeni destekler bulmuş olmanın gururuyla lâfa karıştı:

“– Arkadaşlar, boşuna nefes tüketmeyin! Geçen, ben de buna benzer neler söyledim Şebnem’e!.. Fakat bir türlü anlatamadım. Kısa zamanda bu kadar nasıl şartlandı? Hayret doğrusu!”

Şebnem’in güzelliğini çekemeyen şımarık bir kız, Müge’nin sözlerini kesti:

“– Herhâlde kazadan sonra aklını kaybetti…”

Alaycı kahkahalar bir kez daha yükseldi.

Şebnem, tutulmuş kalmıştı. Sokak ortasında ilk defa, hem de kısa bir süre öncesine kadar en yakın arkadaşları olan kişiler tarafından uğradığı bu hakaretler karşısındaki çaresizliği, çenesini kilitlemişti. Tek bir söz edemedi. Tekrar ağlamaklı olmuştu. Yolunu değiştirmeye karar verdi. Fakat hiçbir cevap vermemiş olsa ithamları kabul etmiş olurum diye düşündü. Bu durumda ezik kalbi daha da çatlardı. Bütün kuvvetini topladı ve duygularını birkaç kelimeye yükledi:

“– Size sadece acıyorum. Acaba zavallı olan kim? Sefaletinizi, saadet mi zannediyorsunuz?”

Sonra hızlıca adımlarla yolun diğer tarafına geçti. Koşarcasına yürüdü. Bütün arkadaşlarının alayları ve gülüşleri durmuştu. Hepsi de şaşırmıştı. Onlar, Şebnem’in utanıp da kendilerinden özür dileyeceğini umuyorlardı. Müge de işin ciddiyetini daha iyi kavramaya başlamıştı:

“– Arkadaşlar, biraz fazla ileri gittik galiba!.. Böyle giderse kızcağızı tamamen kaybedeceğiz. Daha önce de bu şekilde azarladım, ancak kâr etmedi. Ya onu tamamen dışlayacağız, ya da başka bir yol denemeliyiz. Ama pes etmek yok; bu benim için onur meselesi olmaya başladı…” dedi ve Şebnem’in ardından koştu.

Hastahânenin girişinde Şebnem’e yetişti:

“– Şebnem kendine gel; ne oldu sana? Bir türlü anlayamıyorum!”

“– Belki de anlamak istemiyorsun?”

“– Yani sendeki bu değişim, gelip geçici bir şey değil mi?”

“– Anlatamadığım işte bu! Görmüyor musun, asıl gelip geçici olan sizin yaşayışınız!”

“– Geçen gün bana çok kızdın ve darıldın da ondan böyle konuşuyorsun. Ama haklıydım. Ne oldu sana? Yaptıklarına hiç bir anlam veremiyorum… Hayata küsmüş gibisin… Yardımcı olayım, ama sen, beni hiç dinlemiyorsun ki…”

“– Bunu da nereden çıkardın? Ben, sadece hayatı daha doğru anlamaya başladım. Hayali gerçek, gerçeği hayal sanmaktan kurtuldum.

Hayatın mânâsını ve gayesini kavradım. Tabiî bunlar senin hiç düşünmediğin şeyler!”

Müge’nin çehresi, hâlâ şaşkınlık ve alayla doluydu:

“– Yanlış anlama, fakat kazadan sonra sana bir hâl oldu. Psikolojik bir depresyon yaşıyor olmayasın!.. Bak böyle ise, tanıdığım mükemmel bir psikolog var! Ücretini de merak etme!..”

Şebnem yüzünü ekşitti:

“– Müge, söylediklerimi hâlâ hiç düşünmeden konuşuyorsun?”

“– Senin dediklerin, bizim düşüneceğimiz şeyler değil ki!.. Ben hayatımın en güzel baharındayım; eğlenip coşmak varken, ne diye bunlarla kafamı bulandırayım?!.. Akıllım, bırak bu tür şeyleri yaşlı dedeler, nineler düşünsün…”

“– İyi ama ölüm, yaşlıyla genci ayırmıyor ki birbirinden… Hiç sen mezarlık önünden geçip de orada yatanların ölüm tarihlerini okumadın mı? Sana kabirlerin sessiz dili, bir şey ifade etmiyor mu?”

