mütereddid

Perşembe gün Yalova'da idim. Yedi Hilal Derneği'nin düzenlediği gençlik kampı kapsamında 100'ü aşkın delikanlıya, aklım erdiğince, dilim döndüğünce Cahit Zarifoğlu'nu anlatmaya çalıştım.

Kampın bu seneki teması 'öncü Müslüman şahsiyetler' olarak belirlenmiş. 3-4 gün boyunca pek çok isim, pek çok öncü şahsiyeti delikanlılara anlatmış oldu böylelikle.

Ben Zarifoğlu'nu hemen her seferinde anlattığım gibi anlattım. Dedim ki, 'bir bize sunulan Zarifoğlu imajı var. Bir de, o şiirleri, o yazıları, o günlükleri yazan adam var. Gerçek bir Zarifoğlu ile tanışmak istiyorsak Zarifoğlu imajını boş verip o eserleri yazan adamı okumak gerekir. Aksi takdirde düşünce değil magazin üretiriz Zarifoğlu hakkında. Hakikate değil dedikoduya temas etmiş oluruz.'

Sohbet bitip soru cevap faslı başladığında bir delikanlı sordu: 'Gençken Cahit Zarifoğlu, Necip Fazıl'ın yanına çok sık gidermiş. Bir gün Necip Fazıl, Zarifoğlu'na dönüp 'Cahit bu konuda sen ne düşünüyorsun' diye sormuş. Cahit Zarifoğlu bu soruyu bir olgunlaşma anı olarak ele aldığını ve çok etkilendiğini anlatıyor. Siz ne dersiniz buna?'

İşte 'gençlik' meselesinin 'ek yeri'ne geldik.

Şurası kesin. Bugünün gençliği, geçmiş gençlik kuşaklarından çok daha fazla ve belirgin şekilde, bir 'muhatap kabul edilme' arzusuyla mukayyet.

Belli ki şöyle geçiriyor aklından genç adam/kadın: 'Benim de fikrim alınsın, bana da görüşüm sorulsun; zira ben de en az karşımdaki adam kadar bilgili, donanımlı, yetkinim. Hem ben -bu adamın izlemediğine kalıbımı basarım- Breaking Bad izliyor, İskoçya referandumunun sosyo-politik sebeplerini ve sonuçlarını en az karşımdaki adam kadar, hatta ondan daha iyi biliyorum.'

Bunu böylece düşünen genç, böyle düşünmekte sonuna kadar haklıdır. Çünkü hem gençliğe has delikanlı cesareti bunu gerektirir hem de 'davasının yükünü çeken genç' taşıdığı yük mukabilinde muhatap alınmayı ister.

Bizi muhatap almayan, bizi dinlemeyen, kültür-sanat-düşünce meselelerine 'serin' bakan abilerin oluşturduğu tuhaf bir atmosferde geçti gençliğim. Sürekli 'siz bu işlerden anlamazsınız' ve 'sizin bilmediğiniz şeyler var' cümleleri çınladı kulaklarımda. Yani bu 'muhatap alınma' (hatta 'adam yerine konulma') isteğinin ne denli önemli bir arzu olduğunu iyi bilirim. Göz göre göre yapılan yanlışlara müdahale edemiyor olmak, sadece yaşınız yüzünden sözünüze itibar edilmemesi gayetle kötü bir şeydir.

Fakat şimdi kimse kusura bakmasın. Bugün içinde bulunduğumuz atmosferde, yani (bazıları kızacak ama) yaşadığımız mahallede 'yanlışlara müdahale etmek' şöyle dursun 'neyin yanlış olduğunu tanımlayabilecek' bir gençlik söz konusu mudur? Bu soruya gönül rahatlığıyla 'evet' cevabı verebilecek misiniz? Soruyu doğrudan bu işin asıl muhataplarına, sosyolojinin ve siyasetin başat aktörlerine soruyorum. Hayır; cevabı bana değil kendinize, vicdanınıza veriniz lütfen.