“– Yine ölümden bahsetmeye başladın? İçimi karartıyorsun…”

“– Aksine, sen ölümün aydınlattığı hayata, yarasa gibi baktığın sürece içinin karanlığında boğulmaktan kurtulmazsın! Ölüm, ebedî hayata açılan bir kapı değil mi? Sana acıyorum Müge!.. Zira sen, kısacık bir ânı, sonsuzla değiştiriyorsun. Gençlik, ebedî hayatı kazanmak için en bereketli bir ilkbahar mevsimi gibidir. O mevsimdeki çiçekler, bülbüller, kelebekler hep cennet bahçelerine kanat açabilmek içindir. Gençlikte bunu başaranlar, cennetteki ebedî gençliğe nâil olurlar. Ancak gençliğini heba edenler, ölüm sonbaharında hazan yaprakları gibi kabrin acıklı horluk ve tenhalığına düşerler.”

“– Demek öyle!.. Kabahat bende!.. Seni muhatap alıp bu kadar ilgilendim. Anladım ki, ne yapsam boş! Yazık ediyorsun kız kendine!.. Yazık ediyorsun gençliğine!.. Arkadaşlarına sırt dönmenin acısını yakında görürsün!”

“– Size sırt filan döndüğüm yok ki!..”

Müge tekrar asabîleşti:

“– Bak Şebnem, bu hâlinle aramızda sana yer yok! Ya bu hâlinden kurtulur, aramıza katılırsın ya da senden tamamen vazgeçeriz, seni aslâ aramıza almayız!..”

Bu sözlerinin ardından Müge, yine önceki tavırlarla Şebnem’e tepeden ve horlayıcı nazarlarla bakıp döndü gitti. Şebnem, arkadaşının geçen seferki gibi bu ânî hareketi karşısında yine mahzunlaştı. Acaba yaşadığı güzellikleri ve güzel değişimleri, arkadaşlarına yavaş yavaş mı yansıtsaydı? Onlara gerçekten de şok tesiri mi yapmıştı? Kafası tekrar karıştı. Sonra birden silkinip omuz silkti ve hastahâneye yöneldi. Erken yola çıkmıştı, ancak neredeyse sohbete geç kalacaktı. Adımlarını hızlandırdı.

Nur Hemşire de onu bekliyordu. Hemen çıktılar. Az sonra Hüdâyî Külliyesi’nde idiler. Şebnem, başından geçenleri anlatma fırsatını bulamadı. Fakat anlatmaya öylesine ihtiyacı vardı ki… Nur Hemşire durumu fark etmişti:

“– Şebnem, biraz düşünceli görünüyorsun. Bir şeyler olmuş gibi.”

“– Evet ablacığım.”

“– Sohbet dönüşünde konuşuruz o hâlde.”

“– İnşallah ablacığım, çok iyi olur.”

Yunus Dede her zamanki gibi tam vaktinde geldi. Yine vakar ve sekînet içinde tane tane anlatmaya başladı:

“Kalb, âdeta bir aynaya benzer. Birlikte bulunduğumuz insanların ruhî hâletleri ve içinde bulunduğumuz mekânların mânevî yönden müspet ya da menfî durumları hemencecik o aynaya aksediverir. Meşhur misâldir:

Attar dükkânına girenler güzel kokulardan, demirci dükkânına girenler de kir ve isten hisse kaparlar.

Bu sebepten gönül aynamızı temiz tutmak için kimlerle vakit geçirdiğimize, kimlerle konuşup, kimlerin meclisinde bulunduğumuza dikkat etmemiz gerekir.

Sadece kalb değil, bütün varlıklar, maruz kaldıkları tesirlere göre şekillenir. Meselâ aynı cinsten, aynı özelliklere sahip iki çiçek alın. Birisinin yanında sadece Kur’ân-ı Kerîm ve esmâ zikri okuyun. O çiçeğe, ruha huzur veren ilâhîler ve güzel mûsikî eserleri dinletin. Diğer çiçeğin yanında ise pop gibi kaba ve çirkin müzikler açın ve onu kötü ses ve sözlere mâruz bırakın. Kısa bir müddet içinde göreceksiniz ki, güzel sesler dinlettiğiniz çiçek daha bir canlanıp renklenecek, çirkin seslere mâruz kalan çiçek ise, kısa sürede solup pörsüyecektir.

Çünkü varlıkları en derinden etkileyen tesirler, mânevî olanlardır. Nasıl ki, bir radyasyon ışığı müzmin hastalıklara yol açabiliyor ve tedâvî edilemez sakatlıklara sebep olabiliyorsa, hastalık ve günahlarla bulanıp kirlenmiş kalplerden akseden menfî ışınlar da, kalbimizde ve ruhumuzda derin yaralar açar. Firavun’un baş veziri Hâmân’a bakın; bu bedbaht adam, Firavun’un yanında dura dura zâlimleşmiş ve devrinin ikinci firavunu kesilmiştir.

İşte bu sebeptendir ki, dînimizde, sâlihlerle beraber olmak tavsiye edilir. Âyet-i kerîmede:“Sâdıklarla beraber olun!” diye açıkça emredilmiştir. Dikkat ediniz, doğrudan “Sâdıklardan olunuz.” denmemiş; “Sâdıklarla beraber olun.” buyrulmuştur. Çünkü kalbimizi yoğuran ve şahsiyetimizi oluşturan en mühim maya; beraberliklerden, sohbet ve dostluktan kaptığımız tesirlerdir.

Fizikî beraberliğin mânevî hâl ve makama olan tesiri sebebiyledir ki, sahabe-i kirâm efendilerimizin rûhî ve mânevî mertebesi en üst mertebededir. Çünkü onlar, Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’le aynı mekânı paylaşmış, aynı havayı teneffüs etmiştir. O’nun kalbinden kendi kalplerine feyiz demetleri devşirmişler ve ruhlarını bu feyizlerle yoğurmuşlardır. Bu hususiyetleri sebebiyle sonraki nesillerden gelen hiç kimse, ne kadar tâat ve ibadette bulunursa bulunsun, fazilet itibariyle onların mertebesine erişemez. Zira onların aldığı feyz ve enerjiyi bulamaz.

Bugün bir insan alnını secdeden kaldırmasa, her gün oruç tutsa, her sene hacca gidip, bütün malını Allah yolunda infak etse, yine de bir Hazret-i Ebûbekir, bir Hazret-i Ömer olamaz. İşte sadece bu hakikat bile bize beraber olduğumuz kişilere ve içinde bulunduğumuz mekâna, azamî derecede dikkat etmemiz gerektiğini göstermektedir.

Münasebet kuracağımız insanların ruhumuza mı, yoksa nefsimize mi hitab ettiğine bakmalıyız önce… Eğer karşımızdakinde nefsimizi okşayan ve bizi nefsânî haz ve düşkünlüklere doğru çeken bir tesir hissediyorsak, ondan veba mikrobundan kaçar gibi hemen uzaklaşmalıyız. Ruhumuza hitab eden ve gönlümüzün mânevî açlığını doyuran kişilerle birlikte bulunmaya gayret etmeliyiz. Onların gönül sofrasındaki feyizlerden istifade etmeliyiz. Elimizden geldiğince Allah’ın sâlih kullarını aramalı ve onların bulunduğu meclislerde bulunmaya çalışmalıyız. Çünkü onlar, kalblerini mâsiyet kirlerinden arındırıp cilâlamışlar ve nebevî güneşten aldıkları mânevî hisseleri etraflarına aksettirmişlerdir. Bilmeli ki, ay, bir kil parçasıdır. Onu mehtap hâline getiren ise, güneşten aldığı şualardır.