Hadi kanalı değiştirelim. 10 işçimizi kaybettiğimiz son derece üzücü bir asansör faciasının ardından sosyal medyada 'insan düşünmeden edemiyor. Recep Tayyip Erdoğan'ın cumhurbaşkanı, Ahmet Davutoğlu'nun başbakan olduğu şu günlerde bu asansör kazası ülkemize yönelik yeni bir komplo mu' yazabilen gencin neresini hangi şekilde muhatap alabiliriz?

'Ama o tek örnek' deyin hadi bana. Ben de size, 'o tek örnek de, o mesajı paylaşan yüzlerce insan kim yahu?' diye sorayım.

Kusura bakmayın. Ben, geride bıraktığımız 13 yılın en zayıf halkasının gençlik için yapılanlar, daha doğrusu yapılamayanlar olduğunu düşünüyorum. Biz, sosyolojinin ve siyasetin başat aktörlerinden 80'li ve 90'lı yıllardaki Milli Gençlik Vakfı'na nazaran çok daha yetkin bir gençlik oluşumu beklerken şimdi geldiğimiz noktada Milli Gençlik Vakfı'nı özlemle ve hasretle anıyorsak ortada çok ciddi bir sorun var demektir, değil mi?

Yedi Hilal, İnsan Medeniyet Hareketi, Mostar Gönüllüleri gibi bir elin parmaklarını geçmeyen, üstelik imkânlar yüzünden çalışmaları sınırlı kalan birkaç hareketlenmeyle gençliğe bahar gelmeyecek.

13 yılda 'çırak' değil, 'sırasını bekleyen politika cambazı' yetiştiren bir düzenek kurduk. Maalesef bunu başardık. Ve bunun suçu gençlikte değil.

Çırak yetiştirmek zordur, zorludur. Emek ister, özen ister, fedakârlık ister.

'Bu konuda sen ne düşünüyorsun Cahit' sorusunu tam vaktinde sormak ustalık işidir elbette. Fakat asıl ustalık, gönül rahatlığıyla 'bu konuda sen ne düşünüyorsun Cahit' sorusunu sorabileceğin 'çırak' yetiştirebilmektir.

Ne diyordu Dickens: 'Yine örneği Necip Fazıl'dan, Cahit Zarifoğlu'ndan verdin. Bu dönemin gençlerine bir şey ifade etmiyor bu isimler. Bağış'tan, Çelik'ten ver örnekleri. Fosil misin nesin birader?'

Bazılarının aksine bendeniz Yeni Türkiye'ye 'sıkılarak' başladım. Allah sonumu hayretsin.

Sıkılıyorum. Hem de çok sıkılıyorum.

'Hoca epistemoloji dedi. İşte memleketin birikimli, kültürlü başbakanı' diyerek köşe dolduran, televizyon ekranlarında 'lak lak' eden uzman takımının aslında bırakın epistemolojiyi, felsefesinin ilgilendiği hiçbir alanla uzaktan yakından ilgisi olmadığını biliyor olmaktan çok sıkılıyorum.

Farabi'nin 'erdemliler şehri'ni, İbn Haldun'un medeniyet düşüncesini, -ne bileyim- Kant'ın ahlak hakkındaki görüşlerini hiç mi hiç merak etmeyen, bir kez bile bu ve benzeri isimleri okumayan 'pür politikacı' kalemlerin 'işte filozof başbakan' deyip durmasından çok sıkılıyorum.

Yeni Türkiye'nin, temel hayat sloganları 'felsefe yapma', 'edebiyat parçalama', 'icat çıkarma' üçgeninden oluşan; herhangi bir politik düzleme angaje olduğunda her şeyi bir tamam hallettiğini düşünen aktörlerinden çok sıkılıyorum.