Biz de bu şekilde sâlihlerle birlikte bulunmaya gayret gösterir ve kalbimizi nefsanî çirkefliklerden arındırırsak, nebevî nurlardan aynı derecede istifade eder ve böylece gerçek saadeti bulmuş oluruz. Yeter ki, kalp aynamızı lekesiz kılabilelim…”

Yunus Dede’nin bu sözleri, sanki sırf Şebnem için söylenmiş gibiydi. Şebnem dinledikçe ferahladı. Aklına, Nur Hemşire’nin okuduğu şu mısralar geldi:

Aşk yolunda her şaşkına,

Mecnûn gibi bir öz gerek!

Ermek için Hak aşkına,

Erenlerden bir köz gerek!

Seyrî, o öz, o köz, gâye,

Boş sazı döndürür neye.

Gönülleri diriltmeye,

Diri kalpten bir söz gerek!

Sohbet bittiğinde Şebnem, yine bambaşka bir huzur cennetindeydi. Hele Yunus Dede’nin müsait olup da onu görüşme odasına almaları, içini tarifsiz bir feyiz ile doldurmuştu. Sanki kalbi duracak zannediyordu. Gönlünü coşkun bir pervâneye döndüren bu müstesnâ huzuru; kendisini tahkir edenler, saadet zannettikleri o boş ve tantanalı hayatlarında, acaba bir nebzecik olsun tadabilmişler miydi? Ne mümkün! Çünkü bu huzur, ancak cennet ikliminden esen bir meltemdi.

Nur Hemşire, ona:

“–Yunus Dede, seni bekliyor, içeri buyur!” dediğinde sanki yedi kat göklere doğru kanat çırpan bir kuş gibiydi.

July 24, 2012

UYANIŞIN EŞİĞİNDEKİ IZTIRAPLAR

Sohbetten sonra Şebnem, Nur Hemşire’ye binbir teşekkür ederek kuş misali hafiflemiş bir hâlde evinin yolunu tuttu. Tam evin sokağına varmıştı ki, Müge ile karşı karşıya geldi. Bir an ne diyeceğini bilemedi. Zaten onun bir şey demesine fırsat bırakmadan Müge, öfkeli ve soğuk bir edâ ile kendisini soru yağmuruna tuttu:

“– Kızım, nerelerdeydin? Niçin partiye gelmedin? Biliyorsun bu partiyi, ikinci kez senin için düzenlemiştik!.. Ya sen ne yaptın? Gelmedin. Bu mu arkadaşlık? Söyle nasıl yaptın bunu? Neden? Niçin? Bizim bunca emeklerimizin ve sana verdiğimiz değerin karşılığı bu mu?”

Şebnem, bir an şaşakaldı. Ne diyeceğini bilemez bir hâle düşmüştü. Fakat sonra sohbette dinlediklerinin, ta kalbinin derinliklerinde oluşturduğu mânevî duygudan kuvvet alarak kararlı bir tavırla:

“– Yanlış ithamlarda bulunuyorsun!”

“– Yani bir de ben suçluyum öyle mi?”

“– Hayır, öyle demek istemedim. Sadece beni bu kadar itham etmene mânâ veremedim.”

“– Ya ne yapacaktım? Biz senin için o kadar uğraşalım; senin geleceğini hazırlayalım; sen ise ortalıktan kaybol! Olacak şey mi bu?”

Şebnem, Müge’nin koluna girdi:

“– Ne geleceği Müge! Nasıl bir gelecek? Her tarafı istifhamlarla dolu!.. Benim gelmeyişimin ise, çok geçerli bir sebebi var. Hatta birçok sebebi var. Böyle ayaküstü anlatamam. Gel eve geçelim, orada konuşuruz.”

Birlikte eve gittiler. Müge, alaylı alaylı sordu:

“– Neymiş bakalım bahsettiğin o çok geçerli sebepler? Eğer ciddi bir mazeretin yoksa, işte o zaman yandın…”

Şebnem derin bir nefes aldı:

“– Bak Müge, partiye gelemedim; çünkü katılmam gereken başka bir dâvetteydim.”

“– Kızım, sen insanı çıldırtırsın! Mâzeretin, suçundan büyük!.. Ne davetiymiş bu?”

“– Müge!.. Biliyorsun, hastaneden yeni çıktım. Benim için toparlanmak daha mühimdi. Bu sebeple ruhumu dinlendirebileceğim bir yere gittim. Yani mükemmel bir sohbete katıldım.”

Müge gittikçe şaşırıyordu:

“– Şebnem, sende anlayamadığım değişiklikler seziyorum. Sohbet mohbet de nereden çıktı? Böyle sıkıcı bir şey yüzünden mi partiye gelmedin?”

“– Yoo hayır, aslâ sıkıcı değildi. Çok şaşıracaksın, ama o kadar huzurla doldum ki, anlatamam. Hatta senin bile orada olmanı, anlatılanları dinlemeni arzu ettim.”

“– Lâf seninkisi!.. Yani sen kaçırdığın partiye hiç üzülmüyorsun anlaşılan! Oysa önceleri böyle bir durumda kahrolurdun!”

“– Açıkça konuşmamı istersen, gelmediğim için şu an daha sevinçliyim.”

Müge dargınlaştı:

“– Aşk olsun, bunu senden hiç beklemezdim. Hem suçlu, hem de güçlü olmaya çalışıyorsun. Bugün nasıl bir fırsat kaçırdığının farkında mısın Sen?!.”

Şebnem’i, güya uyandırmak için omuzlarından sarstı. Eskiden olduğu gibi onu özendirmek için ballandıra ballandıra anlatmaya başladı:

“– Sen orada olup da benim neşemi ve forsumu bir görmeliydin. Herkesin gözü üzerimdeydi. Sen gelmeyince günü benim adıma çevirdik. Öyle eğlenceli vakit geçirdik ki, tadına doyum olmaz. Yoruluncaya kadar dans ettim. Birinden birine, öbüründen öbürüne… Beğen beğendiğini… Ha, arada bir-iki kadeh de attım tabiî!.. Şu an senin kaçırdığın keyfim, orada tam yerindeydi. Kızım, dünya burası! Yaşayacaksın, gençliğin ve güzelliğin tadını çıkaracaksın!”

Önceden olsaydı, Şebnem, böyle bir parti için Müge’ye yalvar yakar olurdu. Ancak bütün bu yalancı yaldızlar, gözünden düşmüş ve onun ruhunu sıkar olmuştu. Yüzüne de akseden bu sıkıntıyı sezen Müge burkuldu:

“– Biz neşeden sarhoş olalım; sen de kendi içine kapanıp körü körüne yaşa, olur mu?”

Sonra bu meseleyi hırs yaptı ve suâlinin cevabını kendi verdi:

“– Hayır olmaz. Asla bırakmam seni!.. Düştüğün yerden çekip çıkaracağım seni. Evet, evet!.. Aynı günü bir daha tertipleyeceğiz.”

Şebnem, tattığı huzur iklimine dair henüz bilgi ve ifade eksikliği içerinde olduğundan dolayı, hâlini anlatamamanın derdi içinde Müge’nin sözünü kesti:

“– Boşuna yorulma; yoksa hazırlayacağın gün, yine senin üzerine kalır.”

Şebnem, Müge’nin yersiz ısrarları karşısında artık daha temkinli ve düşünceli idi. Onun, kendisini nasıl bir atlama taşı yaptığını bir kez daha kavramıştı. Müge’ye râm olduğu takdirde, onun karanlık dünyasında nefsânî arzuların sermâyesi olacak, belki de nice zehirli kadehlerin mezesi hâline gelecekti. Böyle bir uçurumdan kendisini kurtaran Rabbine hamdetti. Nur Hemşire ile Yunus Dede’ye de minnet içinde «Allah onlardan razı olsun!» dedi.