Gül cumhurbaşkanı olunca 'Gül uzmanı', Davutoğlu başbakan olunca 'Davutoğlu uzmanı', zaten doğal olarak 'Recep Tayyip Erdoğan uzmanı' olan yandaş-muhalif herkesten çok sıkılıyorum.

Başbakanının profesör olmasıyla, 'hoca' olmasıyla, 'birikimli' olmasıyla övünen insanların yönettikleri medya kuruluşlarında kültüre, sanata, sosyolojiye 'istenmeyen çocuk' muamelesi yaptıklarını biliyor olmaktan çok sıkılıyorum.

10 yılını, 20 yılını, 30 yılını 'dava'ya adamış insanların neredeyse görmezden gelindiği; ne dediğini kendisinden başka hiç kimsenin anlamadığı çapsız, izansız, donanımsız nevzuhur 'politika konuşur' zıpçıktıların baş tacı edildiği bir düzenin içinde yaşayıp gitmiyormuşuz gibi davranılmasından çok sıkılıyorum.

13 yıldır 'bir gençlik hareketi' ortaya çıkaramamanın acısını bir kez bile 'ciğerinde' duymayan, her seferinde 'bu seçimi de bir atlatalım' kolaycılığına düşen, her seferinde rakamları ilkelerden daha çok önemseyen 'düşünür'lerden geçilmiyor ortalık. Ve ben cidden çok sıkılıyorum.

Necip Fazıl'ın yaşadığını zanneden gençlerimiz var. Vara yoğa küfür edip kendini rahatlatmayı 'cihat etmek' zanneden gençlerimiz var. Lacivert takım elbise ve siyah parlak ayakkabı giyen, Ray-Ban gözlük takıp 'proce kovalama'yı marifet sayan, asıl projenin bizatihi kendisi olması gerektiğini bir kez bile aklına getirmeyen gençlerimiz var. 'Yeni Türkiye'yi bu gençlerle kurabileceğini düşünen koca koca adamlardan çok sıkılıyorum.

Kızıyor musunuz bana?

Hayatımızı 'politika'dan ibaret hale getiren bu düzeneğe kızmıyorsanız bana kızmak hakkınız tabii.

'Hayatî' olanı 'geçici' olandan ayıramamak belki de bugün en temel sorunumuz. Kimse hayatî olanla yani zor fakat aynı zamanda elzem olanla ilgilenmekten yana değil. Herkes geçici olanla, sayısal olanla, bugünlük olanla, gündelik olanla ilgili...

Bırakın çok daha temel soruların ve sorunların altını çizmeyi, 'yaptığımız gökdelenleri çocuklarımıza nasıl izah edeceğiz' diye sorduğunuzda size 'hain' yaftası yapıştırılması an meselesi.

'Kol kırılır yen içinde' diye diye kırık yüzünden iltihaplanan, kangrene dönüşme tehlikesi bulunan bir dünya sorunu erteleyip duruyoruz.

Bunları niçin yazıyorum?

Şimdi 'epistemoloji' kelimesini cümle içinde ve son derece doğru şekilde kullanabilen bir başbakanımız var. Oyunu geriden kurmaya meyyal, asıl projenin yönünün ne olması gerektiği konusunda net bir başbakanımız.

Soru şu: Yeni başbakanımız 'yeni Türkiye'yi, şimdiden etrafını sarmaya başladığını dehşetle fark ettiğim 'yeni Türkiye'cilerle mi kuracak; yoksa hakiki olana temas etmeyi' göze alarak, yorularak, ter dökerek mi kurgulayacak?

Şu an için gerçekten ilgilendiğim tek soru budur. Gerisi koyu bir can sıkıntısı...

Ne diyordu Ted Hughes: 'Bu senin erdemli dediğin Mersin'in ilçesi değil miydi yeğenim? Oklava çekmesi meşhurdur oranın. Damağın çatlar lezzetten.'

http://www.yenisafak.com.tr/yazarlar/ismailkilicarslan/cok-sikildim/55605