Müge ise, onun bu kararlı tutumuna bir türlü akıl erdiremiyordu:

“– Deli misin kız?”

“– Hayır Müge!.. Aksine akıllanmaya başladım. Sana bir türlü anlatamıyorum, fakat gönlüm, artık o bahsettiğin şeylerden el çekmiş durumda… Bu fânî hayatı, boş aldanışların sahte yaldızları için hebâ edemem.”

Müge, duyduklarını bir türlü anlayamıyor, daha doğrusu hazmedemiyordu:

“– Ne aldanışı? Kızım eğlenmedikten ve tadını çıkarmadıktan sonra yaşamanın ne mânâsı var ki! Kaçırdığın fırsatların farkında değilsin. Kızım, insan bu dünyaya bir kere geliyor!..”

İşte Şebnem’in ifade etmek istediği zaten buydu:

“– Ben de onu diyorum ya! Dünyaya bir daha gelmeyeceğiz, gittik mi de dönmeyeceğiz. Onun için geride kalana göre değil, ileride bizi bekleyen istikbâle göre yaşamalıyız, çünkü ileridekini yaşayacağız. Çünkü esas hayat, ötelerdeki hayat…”

“ – Ben ilerisini gerisi bilmem, tadını çıkardığım zamana bakarım.”

“– Zaman… O, bizi sürekli ileriye taşıyan bir vâsıta. Onu tam anlayabilirsek, bahsettiğim gerçek daha da netleşir.”

“– Nasıl yani?”

“– Çünkü zaman denilen şey, ne ödünç verilebilir, ne de borç alınabilir! Gitti mi bir daha geri dönmez, gideni de geri döndürmez. Bak, bu fânî ömür; her gün dünyaya binlerce geliş ve her gün dünyadan binlerce gidişin hicranlı köprüsü değil de nedir? Böyle bir köprünün üstünde bir anlık vakitte, insan nasıl olur da aldanış içinde yaşar?”

Fakat Şebnem ne dese, Müge’nin kulağına girmiyordu:

“– O yaptığından sonra bir de şimdi beni itham mı ediyorsun? Ne aldanışı kızım?”

“– Niçin düşünmek ve anlamak istemiyorsun? Bastığın toprağı düşün. Bak, âdeta üst üste çakışmış milyonlarca gölge yığını… Her adımda, belki toprak terkibine dönmüş milyonlarca ceset çiğniyorsun. Tabiî, onlar şimdi ceset değil, sadece toprak. Yani bastığın bu toprağın harmanı, nice cesetlerle dolu!.. Önemli olan ruhların nerede olacağı? Yani birgün solup gidecek ve toprak olacak cesede değil, ebediyet yolcusu olacak olan ruha yönelmeli… Bunun için hayatta iken yalancı ve aldatıcı yaldızların boş saltanatına kanma ki, yarın toprak altı horluğuna düşmeyesin…”

Bu kararlı ve içi dolu sözler karşısında, Şebnem’i, parti için artık ikna edemeyeceğini anlamanın verdiği gerginlikle Müge iyice sinirlendi. Dün kendisinin gölgesi olan kimsesiz, fakir ve sıradan bir kızın, bugün başına alt edemeyeceği bir nasihatçi ve yol gösterici kesilmesi, onu çileden çıkarmıştı. Söylenenleri birazcık olsun düşünüp de arkadaşını anlamaya çalışacağı yerde, kabaran gururu, arsız ve şımarık hâliyle Şebnem’e tepeden hakir gözlerle bakarak zehir zemberek konuştu:

“– Zavallı kız! Anladım ki, benim gibi zengin birinin senin gibi yetimle arkadaşlığı tam bir enayilikmiş! Ananın-babanın ve parasızlığının acısını hissettirmeyelim dedik, suç oldu. Üstelik paran yok diye kıyafetlerini bile ben aldım. Ne sohbeti, ne nasihati bu yaşta? Güzelsin, fakat kafan örümceklenmiş. Şimdi ben arkadaşlara, Şebnem, partiye sohbet yüzünden gelmedi desem, millet güler mi yoksa sana acır mı, bilemiyorum. Ne diyeyim, kendine yazık ediyorsun!..”

Sonra ayağa fırladı ve kapıya yöneldi. Şebnem arkasından buruk ve şaşkın bir hâlde seslendi:

“– Müge!”

Öfkeden boğulan Müge, sert bakışlarla son kez Şebnem’e baktı ve:

“– Bana eyvallah artık. Mademki benim hayat rotamın dışına çıktın, sana sonsuza kadar elvedâ!.. Senin için bütün yaptıklarıma da eyvahlar olsun!..” dedi ve kapıyı çarparak çıktı gitti.

Şebnem donakaldı. Ne yapacağını şaşırdı. Beyni şiddetli bir şekilde zonklamaya başladı. Aralarında hiç su sızmayan arkadaşının kendisine sarf ettiği son cümleler, başına vurulmuş balyozlar gibiydi. Bu aşağılayıcı ifadeleri söyletecek ne yapmıştı ki!.. Başına kakılan iyilikler, horlanan yetimliği ve fakirliği, henüz gönlü küçük bir tomurcuk olan Şebnem’i tahrip etti. Boğazına bir şeyler düğümlendi. Yutkundu. Olmadı. Bütün vücudu titremeye başladı. Sonra birden boşanan yağmur gibi hıçkırdı, hıçkırdı, hıçkırdı…

Gözyaşlarını durduramayan Şebnem, söylenenleri düşündükçe bunalıyordu. «Aman Allâh’ım, ne yapacağım?» diyordu.

Biraz durulduğunda odasına geçti. Beynini dağıtan hakaret ve horlama fırtınalarını dindirmek için uyumayı denedi. Uyuyamadı. Rafındaki tek kitabına baktı. Nur Hemşire vermişti. Belki biraz ferahlarım, diyerek eline aldı. Rast gele açtı. Karşısına çıkan yazı bir anda dikkatini çekti:

“Hangisi Daha Gerçek: Hayat mı, Ölüm mü?”

Okumaya başladı:

“Dünya hayatı ne kadar gerçek? Öğrenmek mi istiyorsunuz? O hâlde bunu, görmüş geçirmiş ve dünya üzerinde, sizden daha fazla tecrübeye sahip olmuş bir ihtiyara sorun. Sorun ona: «Bu dünyada kaç sene yaşadın?» diye… Şöyle cevap verecektir:

«Hesaplarsak, 80-90 sene diyorlar. Ancak; hiç de öyle değil… Sanki daha dün doğmuşum ve bugün de göçüp gitmek üzereyim. Beraber gün geçirdiğimiz dostlar, ahbaplar, hepsi birer hayâl oldu. Sanki hiç yaşamamışım. Sadece bir anlık rüya görmüş gibiyim.»

Ona tekrar sorun: «Peki, bu dünya sana ne verdi?» diye. Bu kez de şu cevabı alacaksınız:

«Bu dünya bana, ağrı ve sızıyla dolu şu iki büklüm beli verdi. Görmekten âciz kalmış iki göz, lâyıkıyla işitmesini kaybetmiş iki kulak ve feri kesilmiş, titreyip duran iki diz verdi. Buruş buruş olmuş bir ten ve kurak topraktan farkı olmayan bir yüz verdi. Ama anladım ki, bunlar bile kalmayacak bana; ya bugün ya yarın bu saydıklarım da alınacak elimden… Bakmakla gözleri şenlendiren nice güzellik ve cemal sahibi insanlar tanıdım ben. İstersen, şimdi git gör onları; mezarda çürüyüp un-ufak olmuş yüzlerine bakmaya birkaç saniye olsun tahammül edebilecek misin?»

Evet, bu dünya hayatının gerçeği işte bundan ibarettir. Bakınız, Yûnus’umuz ne demiş:

Yalancı dünyâya konup göçenler,